Эди́т Пиа́ф (франц. Édith Piaf , ысын исеме Эди́т Джова́нна Гассио́н , Édith Giovanna Gassion ; 19 декабрь 1915 йыл , Париж — 10 октябрь 1963 йыл , Грас, Франция) — Франция йырсыһы, актриса.
Биография
Бала сағы
Эдит Пиаф имештер Бельвилдә урам фонаре аҫтында тыуған, тиһәләр ҙә, был ысынбарлыҡҡа тура килеүе шикле . Эдиттың әсәһе Лина Марса псевдонимы менән сығыш яһаған һәләтһеҙ генә актриса Анита Майяр була. Атаһы — урам акробаты Луи Гассион . Беренсе донъя һуғышы башында уҡ ул үҙ теләге менән һуғышҡа китә. Тәүге тапҡыр 1915 йылдың ахырында ғына ҡыҙын күреп китер өсөн ике көнлөк ял ала.
Ике йылдан Луи Гассион ҡатыны уны ташлап, ҡыҙын үҙенең ата-әсәһенә ҡалдырып киткәнен ишетә. Эдит ҡот осҡос шарттарҙа йәшәй. Әбейҙең ейәнсәренә ваҡыты етмәй, һәм үҙен борсомаһын өсөн ул балаға һөт урынына һыу ҡушылған шарап эсерә. Луи ҡыҙын Нормандияға, фәхешхана тотҡан үҙ әсәһе янына алып ҡайтып китә.
Шунан Эдиттың тома һуҡыр булыуы асыҡлана. Баҡһаң, тыуғас уҡ уның күҙенә кератит төшә башлай, әммә әсәһе яғынан өләсәһе быны күрмәгән дә ахыры. Бер өмөт тә ҡалмағас, өләсәһе Гассион һәм фәхешхана ҡыҙҙары Эдитты Лизьеға изге Терезаға алып китә. Бында тотош Франциянан йыл да меңдәрсә кеше ғибәҙәт ҡылырға килә торған була. 1921 йылдың 19 авгусында юлға сығалар, ә 1921 йылдың 25 авгусында Эдит күрә башлай. Был саҡ уға 6 йәш була. Тәүге күргән нәмә — пианино клавишалары була. Әммә күҙҙәренә ҡояш нуры ғына тулмай уның. Эдитҡа ғашиҡ булған бөйөк француз шағиры Жан Кокто уны «күҙле һуҡыр» тип атай.
Тиҙҙән яратҡан өләсәһе хәстәрлеге менән Эдит мәктәпкә китә, әммә ата-әсәләр балаларын фәхешханала йәшәгән ҡыҙ менән уҡытҡыһы килмәй. Ҡыҙға мәктәпте ҡалдырырға тура килә. Атаһы уны Парижға алып китә һәм урам майҙандарында акробатик номерҙар менән сығыш яһай, ә 9 йәшлек ҡыҙын йырлата. Эдит «Жуан-ле-Пен» кабареһына эшкә алынғансы урамда йырлап тамаҡ туйҙыра. 15 йәше тулғанда Эдит атай бер инәй башҡа һеңлеһе Симона менән таныша. Был ғаиләлә Симонанан башҡа ла ете бала була, бик ауыр йәшәйҙәр; әсәһе ҡыҙына 11 йәшенән аҡса килтерә башларға бойора. Эдит һеңлеһен үҙе янына ала, әммә был аталарына оҡшамай, һәм ҡыҙ өйҙән сығып китә .
Йәшлеге
1932 йылда Эдит магазин тотҡан Луи Дюпон (франц. Louis Dupont ) менән таныша, бер йылдан 17 йәшлек Эдиттың Марсель (франц. Marcelle ) исемле ҡыҙы тыуа. Мәгәр Луи ҡатынының күп ваҡытын эшкә бағышлауын яратмай һәм унан китергә ҡуша. Эдит риза булмай, улар айырылышалар. Башта ҡыҙы үҙе менән була, әммә бер эштән ҡайтҡас, баланы тапмай. Луи Дюпон ҡатынының кире ҡайтырына өмөт тотоп, баланы алып киткән була. Европала «испанка» ҡотора, Эдиттың ҡыҙы ауырып, хастаханаға эләгә. Уның янына йөрөй торғас, Эдит үҙе лә ауырып китә. Ул саҡта ауырыуҙы дауаларлыҡ дарыуҙар булмай. Һөҙөмтәлә Эдит һауыға, ә Марсель вафат була (1935). Ул Пиафтың берҙән-бер балаһы була.
1935 йылда , Эдитҡа егерме тулғанда, «Жернис» кабареһы (франц. le Gerny’s ) хужаһы Луи Лепле (франц. Louis Leplée ) Елисей яландарында күреп ҡала һәм үҙенең программаһында ҡатнашырға саҡыра. Ул Эдитты бик күп сәхнә серҙәренә, оҫталығына өйрәтә. Тап Лепле Эдитҡа Пиаф исеме ҡуша (Париж аргоһында «сыпсыҡ» тигәнде аңлата).
Урамдарҙа йыртыҡ туфли кейеп йырлай ине бит: «Сыпсыҡ кеүек тыуҙы, сыпсыҡ кеүек йәшәне, сыпсыҡ кеүек үлде». «Жерниста» афишаларҙа уның исеме «Кескәнтәй Пиаф» тип яҙыла, тәүге сығыштары уҡ уңыш яулай. 1936 йылдың 17 февралендә Эдит Пиаф «Медрано» циркында танылған йырсылар Морис Шевалье , Мистингетт , Мари Дюба менән рәттән ҙур концертта сығыш яһай. Радио-Ситиҙа ҡыҫҡа ғына йыры уға дан килтерә — тыңлаусылар шылтырата башлай, Кескенә Пиафтың тура эфирҙа яңынан сығыш яһауын талап итәләр .
Әммә бәхете асылып өлгөрмәй, яңы фажиғә: Луи Леплены башына атып үлтерәләр. Енәйәтте Эдит Пиафтан да күрәләр, сөнки уға әҙ генә аҡса васыят ителгән була. Гәзиттәр утҡа май һибеп ебәрәләр, кабареға йөрөүселәр Эдитҡа дошман кеүек ҡарай башлайҙар.
Яңынан уңыш
Тиҙҙән Эдит шағир Раймон Ассо менән таныша, тап ул артабанғы тормошона бик ҙур үҙгәрештәр индерә. Донъяға «Бөйөк Эдит Пиаф» булып танылыуында уның йоғонтоһо баһалап бөткөһөҙ. Ул Эдитты һөнәренең нескәлектәренә генә түгел, тормошта кәрәк булған күп төрлө зауыҡҡа ла өйрәтә:уның ярҙамында ҡатын үҙ-үҙен тоторға, кейем һайларға һәм башҡа шундай нәзәкәтлектәргә өйрәнә.
Раймон Ассо «Пиаф стилен» барлыҡҡа килтерә, Эдиттың тауышын асырлыҡ йырҙар яҙа. «Минең легионерым» йырының көйөн Маргерит Монно яҙа, һуңғараҡ ул йырсының яҡын әхирәтенә лә әүерелә. Һуңғараҡ Пиаф Монно менән яңы йырҙар яҙа, улар араһында — «Бәләкәс Мари», «Янымда Иблис» һәм «Мөхәббәт гимны» .
Тап Раймон Ассо Эдиттың Париждың иң данлыҡлы «АВС» мюзик-холында сығыш яһауына өлгәшә. Бында сығыш яһау «оло диңгеҙгә» сығыу тип һанала. «Эдит Пиаф» исеме менән сығыш яһарға ла ул тәҡдим итә. «АВС» сәхнәһендәге сығышынан һуң пресса: «Кисә „АВС“ сәхнәһендә Францияның бөйөк йырсыһы донъяға килде» тип яҙа. Иҫ китмәле тауышы, драматик һәләткә эйә булыуы, эшһөйәрлеге һәм ныҡышлығы уны бейек күтәрә.
Икенсе донъя һуғышы
Икенсе донъя һуғышы башланғас, йырсы Раймон Ассонан китә. Был ваҡытҡа ул данлыҡлы француз режиссёры Жан Кокто менән осраша, ул Эдитҡа үҙенең ҙур булмаған пьесаһында уйнарға тәҡдим итә. Пьеса уңыш яулай. Тәүге тапҡыр ул 1940 йылда ҡуйыла. Кинорежиссёр Жорж Лакомб уның буйынса фильм төшөрә. 1941 йылда «Сеналағы Монмартр» тигән фильм донъя күрә, унда Эдит төп ролде уйнай.
Икенсе донъя һуғышы ваҡытында Эдиттың ата-әсәһе вафат була. Германия менән һуғыш ваҡытында Пиаф француз хәрби әсирҙәре алдында сығыш яһап, концерттан һуң автографтар менән әсирлектән ҡасыр өсөн кәрәкле нәмәләр тапшыра. Быны яҡташтары бик юғары баһалай. Ул һәләк булған яугирҙәрҙең ғаиләләре өсөн дә концерттар ҡуя. Оккупация осоронда Эдит Пиаф немец офицерҙары һәм хәрби әсирҙәр менән «иҫтәлеккә» фотоға төшә. Парижда был фотоларҙы концлагерҙан ҡасҡан әсирҙәргә паспорт эшләргә файҙаланалар.
Триумф
Эдит башлап йырлаусыларҙан — Ив Монтан ға, «Компаньон де ла Шансон» ансамбленә, Эдди Константен ға, Шарль Азнавур ға һәм башҡа талант эйәләренә юл асыусы була.
Һуғыштан һуңғы йылдар уның иҫ китмәле уңыш йылдары була. Уны Париждың ярлы урамдарында ла, нәзәкәтле сәнғәт белгестәре лә, эшселәр ҙә, Англияның буласаҡ королеваһы ла яратып тыңлай. Был осорҙа ул Алжирҙан килгән данлыҡлы боксер 33 йәшлек Марсель Сердан менән таныша. 1949 йылдың октябрендә Сердан Нью-Йорктан гастролдә йөрөп ятҡан Пиаф янына оса . Самолёт Атлантик океан өҫтөндә Азор утрауҙары янында емерелә, һәм Сердан һәләк була. Пиаф ауыр депрессияға бирелә һәм морфий менән йыуана башлай.
1950 йылда «Плейель» залында йырлап, яңы ҙур уңышҡа өлгәшә.
Халыҡтың яратып тыңлауына ҡарамаҫтан йыр менән генә йәшәгән ҡатын яңғыҙлыҡҡа дусар була. Эдит быны үҙе лә яҡшы аңлай.
37 йәшендә Пиаф яңынан ғашиҡ була һәм хатта шағир һәм йырсы Жак Пилсҡа кейәүгә лә сыға, әммә йәнә айырыла.
1952 йылда Эдит рәттән ике тапҡыр автокатастрофаға осрай. Икеһендә лә ул Шарль Азнавур менән була. Һынған ерҙәре һыҙлауынан ҡотолдорор өсөн уға морфий ҡаҙайҙар һәм йырсы йәнә наркотиктарға өйрәнеп китә.
1954 йылда Эдит Пиаф «Әгәр миңә Версаль тураһында һөйләһәләр» тигән фильмда Жан Маре менән бергә төшә.
Һуңғы йылдары
Пер-Лашез зыяратында Эдит Пиаф ҡәбере
1958 йылда Эдит «Олимпия» концерт залында сығыштар яһай башлай. Халыҡ уның концерттарына ябырылып йөрөй. Америка буйлап 11 айлыҡ турне, йәнә «Олимпия», Франция буйлап турне. Туҡтауһыҙ көсөргәнешле сығыштар, сәфәрҙәр уның һаулығын ҡаҡшата. 1961 йылда , 46 йәшендә Эдит Пиаф үлемесле ауырыуға дусар булғанын белә.
Мәгәр 47 йәшендә Пиаф яңынан ғашиҡ була: 27 йәшлек грек егете Теоны ул сәхнәгә сығарып, Сагапо тигән псевдоним бирә (грекса «һине шундай ныҡ яратам»). Тео тик грек сиркәүендә генә никахланырға теләй, шуның өсөн Пиаф хатта рим католиклығынан сығып, православиеға күсә. Ғүмеренең ахырына тиклем уның менән йәшәй. Сагапо Пиафтан ете йыл ҡалып, авиакатастрофала һәләк була.
1962 йылдың 25 сентябрендә «Иң оҙон көн» фильмының премьераһы айҡанлы Эдит Эйфелевой башняһына күтәрелеп йырлай. Бар Париж уны һоҡланып тыңлай.
1963 йылдың 18 мартында Пиаф һуңғы тапҡыр концерт бирә. Зал аяғүрә баҫып биш минут буйы алҡышлай.
1963 йылдың 10 октябрендә Эдит Пиаф баҡыйлыҡҡа күсә. Грасс ҡалаһынан уның кәүҙәһен йәшерен рәүештә Парижға килтерәләр һәм 11 октябрҙә генә рәсми рәүештә вафатын хәбәр итәләр (шуның өсөн датаны бутап яҙып ҡуйғылайҙар). Шул уҡ көндө, 1963 йылдың 11 октябрендә Пиафтың дуҫы Жан Кокто ла вафат булып ҡала. Пиафтың үлемен кисерә алмаған тигән фекерҙәр ҙә ишетелеп ҡала.
Пер-Лашез зыяратындағы йыназаға 40 меңдән ашыу кеше йыйыла; ҡәберҙе сәскәләргә күмәләр — кешеләр хатта сәскәләрҙе тапап йөрөргә мәжбүр булалар.
Эдит Пиафҡа һәйкәл Париждағы Пиаф (Place Edith Piaf) майҙанында ҡуйылған .
Ғүмеренең һуңғы йылдарында Эдит Пиаф «Минең тормошом» тигән китап яҙа.
Фильмография
1936 — / La garçonne
1941 — Монмартр на Сене / Montmartre-sur-Seine
1945 — Звезда без света / Etoile sans lumière
1947 — Девять парней, одно сердце / Neuf garçons, un coeur
1950 — Париж всегда поет /Paris chante toujours
1954 — Если мне расскажут о Версале / Si Versailles m'était conté
1954 — Французский канкан French cancan
1959 — Любовники завтрашнего дня / Les amants de demain
Йырҙары
Эдит Пиаф башҡарған йырҙарҙың ҡыҫҡаса исемлеге
À l’enseigne de la fille sans cœur (1951)
À quoi ça sert l’amour ? (1962)
Adieu mon cœur (1946)
Au bal de la chance (1952)
Avant l’heure (1951)
Avant nous (1956)
Avec ce soleil (1954)
Bal dans ma rue
Boulevard du crime
Bravo pour le clown (1953)
Browning
C’est à Hambourg
C’est d’la faute à tes yeux
C’est l’amour
C’est lui que mon cœur à choisi
C’est merveilleux
C’est peut-être ça
C’est pour ça
C’est toi le plus fort
C’est un gars
C’est un homme terrible
C’est un monsieur très distingué
C'était pas moi
C'était un jour de fête
C'était une histoire d’amour
Ça fait drôle
Carmen’s story
Céline
Celui qui ne savait pas pleurer
'Chand d’habits
Chanson bleue
Chanson de Catherine
Comme moi
Comme un moineau
Corrèque et réguyer
Coup de grisou
Cri du cœur
Dans leur baiser
Dans ma rue
Dans un bouge du vieux port
De l’autre côté de la rue
Demain (il fera jour)
Des histoires
Ding din dong
Du matin jusqu’au soir
Eden blues
Elle a dit
Elle fréquentait la rue Pigalle
Embrasse-moi
Emporte-moi
Enfin le printemps
Entre Saint-Ouen et Clignancourt
Escale
Et ça gueule ça madame
Et moi
Et pourtant
Exodus
Fais comme si
Fais-moi valser…
Fallait-il
Faut pas qu’il se figure
Heureuse
Hymne à l’amour (1949)
Il a chanté
Il fait bon t’aimer
Il n’est pas distingué
Il pleut
Il y avait
Inconnu, excepté de Dieu
J’m’en fous pas mal
J’ai dansé avec l’amour
J’ai qu'à l’regarder…
J’en ai tant vu
J’entends la sirène
J’suis mordue
Je m’imagine
Je me souviens d’une chanson
Je n’en connais pas la fin
Je sais comment
Je suis à toi
Je t’ai dans la peau
Jean et Martine
Jérusalem
Jézabel
Jimmy c’est lui
Johnny, tu n’es pas un ange
Kiosque à journaux
L’accordéoniste (1940)
L’effet qu' tu m' fais
L’escale
L'étranger
L’homme à la moto
L’homme au piano
L’homme de Berlin
L’homme des bars
L’homme que j’aimerai
L’orgue des amoureux
La belle histoire d’amour
La demoiselle du cinquième
La fête continue
La foule (1957)
La goualante du pauvre Jean
La java de Cézigue
La Julie jolie
La p’tite marie
La petite boutique
La rue aux chansons
La sérénade du pavé
La valse de l’amour
La vie en rose (1946)
La vie, l’amour
La ville inconnue
Le ballet des cœurs
Le billard électrique
Le bleu de tes yeux
Le bruit des villes
Le brun et le blond
Le chacal
Le chant d’amour
Le chant du pirate
Le chasseur de l’hôtel
Le chemin des forains
Le chevalier de Paris
Le ciel est fermé
Le contrebandier
Le diable de la Bastille
Le disque usé
Le droit d’aimer
Le Fanion de la Légion
Le gitan et la fille
Le grand voyage du pauvre nègre
Le mauvais matelot
Le métro de Paris
Le petit brouillard
Le petit homme
Le petit monsieur triste
Le prisonnier de la tour
Le rendez-vous
Le roi a fait battre tambour
Le vagabond
Le vieux piano
Légende
Les amants
Les amants d’un jour (1956)
Les amants de demain
Les amants de Paris
Les amants de Teruel
Les amants de Venise
Les amants merveilleux
Les bleuets d’azur
Les blouses blanches
Les deux copains
Les deux ménétriers (galop macabre)
Les deux rengaines
Les flon-flons du bal
Les gars qui marchaient
Les gens
Les grognards
Les hiboux
Les marins, ça fait des voyages
Les mômes de la cloche (1936)
Les mots d’amour
Les neiges de Finlande
Les prisons du roy
Les trois cloches (1946)
Madeleine qui avait du cœur
Margot cœur gros
Mariage
Marie la française
Marie-trottoir
Mea culpa
Milord (1959)
Miséricorde
Mon amant de la coloniale
Mon ami m’a donné
Mon apéro
Mon Dieu
Mon homme
Mon légionnaire (1937)
Mon manège à moi
Mon vieux Lucien
Monsieur Ernest a réussi
Monsieur et madame
Monsieur Incognito
Monsieur Lenoble
Monsieur Saint-Pierre
Musique à tout va
N’y vas pas, Manuel
Non, je ne regrette rien (1960)
Non, la vie n’est pas triste
Notre-Dame de Paris
On cherche un Auguste
On danse sur ma chanson
Opinion publique
Où sont-ils, tous mes copains ?
Ouragan
Padam… Padam… (1951)
Paris
Paris-Méditerranée
Pleure pas
Plus bleu que tes yeux
Polichinelle
Pour moi tout' seule
Pour qu’elle soit jolie, ma chanson
Qu’as-tu fait, John ?
Qu’il était triste, cet anglais
Quand même
Quand tu dors
Quatorze juillet
Regarde-moi toujours comme ça
Reste
Retour
Rien de rien
Roulez tambours
Salle d’attente
Si si si
Si tu partais
Simple comme bonjour
Soeur Anne
Soudain une vallée
Sous le ciel de Paris (1954)
Sur une colline
T’es beau, tu sais
T’es l’homme qu’il me faut
Tant qu’il y aura des jours
Tatave
Télégramme
Tiens v’là un marin!
Toi qui sais
Toi, tu l’entends pas
Toujours aimer
Tous les amoureux chantent
Tout fout l’camp
Traqué
Tu es partout
Un coin tout bleu
Un étranger
Un grand amour qui s’achève
Un homme comme les autres
Un jeune homme chantait (1937)
Un monsieur me suit dans la rue
Un refrain courait dans la rue
Une chanson à trois temps (1947)
Une dame
Une enfant
Une valse
Va danser
Y a pas d’printemps
Y avait du soleil
Y en a un d’trop
Фильмдар
Атамаһы
Йыл
Режиссёр
Эдит Пиаф ролендә
Иҫкәрмәләр
«Пиаф»
1974
Ги Казариль
Бриджит Арьель
Эдит Пиаф биографияһы нигеҙендә
«Эдит һәм Марсель»
1983
Клод Лелуш
Эвелин Буи
Эдит Пиаф һәм танылған боксер Марсель Сердан мөхәббәте
«Алһыу төҫлө тормош»
2007
Оливье Даан
Марион Котияр
Эдит Пиаф биографияһына нигеҙләнгән
Иҫкәрмәләр
Библиография
Автобиографиялар
Édith Piaf, Au bal de la chance, Archipoche, 2007, 224 p. (présentation en ligne)
Édith Piaf, Ma vie. Union générale d'éditions, Paris, 1963.
Édith Piaf, Mon amour bleu, Grasset et Fasquelle, 2011.
Әҙәбиәт
Әҙәбиәт
Симона Берто. «Эдит Пиаф», Paris,Laffont, 1969 /Москва, «Искусство»,1991, 320 стр. (Воспоминания Момоны — подруги юности Эдит Пиаф).
Édith Piaf , by Édith Piaf and Simone Berteaut, published January 1982; ISBN 2-904106-01-4
The Wheel of Fortune: The Autobiography of Édith Piaf by Édith Piaf (originally written in 1958, 5 years before her death), Peter Owen Publishers; ISBN 0-7206-1228-4
Berteaut Simone. Au bal de la chance / Robert Laffont. — 1965 (translation). — Paris: Penguin, 1958. — ISBN 978-0140036695 . memoirs, written by stepsister
The Piaf Legend , by David Bret, Robson Books,1988.
Piaf: A Passionate Life , by David Bret, Robson Books, 1998, revised JR Books, 2007
"The Sparrow — Edith Piaf, " chapter in Singers & The Song (pp. 23–43), by Gene Lees, Oxford University Press, 1987, insightful critique of Piaf’s biography and music.
Marlene, My Friend , by David Bret, Robson Books, 1993. Dietrich dedicates a whole chapter to her friendship with Piaf.
Oh! Père Lachaise , by Jim Yates, Édition d’Amèlie 2007, ISBN 978-0-9555836-0-5 . Piaf and Oscar Wilde meet in a pink-tinted Parisian Purgatory.
No Regrets: The Life of Edith Piaf , by Carolyn Burke, Alfred A. Knopf 2011, ISBN 978-0-307-26801-3 . An in-depth and insightful look at Piaf’s life.
Denise Gassion et Robert Morcet, Édith Piaf secrète et publique, Ergo press, Issy-les-Moulineaux, 1988
Bernard Marchois, Édith Piaf, TF1 Éditions, Paris, 1995
Jacqueline Cartier, Hugues Vassal, Édith et Thérèse, la Sainte et la Pécheresse, Éditions Anne Carrière, Paris, 1999
Marcel Cerdan jr., Édith Piaf et moi, Éditions Flammarion, Paris, 2000
Édith Piaf et Marcel Cerdan, Moi pour toi - Lettres d'amour, Le Cherche Midi Éditeur, Paris, 2002
Ginou Richer, Mon amie Édith Piaf, Instantané Éditions, Paris, 2004
Pierre Hiégel, Édith Piaf, Éditions de l'Heure, Monaco, 1962.
Simone Berteaut, Piaf, récit, Robert Laffont, Paris, 1969 (réédition 1993), 462 pages.
Auguste Le Breton, La Môme Piaf, roman biographique, Hachette, 1980. D'après les souvenirs de Ginou Richer.
William Laurent, Édith Piaf, F. Loucrani, Collection Numéro 1, Paris, 1983, 114 pages.
Margaret Crosland, Piaf, Éditions Hodder and Stoughton, Londres, 1985, 240 pages.
David Bret, The Piaf legend, Robson Books, Londres, 1988, 188 pages.
Marc et Danielle Bonel, Édith Piaf, le temps d'une vie, Éditions de Fallois, coll. « Documents », 8 septembre 1993, 344 p. (ISBN 2877061892 et 978-2-87706-189-6).
Dominique Grimault et Patrick Mahé, Piaf-Cerdan : un hymne à l'amour, 1946-1949, Éditions de la Seine, Paris, 1993.
Louis Valentin, Piaf, Plon, Paris, 1993.
André Larue, Édith Piaf, l'amour toujours, Éditions Michel Lafon, Paris, 1993, 119 pages.
Jean Noli, Piaf secrète, Éditions L'Archipel, Paris, 1993, 218 pages (rééd. 2003).
Pierre Duclos et Georges Martin, Piaf, Éditions du Seuil, 1995 (réédition), 544 pages (ISBN 2-0202-3916-7 ).
Sophie Troubac, Édith Piaf, l'hymne à l'amour, Éditions Sauret, Monaco, 1995, 237 pages.
Frédéric Perroud, Marcel Cerdan-Édith Piaf : le bel amour, Éditions Acropole, Paris, 1999, 166 pages.
Stan Cuesta (préface de François Hadji-Lazaro), Édith Piaf, Éditions J'ai lu/Librio Musique no 384, Paris, 2000 (ISBN 2-2903-0639-8 ).
François Levy, Passion Édith Piaf la môme de Paris, Éditions Textuel, Paris, 2003, 192 pages.
Jean-Dominique Brierre, Édith Piaf : « Sans amour on n'est rien du tout », Éditions Hors collection, Paris, 2003, 167 pages.
David Lelait-Helo, Sur un air de Piaf, Payot, Paris, 2003, 331 pages.
Marcel Cerdan Jr., Piaf et moi, Flammarion, France, 2000, 321 pages.
Emmanuel Bonini, Piaf, la vérité, Pygmalion, 2008, 420 pages.
Frédéric Quinonero, Édith Piaf, le temps d'illuminer, préface de Fred Mella, Éditions Didier Carpentier, 2008, 256 pages.
Gilles Durieux, Anthony Berrot, et Jean-Paul Mazillie, Piaf, de la Môme à Édith : documents inédits, Le Cherche Midi, Paris, 2010.
Robert Belleret Piaf, un mythe français biographie, Fayard, 2013, 800 pages
Bernard Lonjon, Piaf-Cocteau, la môme et le poète, L'Archipel, 2013, 210 pages.
Bernard Lonjon, Édith et ses hommes, Éditions du moment, 2015, 292 pages.
Robert Belleret, Édith Piaf, Vivre pour chanter, livre-objet, Gründ, 2015.
L'Homme à la moto, le chef-d'œuvre de Piaf par Stan Cuesta, Éditions Scali, Collection « L'authentique histoire de la chanson » (illustrée), Paris, 2007 (ISBN 2-3501-2126-7 )
Һылтанмалар