Ζακ Ριβέτ | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Jacques Rivette (Γαλλικά) |
Γέννηση | 1 Μαρτίου 1928 Ρουέν |
Θάνατος | 29 Ιανουαρίου 2016 6ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού |
Αιτία θανάτου | νόσος Αλτσχάιμερ |
Τόπος ταφής | Κοιμητήριο της Μονμάρτρης |
Κατοικία | Ρουέν |
Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Ομιλούμενες γλώσσες | Αγγλικά Γαλλικά |
Σπουδές | Λύκειο Πιερ-Κορνέιγ |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | σκηνοθέτης κινηματογράφου σεναριογράφος κριτικός κινηματογράφου δημοσιογράφος συγγραφέας κινηματογραφιστής ηθοποιός ταινιών ηθοποιός μη μυθοπλαστικός συγγραφέας σκηνοθέτης |
Εργοδότης | Cahiers du cinéma |
Επηρεάστηκε από | Φριτς Λανγκ Λιούις Κάρολ Ζακ Μπεκέρ Ουίλλιαμ Σαίξπηρ Ανρί Λανγκλουά Ζαν Ρενουάρ Άλφρεντ Χίτσκοκ Ζαν Κοκτώ Ονορέ ντε Μπαλζάκ |
Περίοδος ακμής | 1948 - 2009 |
Οικογένεια | |
Σύζυγος | Marilù Parolini |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Αξίωμα | αρχισυντάκτης |
Βραβεύσεις | Βραβείο Σάδερλαντ (1962) Βραβείο Σάδερλαντ (1969) Βραβείο Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου του Λος Άντζελες (1991) Leopard of Honour |
Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ζακ Ριβέτ (γαλλικά: Jacques Rivette) ήταν Γάλλος σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στη Ρουέν το 1928 και πέθανε στο Παρίσι το 2016).
Ο Ζακ Ριβέτ θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες του νέου ρεύματος κινηματογράφησης της Νουβέλ Βαγκ. Οι ταινίες του ακολουθούν μη τυπικές αφηγηματικές δομές, συνδυάζοντας συχνά ρομαντισμό, μυστήριο και κωμωδία, καθώς και αυτοσχέδιες σκηνές.
Η φράση του Φρανσουά Τρυφώ «Χάρη στον Ριβέτ ξεκίνησε η Νουβέλ Βαγκ», σημειώνουν την βαρύτητα της παρουσίας του Ριβέτ στον γαλλικό κινηματογράφο.
Ο Ζακ Ριβέτ γεννήθηκε στη Ρουέν στις 29 Ιανουαρίου 1928. Ο πατέρας του ήταν φαρμακοποιός, και στον κινηματογράφο - απέναντι από το φαρμακείο του πατέρα του - σύντομα ενθουσιάστηκε με τον κινηματογράφο.
Πήγε στο Παρίσι το 1949, όπου έζησε ασκητικά και αφιερώθηκε στον κινηματογράφο. Ένα χρόνο αργότερα, άρχισε να γράφει κριτικές ταινιών για το περιοδικό Gazette du Cinema. Στα μέσα της δεκαετίας του '50 εργάσθηκε ως βοηθός σκηνοθέτη με δύο μεγάλους σκηνοθέτες, τον Ζακ Μπεκέρ και τον Ζαν Ρενουάρ.
Το 1949 και 1950 έκανε τις πρώτες του ταινίες μικρού μήκους. Αρθρογραφούσε επίσης στο περιοδικό Cahiers du cinéma, του οποίου έγινε αρχισυντάκτης από το 1963 έως το 1965.
Διακρίθηκε το 1960, με την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους Το Παρίσι μας ανήκει, που υπήρξε ένα από τα ορόσημα της Νουβέλ Βαγκ. Η δεύτερη ταινία του, Ο Έρωτας μιας Μοναχής (1966), αποτέλεσε κινηματογραφική μεταφορά μυθιστορήματος του Ντενί Ντιντερό, που ο Ριβέτ είχε ανεβάσει και στο θέατρο το 1963. Ήταν μια πολύ θεατρική, εκλεπτυσμένη ταινία που τον καθιέρωσε και προκάλεσε διαμάχη (καθώς απαγορεύτηκε για μερικούς μήνες).
Αρκετές από τις ταινίες του ξεχωρίζουν για το μεγάλο τους μήκος, όπως το Out 1: Noli me tangere (1971) διάρκειας 13 ωρών (υπάρχει και μια 4ωρη έκδοση της ταινίας). Το 1969 σκηνοθέτησε το 4ωρο Ο Τρελός έρωτας (L' Amour fou) και το 3ωρο Céline et Julie vont en bateau (1974) που ήταν η πιο διασκεδαστική ταινία του.
Ακολούθησαν, μεταξύ άλλων, οι ταινίες Ο Έρωτας καταγής (L'amour par terre, 1984), Η Συμμορία των τεσσάρων (La bande des quatre,1989) για την οποία έλαβε το βραβείο FIPRESCI, Η Ωραία Καυγατζού (1991), για την οποία έλαβε το μεγάλο βραβείο της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών, Ποιος να Ξέρει...(Va savoir, 2001), Η Ιστορία της Μαρί και του Ζυλιέν (Histoire de Marie et Julien, 2003). Το 2007 σκηνοθέτησε την ιστορική ταινία H Δούκισσα του Λανζέ (Ne touchez pas la hache), βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ονορέ ντε Μπαλζάκ που αναφέρεται σε μία ιστορία πάθους, στη δεκαετία του 1820 στη Γαλλία. Το 2009 προβλήθηκε η τελευταία ταινία του: 36 όψεις του Πικ Σεν-Λου (36 vues du Pic Saint Loup).
Ο Ζακ Ριβέτ πέθανε στις 29 Ιανουαρίου 2016 σε ηλικία 87 ετών. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του υπέφερε από τη νόσο Αλτσχάιμερ.
|