El umentu (del latin augmentum) es en lingüística l’añiición dun morfema prefihau a una parabra. Es própiu de ciertas luengas induropeas cumu el griegu, el sáscritu u el arméniu, dau nel sistema verbal. La retrotración el acentu esprimentá ena holma verbal es possibrimenti la causa desti fenóminu, i. e., el rasgu suprassemental cumu bichu temporal.
El griegu crássicu cuenta con un umentu enos tiempus secundárius el endicativu, i. e., en imperfetu, aoristu i plusquamperfetu. El umentu consisti ena añiición duna ε- alantri la raís verbal (ralamenti η): βαίνω (baínō) en presenti frenti a ἔβαινον (ébainon) imperfetu; λύω (lýō) frenti a ἔλυσα (élysa) aoristu; φύω (phýō) frenti a ἐπέφυκειν (epéphykein). Nesti momentu, el acentu se retrotai a la sílaba mas patrás possibri dalcuerdu conas leis acentuación griega. En Omeru suel haltal el umentu.
Foneticamenti la ε añii una sílaba mas al verbu cuya raís escomiença pol consonanti βαίνω (baínō) → ἔβαινον (ébainon); τιμάω (timáō) → ἐτίμων (etímōn). Pero si la raís escomiença pol vocal, la ε se contrai cona vocal siguienti.
Alogu, en verbus con prevérbius, el umentu conselva la su posición con respetu a la raís, i. e., va apellau a ella, de mó que quea el esquema "prevérbiu + umentu + raís". V. gr.: εἰσφέρω (eisphérō) → εἰσέφερον (eisépheron). Ara, los prevérbius que tien vocal rabera –α, -ι u –ο, la pierdin, escetuandu περι- i προ-, v. gr.: καταλύω (katalýō) → κατέλυον (katélyon), ἀποφέρω (apophérō) → ἀπέφερον (apépheron), pero περιγράφω (perigráphō) → περιέγραφον (periégraphon). El prevérbiu ἐκ- se porta lo mesmu que si huera preposición anti vocal, de mó qu’añii –ς, trasholmándusi en ἐξ-: ἐκβαίνω (ekbaínō) → ἐξέβαινον (eksébainon). Una inregulariá el umentu se halla en verbus cuyus tiempus añiin hueraparti desti, un alargamientu la vocal enicial la raís, cumu nel casu de ὁράω (horáō) cuyu imperfetu es ἑώρων (heṓrōn) u el verbu ἀνοίγω (anoígō) cuyu bichu es ἀνέῳγον (anéōigon).
El umentu el griegu muelnu está bastanti mas restrinhiu qu’en Antigüeá. S’acontina gastandu, pero namás nel aoristu el endicativu en holmas verbalis bissilábicas cuya raís escomiença pol consonanti. En verbus de tres u mas sílabas u ena primel i segunda presona el prural dessi mesmu tiempu, cumu el acentu s’á retrotraiu lo suficienti, el umentu se pierdi. V. gr.: λύνω (líno): imperf. έλυνα (élina), aor. έλυσα (élisa). Eno tocanti a verbus compuestus pol prevérbius, la luenga curta conselva el usu antíguu de ponel el umentu entri prevérbiu i raís, anque nel usu corrienti la tendéncia es a perdelu. Assinque un verbu cumu διακόπτω (diakópto) puei tenel un aoristu διέκοψα (diékopsa) i διάκοψα (diákopsa).