ادیت پیاف | |
---|---|
اطلاعات پسزمینه | |
نام تولد | ادیت جووانا گسیون |
نام(های) دیگر | گنجشک کوچولو (La Môme Piaf) |
زاده | ۱۹ دسامبر ۱۹۱۵ پاریس، فرانسه |
درگذشته | ۱۰ اکتبر ۱۹۶۳ (۴۷ سال) پلسکسیه، گرس، فرانسه |
ژانر | کابارهای، شانسون، تئاتر موزیکال |
ساز(ها) | وکال، گیتار، گیتار بیس، سمپلر، درامز، ماشین درام |
سالهای فعالیت | ۱۹۳۵–۱۹۶۳ |
ناشر(ان) |
ادیت پیاف (به فرانسوی: Édith Piaf), فرانسوی: ( شنیدن)، (زاده ۱۹ دسامبر ۱۹۱۵ - درگذشته ۱۰ اکتبر ۱۹۶۳) خوانندهٔ کابارهای و شانتوز برجستهٔ تاریخِ موسیقی فرانسه[۱] و از چهرههای شاخص این کشور در دهههای ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ بود. دو ترانهٔ «زندگی بهرنگ صورتی» و «حسرت هیچ چیز را نمیخورم» او دارای شهرت جهانی است.
ادیت پیاف که نام اصلی او «ادیت جوواننا گاسیون» بود از پدری فرانسوی و مادری ایتالیائی در پاریس زاده شد. مادرش در کافهها میخواند و پدرش هنرمند آکروبات سیرک بود. ادیت پیاف به تنهایی به پاریس آمد و کار خود را با آوازهخوانی در خیابانهای پاریس آغاز کرد.[۲]
ادیت از سه سالگی تا هفت سالگی کور بود و شایع است که بعد از اینکه روسپیان به زیارت ترز مقدس در لیزیو رفتند بینا شد.[نیازمند منبع] مدتی با پدر دائمالخمرش زندگی کرد و در شانزده سالگی از او جدا شد تا در کوچهها بخواند.
در ۱۹۳۵ یک کاباره دار پاریس او را به کار گرفت و به خاطر هیکل کوچکش نام گنجشک کوچولو (La Môme Piaf) را بر او نهاد. نام پیاف تا آخر عمر بر او ماند. او در این کاباره با برخی مشاهیر پاریس آشنا شد. در ۱۹۴۰ ژان کوکتو نمایشنامه «زیبای بیخیال» را برای او نوشت. در این دوره او با موریس شوالیه آشنا شد. شعر بسیاری از آهنگهایش را خود میسرود و حتی در آهنگسازی نیز با آهنگسازانش همکاری میکرد.
در جریان اشغال پاریس آهنگ «زندگی بهرنگ صورتی» (La vie en rose) را خواند که هنوز هم نشانه ویژه او شمرده میشود. محبوبیت او نزد افسران آلمانی باعث شد تا اجازه دهند برای اسیران جنگی فرانسوی بخواند. اسیران عکسهایی را که به یادگار با او میگرفتند برای جعل گذرنامه و مدارک هویت به کار میبردند. بعد از جنگ محبوبیت او در فرانسه و آمریکا بیشتر شد.
ادیت پیاف از حامیان شارل آزناوور بود و او را همراه خود برای کنسرت به آمریکا برد.
او دو بار ازدواج کرد. همسران وی به ترتیب عبارتند از:
و دختری داشت که در دوسالگی درگذشت. در ۱۹۵۱ در تصادف رانندگی مجروح شد و پس از آن به مرفین معتاد شد.
در ۱۹۶۳ در همان روزی که دوستش ژان کوکتو مرد، ادیت پیاف هم درگذشت. با اینکه کلیسای کاتولیک از اجرای مراسم دینی برای او ابا کرد، صدها هزار نفر در تشییع جنازه او شرکت کردند. او را در گورستان پرلاشز به خاک سپردند.
گوگل در تاریخ ۱۹ دسامبر ۲۰۱۰ برای نود و پنجمین سال تولد این هنرمند لوگوی صفحهٔ اول خود را به یاد او تغییر داد.[۳]
سیارک ۳۷۷۲ به نام اوست.
|تاریخ=
را بررسی کنید (کمک)
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ ادیت پیاف موجود است. |