جغرافیای روانی
جغرافیای روانی یا جغرافیای روان‌کاوی (به انگلیسی: Psychogeography) در محیط‌های شهری است که بر ارتباطات بین فردی با مکان‌ها و مسیرهای دلخواه تأکید دارد. این موضوع توسط اعضای انترناسیونال لتریست و انترناسیونال موقعیت‌گرا که گروه‌های انقلابی متأثر از تئوری مارکسیستی و آنارشیستی و همچنین نگرش‌ها و روش‌های دادائیست‌ها و سوررئالیست‌ها بودند، گسترش یافت.[۱][۲][۳] گای دوبور در سال ۱۹۵۵ جغرافیای روانی را اینگونه تعریف کرد: «مطالعه قوانین دقیق و تأثیرات خاص محیط جغرافیایی، سازماندهی‌شده آگاهانه یا ناآگاهانه، بر احساسات و رفتار افراد».[۴] یکی از تاکتیک‌های کلیدی برای کاوش در جغرافیای روانی، تمرین پیاده‌روی شهری است که به‌عنوان dérive شناخته می‌شود. به عنوان یک عمل و نظریه، جغرافیای روانی بر مجموعه گسترده‌ای از بازیگران فرهنگی از جمله هنرمندان، کنشگران و دانشگاهیان تأثیر گذاشته‌است.[۲][۳][۵]
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ Caves, R. W. (2004). Encyclopedia of the City. Routledge. p. 546. ISBN 978-0-415-25225-6.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ Marcus, Greil (2014-10-09). Lipstick Traces: A Secret History of the Twentieth Century (به انگلیسی). Faber & Faber. ISBN 978-0-571-26120-8.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ Plant, Sadie (2002-01-22). The Most Radical Gesture: The Situationist International in a Postmodern Age (به انگلیسی). Routledge. ISBN 978-1-134-92530-8.
- ↑ "Introduction to a Critique of Urban Geography". The Situationist International Text Library.
- ↑ Richardson, Tina (2015-07-07). Walking Inside Out: Contemporary British Psychogeography (به انگلیسی). Rowman & Littlefield. ISBN 978-1-78348-087-6.
