در درستی این مقاله اختلاف نظر وجود دارد. |
جنگ لبنان (۱۹۸۲) | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
بخشی از مقاومت فلسطین در جنوب لبنان (نزاع فلسطین و اسرائیل) و جنگ داخلی لبنان | |||||||||
نیروهای لبنانی در بیروت (۱۹۸۲) | |||||||||
| |||||||||
طرفهای درگیر | |||||||||
دولت لبنان آزاد |
سازمان آزادیبخش فلسطین | ||||||||
فرماندهان و رهبران | |||||||||
اسرائیل: فالانژ: بشیر جمیل فادی افرام ایلی حبیقه التنظیم: فوزی محفوظ ارتش جنوب لبنان: سعد حداد |
ساف: سوریه: حافظ اسد (رئیسجمهور) مصطفی طلاس (وزیر دفاع) حزب کمونیست لبنان: جرج حاوی الیاس عطاالله حزبالله: سید عباس موسوی مرابطون: ابراهیم قلیلات امل: نبیه بری آسالا: مونته ملکونیان پکک: معصوم کرکماز دیگران: راغب حرب محسن ابراهیم مراد قرایلان انعام رعد سعید شعبان | ||||||||
قوا | |||||||||
اسرائیل: ۷۸٬۰۰۰ نفر ۸۰۰ تانک ۱٬۵۰۰ نفربر ۶۳۴ هواپیما القوات اللبنانیه: ۳۰٬۰۰۰ نفر ارتش جنوب لبنان: ۵٬۰۰۰ نفر ۹۷ تانک |
سوریه: ۲۲٬۰۰۰ نفر ۳۵۲ تانک ۳۰۰ نفربر ۴۵۰ هواپیما ۳۰۰ توپخانه ۱۰۰ تسلیحات ضدهوایی ساف: ۱۵٬۰۰۰ نفر ۸۰ تانک ۱۵۰ نفربر ۳۵۰+ توپخانه ۲۵۰+ تسلیحات ضدهوایی | ||||||||
تلفات و خسارات | |||||||||
اسرائیل: ۶۵۷ کشته، ۳٬۸۸۷ زخمی[۱۱] |
مبارزان فلسطینی و لبنانی: حدود ۱٬۸۰۰ کشته | ||||||||
غیرنظامیان: حدود ۲۰٬۰۰۰ کشته و ۳۰٬۰۰۰ زحمی |
جنگ ۱۹۸۲ لبنان (به انگلیسی: 1982 Lebanon War) یا جنگ اول لبنان یا عملیات صلح برای جلیل جنگی است که در سال ۱۹۸۲ بین اسرائیل و لبنان رخ داد. نیروهای دفاعی اسرائیل پس از درگیریهای مکرر با نیروهای سازمان آزادیبخش فلسطین (ساف) مستقر در جنوب لبنان، به این مناطق حمله کرد.[۱۲] عملیات نظامی، پس از سوءقصد ناموفق علیه شلومو آرگوف، سفیر اسرائیل در انگلستان، توسط یکی از اعضای گروه ابونضال (یکی از گروههای مخالف ساف) آغاز شد. نخستوزیر اسرائیل، مناخم بگین ضمن محکوم کردن سازمان آزادیبخش فلسطین، از این موضوع بهعنوان بهانه جنگ استفاده کرد و جنگ در ۶ ژوئن ۱۹۸۲، برابر با ۱۶ خرداد ۱۳۶۱، آغاز شد. ارتش اسرائیل به همراه متحدین مارونی خود، طی مدت کوتاهی با حملات شدید هوایی و پیشروی سریع نظامی، بیروت و قسمتهایی از جنوب لبنان را تصرف نظامی کرد و نیروهای ساف و متحدین آن شامل افرادی از نیروی زمینی سوریه و نیروهای اسلامگرای لبنانی را در غرب بیروت محاصره کرد و تحت بمباران شدید قرار داد.[۱۳]
پس از مذاکرهٔ طرفین درگیری و با کمک ایالات متحده و نیروهای حافظ صلح، آتشبس برقرار شد و به نیروهای ساف فرصت داده شد که از جنوب لبنان خارج شوند. با پایان درگیریها در همان سال، مرکز فرماندهی نیروهای ساف به شهر طرابلس لبنان منتقل شد و همچنین از تسلط نیروهای سوری در لبنان کاسته شد.[۱۴][۱۵]اسرائیل پس از ۳ سال از بیشتر مناطق خارج شد. با انسجام نیروهای شیعه طرفین درگیری به ویژه حزبالله و ارتش اسرائیل وارد تنشهای نظامی کوچک مقیاس پانزده ساله شدند.[۱۰]
The failure of Operation Peace of Galilee to achieve its objective prevailed upon the new national coalition government, which took office in 1984, to withdraw forthwith from Lebanon.
In time, however, Arafat and his guerrilla leadership decided that they would have to withdraw, leaving no military and very little political or symbolic presence behind. Their enemy's firepower and overall strategic advantage were too great and it was apparently ready to use them to destroy the whole city over the heads of its inhabitants. The rank and file did not like this decision, and there were murmurings of 'treason' from some of Arafat's harsher critics. Had they not already held out, far longer than any Arab country in any former war, against all that the most powerful army in the Middle East – and the fourth most powerful in the world, according to Sharon – could throw against them? (...) But knew that, if they expected too much, they could easily lose again. 'If this had been Jerusalem', they said, 'we would have stayed to the end. But Beirut is not outs to destroy.
|عنوان= یا |title=
ناموجود یا خالی (کمک)
{{cite journal}}
: Cite journal requires |journal=
(help)
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ جنگ ۱۹۸۲ لبنان موجود است. |
{{cite book}}
: نگهداری CS1: پیشفرض تکرار ref (link){{cite book}}
: نگهداری CS1: پیشفرض تکرار ref (link)