I Ching

I Ching
Autor/aFu Xi
OrixeDinastía Zhou
Lingualingua chinesa antiga
Xénero(s)adiviñación e cosmoloxía

O I Ching, Yijing ou I King (chinés tradicional: 易經; chinés simplificado: 易经; pinyin: Yìjīng; Wade-Giles: I4 Ching1) é un libro oracular chinés cuxos primeiros textos suponse escritos cara ao 2400 a. C. É un dos Cinco Clásicos confucianos.

Historia e contidos

O termo i ching significa Libro das Mutacións. O texto foi aumentado durante a dinastía Chou e posteriormente por comentaristas da escola de Confucio. Crese que describe a situación presente de quen o consulta e predicir o modo en que se resolverá no futuro se se adopta ante ela a posición correcta. É un libro adivinatorio e tamén un libro moral, á vez que pola súa estrutura e simboloxía é un libro filosófico e cosmogónico.

En Occidente

Leibniz, que mantiña en correspondencia con xesuítas en China, escribiu o primeiro comentario europeo sobre o I Ching en 1703. Segundo el, isto demostraba a universalidade dos números binarios e o teísmo, xa que as liñas quebradas, o "0" ou a "nada", non poden converterse en liñas continuas, o "1" ou "unidade", sen a intervención de Deus.

Ese argumento foi criticado por Hegel, quen proclamou que ese sistema binario e os caracteres chineses eran "formas baleiras" que non podían articular palabras faladas coa claridade do alfabeto occidental.

O comentario de Leibniz sobre o I Ching desencadeou un diálogo sobre temas filosóficos occidentais como a universalidade (a idea de que algúns conceptos ou sistemas son aplicables en todas as culturas) e a natureza da comunicación.

Un diagrama de hexagramas I Ching enviado a Leibniz polo xesuíta francés Joachim Bouvet. Os números arábigos escritos no diagrama foron engadidos por Leibniz.

O uso do código binario en relación co I Ching foi fundamental para a Characteristica universalis de Leibniz (unha linguaxe universal teórica), que á súa vez inspirou os estándares da lóxica booleana e para que Gottlob Frege desenvolvese a lóxica de predicados a finais do século XIX.

No XX, Jacques Derrida identificou o argumento de Hegel como logocéntrico (segundo ese enfoque, outras formas de expresión e comprensión serían consideradas secundarias e inferiores), pero aceptou sen dúbida a premisa de Hegel de que a lingua chinesa non pode expresar ideas filosóficas.

Carl Gustav Jung escribiu un prefacio para unha das primeiras versións occidentais do libro, traducida por Richard Wilhelm. Nel, Jung explora o concepto de "sincronicidade", que el define como a coincidencia significativa de eventos externos e estados psíquicos. Para Jung, o I Ching podía ser unha ferramenta para explorar esta idea de sincronicidade, xa que as súas respostas oraculares parecen coincidir de maneira significativa co estado interno do consultante.

O físico Fritjof Capra examinou no seu libro The Tao of Physics (O Tao da Física) as relacións entre a física moderna e filosofías orientais como o taoísmo e o I Ching. Aínda que a obra foi influente, tamén recibiu críticas por parte de científicos que consideran a súa abordaxe como superficial ou incorrecta.

Notas

  1. ↑ Yijing. El llibre dels canvis (en catalán). Pagès editors, S.L. 2011-03-15. ISBN 978-84-9975-077-4. 
  2. ↑ Nelson 2011, p. 379; Smith 2008, p. 204.
  3. ↑ Nelson (2011), p. 381.
  4. ↑ Bishop, Paul (2008-09). "The timeliness and timelessness of the ‘archaic’: analytical psychology, ‘primordial’ thought, synchronicity: The timeliness and timelessness of the ‘archaic’". Journal of Analytical Psychology (en inglés) 53 (4): 501–523. doi:10.1111/j.1468-5922.2008.00743.x. 
  5. ↑ Stenger, Victor J. (1995). The Unconscious Quantum: Metaphysics in Modern Physics and Cosmology (en inglés). Prometheus Books. ISBN 978-1-57392-022-3. 

Véxase tamén

Este artigo tan só é un bosquexo
 Este artigo é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.