ლეგიონი (legio, ნათ. ბრ. legionis\lego - "ვაგროვებ", "ვკრებ") — ძირითადი ორგანიზებული ერთეული ძველი რომის არმიაში. თავდაპირველად ლეგიონი ეწოდებოდა რომის მთელ ჯარს, რომელიც წარმოადგენდა მონათმფლობელურ მილიციას — 3000 ქვეითი ჯარისკაცი და 300 მხედარი შეძლებული მოქალაქეებისგან, რომლებიც იკრიბებოდნენ მხოლოდ ომის დროს და სამხედრო წრთვნისას. ძვ.წ. V-IV საუკუნეებში ლეგიონების რაოდენობა 2-4 და მეტადაც გაიზარდა.
ლეგიონის შემადგენლობაში იყო მძიმე ქვეითი ჯარი — 3000 კაცი (პრინციპები, გასტატები, ტრიარიები). მსუბუქი ქვეითი ჯარი — 1200 კაცი (ველიტები) და 300 ცხენოსანი. მძიმე ქვეითი ჯარი იყოფოდა 30 ტაქტიკურ ქვეგანაყოფად — მანიპულა (თითოში 60-120 მეომარი, რომლებიც ორ ცენტურიონს შეადგენდნენ, მათ ემატებოდათ ველიტები. რესპუბლიკის დროს ლეგიონის სათავეში იდგა ტრიბუნი, იმპერიის დროს - ლეგატი. ძვ. წ. II საუკუნის მიწურულს მარიუსმა შეცვალა ლეგიონის ორგანიზაცია, ჯარისკაცებს ხელფასი მოუმატა და რომის არმია გახდა პროფესიონალური, დაქირავებული არმია. იმპერატორ ავგუსტუსის დროს ლეგიონის შემადგენლობა 7 000 კაცამდე გაიზარდა. ლეგიონს მიენიჭა ნომერი და სახელწოდება. ჰქონდა "დროშა" — ჯოხზე დამაგრებული ვერცხლის არწივი. რომის იმპერიის გაყოფის დროს (ახ.წ. IV საუკუნის ბოლოს) აღმოსავლეთ იმპერიაში იყო 70 ლეგიონი, დასავლეთში 63. XVI-XIX სს. ლეგიონი ეწოდებოდა სხვადასხვა სამხედრო ფორმირებებს საფრანგეთში, დიდ ბრიტანეთში, გერმანიასა და რუსეთში.