Многу малата расеаност на средните орбитални елементи меѓу основните членови (групата е одделена за помалку од 700.000 км во големата полуоска и под 0,7° во наклон) упатува на тоа дека Кармината група веројатно некогаш била едно тело кое се разбило во судар. Ова се должи на многу малиот брзински импулс (5 < δV < 50 м/с).
Првобитното тело веројатно било големо колку Карма, со пречник од 46 км; 99 % од масата на групата сè уште е во месечината Карма.
↑
Scott S. Sheppard, David C. Jewitt, Carolyn Porco
Jupiter's outer satellites and Trojans, In: Jupiter. The planet, satellites and magnetosphere. Edited by Fran Bagenal, Timothy E. Dowling, William B. McKinnon. Cambridge planetary science, Vol. 1, Cambridge, UK: Cambridge University Press, ISBN0-521-81808-7, 2004, p. 263 - 280
Full text(pdf).Архивирано на 14 јуни 2007.
↑
David Nesvorný, Cristian Beaugé, and Luke Dones
Collisional Origin of Families of Irregular Satellites, The Astronomical Journal, 127 (2004), pp. 1768–1783 Full text.
↑„MPEC 2020-V19 : S/2003 J 9“. Minor Planet Electronic Circular. Minor Planet Center. 5 ноември 2020. Посетено на 5 ноември 2020.
↑David Nesvorný, Jose L. A. Alvarellos, Luke Dones, and Harold F. Levison
Orbital and Collisional Evolution of the Irregular Satellites, The Astronomical Journal,126 (2003), pages 398–429. (pdf)Архивирано на 15 април 2020 г.
↑Со исклучок на Калика, која е значително поцрвена.
↑Grav, Tommy; Holman, Matthew J.; Gladman, Brett J.; Aksnes, Kaare Photometric survey of the irregular satellites, Icarus, 166,(2003), pp. 33-45. Preprint
↑
Tommy Grav and Matthew J. Holman
Near-Infrared Photometry of the Irregular Satellites of Jupiter and Saturn, The Astrophysical Journal, 605, (2004), pp. L141–L144 Preprint