Неорганско соединение

Неорганско соединение — хемиско соединение кое нема јаглеродно-водородни врски, т.е. соединение кое не е органско. Овие соединенија се изучуваат од дисциплината неорганска хемија.

Ваквите соединенија го сочинуваат најголемиот дел од Земјината кора, макар што длабоките делови на плаштот сè уште се проучуваат.

Некои прости јаглеродни соединенија честопати се сметаат за неоргански. Такви примери се алотропите на јаглеродот (графитот, дијамантот, бакминстерфулеренот итн.), јаглерод моноксидот, јаглерод диоксидот, карбидите и следниве соли на неоргански анјони: карбонатите, цијанидите, цијанатите и тиоцијанатите. Многу од нив се нормален дел од претежно органски системи, вклучувајќи ги организмите; фактот што некоја супстанција е неорганска не значи дека таа не е присутна во живите суштества.

Историја

За почеток на современата органска хемија се смета претворањето на амониум цијанат во уреа изведено од германскиот хемичар Фридрих Велер во 1828 г. Во негово време владеело мислењето дека органски соединенија се одликуваат со витален дух. Во отсуство на витализмот, разликата меѓу неорганската и органската хемија се сведува на семантика.

Современа употреба

  • Базата на податоци за неорганска кристална структура (ICSD) има дефиниција за „неоргански“ јаглеродни соединенија, која гласи дека таквите соединенија содржат или C-H или C-C врски, но не обете.
  • Серијата книги „Неоргански синтези“ (Inorganic Syntheses) не ги дефинира неорганските соединиенија. Најголемиот дел од нејзината содржина е посветен на метални комплекси на органските лиганди.
  • Меѓународниот сојуз за чиста и применета хемија (МСЧПХ) не нуди дефиниција за поимите „неоргански“ и „неорганско соединение“, но дава дефиниција за неоргански полимер како „...скелетна структура која не содржи јаглеродни атоми.“

Поврзано

Наводи

  1. ↑ J. J. Berzelius "Lehrbuch der Chemie," 1st ed., Arnoldischen Buchhandlung, Dresden and Leipzig, 1827. ISBN 1-148-99953-1. Brief English commentary in English can be found in Bent Soren Jorgensen "More on Berzelius and the vital force" J. Chem. Educ., 1965, vol. 42, p 394. doi:10.1021/ed042p394
  2. ↑ Dan Berger, Bluffton College, analysis of varying inappropriate definitions of the inorganic-organic distinction: Otherwise consistent linked material differing from current article in downplaying the carbon present vs carbon absent distinctive:
  3. ↑ Newman, D. K.; Banfield, J. F. (2002). „Geomicrobiology: How Molecular-Scale Interactions Underpin Biogeochemical Systems“. Science. 296 (5570): 1071–1077. Bibcode:2002Sci...296.1071N. doi:10.1126/science.1010716. PMID 12004119. S2CID 1235688.
  4. ↑ May, Paul. „Urea“. Molecules in Motion. Imperial College London. Архивирано од изворникот 17 март 2015.
  5. ↑ Cohen, Paul S.; Cohen, Stephen M. (1996). „Wöhler's Synthesis of Urea: How do the Textbooks Report It?“. Journal of Chemical Education. 73 (9): 883. doi:10.1021/ed073p883.
  6. ↑ Ramberg, Peter J. (2000). „The Death of Vitalism and the Birth of Organic Chemistry: Wohler's Urea Synthesis and the Disciplinary Identity of Organic Chemistry“. Ambix. 47 (3): 170–195. doi:10.1179/amb.2000.47.3.170. PMID 11640223. S2CID 44613876.
  7. ↑ „Inorganic Crystal Structure Database“ (PDF). Архивирано од изворникот (PDF) на 30 август 2017. Посетено на 13 јануари 2017.
  8. ↑ „Volumes - Inorganic Syntheses“. www.inorgsynth.org.
  9. ↑ IUPAC, Compendium of Chemical Terminology, 2. изд. (the "Gold Book") (1997). Семрежна поправена верзија: (2006–) "inorganic polymer". doi:10.1351/goldbook.IT07515

Надворешни врски

Нормативна контрола