Fotische zone
Tegenwoordig is Fotische zone een onderwerp dat steeds relevanter is geworden in de samenleving. Met de vooruitgang van de technologie en de mondialisering is Fotische zone voor velen een belangrijk punt van debat en reflectie geworden. In dit artikel zullen we verschillende aspecten onderzoeken die verband houden met Fotische zone, van de impact ervan op het dagelijks leven tot de invloed ervan in het professionele veld, inclusief de historische relevantie ervan. Met deze analyse hopen we licht te werpen op Fotische zone en een breed en gedetailleerd overzicht van dit onderwerp te bieden dat de aandacht blijft trekken van miljoenen mensen over de hele wereld.
De fotische zone (ook wel eufotische zone of epipelagische zone) is de bovenste zone van de waterkolom in een meer of oceaan, waar genoeg zonlicht doordringt voor fotosynthese. De diepte van de fotische zone kan heel erg verschillen door seizoensgebonden vertroebeling van het water. Het woord eufotisch is afgeleid van het Oudgrieks voor goed verlicht: εὖ: goed, uitgebreid en φῶς: licht.
De fotische zone wordt geacht op te houden op een diepte waar de lichtintensiteit nog slechts 1% van de waarde aan het wateroppervlak is. Deze diepte wordt wel de eufotische diepte genoemd en is afhankelijk van de hoeveelheid lichtdemping in de waterkolom. De eufotische diepte kan variëren van slechts een paar cm diepte in troebele eutrofe meren tot rond 200 m diepte in open oceaanwater.
Op diep onder water gelegen hydrothermale bronnen bij mid-oceanische ruggen na is de fotische zone de enige plek in het water waar primaire productie van organisch materiaal plaatsvindt. De eufotische diepte is meestal afhankelijk van de primaire productie in een bepaald oppervlaktewater. De eufotische diepte wordt bepaald door de lichtdoorlaatbaarheid van het water te meten. Dit kan onder andere op zeer eenvoudige wijze met een secchischijf.