In de wereld van vandaag is Laatste heilige sacramenten een onderwerp dat grote belangstelling en debat in de samenleving genereert. Jarenlang heeft Laatste heilige sacramenten de aandacht getrokken van mensen van alle leeftijden, geslachten, sociale klassen en nationaliteiten, vanwege de relevantie en complexiteit ervan. Naarmate de tijd verstrijkt, blijft Laatste heilige sacramenten een actueel onderwerp dat tegenstrijdige meningen oproept en emoties bij mensen oproept. Of het nu vanwege de impact ervan op het dagelijks leven, de historische relevantie of de invloed ervan op de toekomst is, Laatste heilige sacramenten is een punt van gemeenschappelijk belang geworden dat ons motiveert om na te denken en antwoorden te zoeken. In dit artikel zullen we de verschillende aspecten en perspectieven met betrekking tot Laatste heilige sacramenten onderzoeken, met als doel bij te dragen aan het begrip en de analyse van dit intrigerende en belangrijke onderwerp.
De laatste heilige sacramenten of laatste sacramenten worden in de traditie van de Rooms-Katholieke Kerk toegediend aan zieken die in acuut levensgevaar verkeren.
Als laatste sacramenten gelden (in deze volgorde): de laatste biecht, de ziekenzalving en de laatste Heilige Communie (die dan viaticum of teerspijze wordt genoemd). Deze sacramenten kunnen in een separate liturgische viering worden toegediend, maar ook geïntegreerd. De bedienaar is de priester. Afhankelijk van de toestand van de stervende, kan het toedienen van de laatste sacramenten een min of meer informeel karakter hebben.
Sinds het Tweede Vaticaans Concilie (1962–1965) ligt overigens het accent bij de ziekenzalving niet louter op het naderende sterven. De Kerk beveelt aan dat het sacrament der zieken in een eerder stadium wordt bediend, zodat het de zieke in zijn ziek-zijn kan sterken. De 'ziekenzalving' is daarom niet synoniem met het 'laatste sacrament'. Dit is ook één van de drie groepen sacramenten.