Robert Enrico

In dit artikel gaan we Robert Enrico en alles wat het te bieden heeft verkennen. Vanaf de oorsprong ervan tot aan de impact ervan op de hedendaagse samenleving, zullen we ingaan op een alomvattende analyse van Robert Enrico en de relevantie ervan in verschillende aspecten van het leven. We zullen ontdekken hoe Robert Enrico in de loop van de tijd is geëvolueerd en hoe het een stempel op de geschiedenis heeft gedrukt. Daarnaast zullen we onderzoeken hoe Robert Enrico de manier heeft veranderd waarop mensen met elkaar omgaan en zich tot elkaar verhouden. Dit artikel probeert een alomvattend beeld te geven van Robert Enrico en de invloed ervan in de wereld van vandaag. Maak je klaar om jezelf onder te dompelen in de fascinerende wereld van Robert Enrico!

Robert Enrico
Plaats uw zelfgemaakte foto hier
Algemene informatie
Volledige naam Gino Robert Enrico
Geboren Liévin, 13 april 1931
Overleden Parijs, 23 februari 2001
Land Frankrijk
Werk
Jaren actief 1956 - 1999
Beroep Filmregisseur, scenarioschrijver
(en) IMDb-profiel
MovieMeter-profiel
(mul) TMDb-profiel
(en) AllMovie-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film

Gino Robert Enrico (Liévin, 13 april 1931Parijs, 23 februari 2001) was een Frans filmregisseur en scenarist. Hij verwezenlijkte 23 films waarvoor hij praktisch altijd aan het scenario meeschreef.

Leven en werk

Afkomst en opleiding

Enrico werd in Noord-Frankrijk geboren als zoon van Italiaanse migranten. Hij groeide op in Toulon waar zijn ouders een fietsenwinkel hadden. In 1951 studeerde hij af aan de filmacademie Institut des hautes études cinématographiques (IDHEC).

Korte films en speelfilmdebuut

Hij legde zich toe op de montage en op het maken van korte films voor industriële - en landbouwbedrijven. In 1962 trok hij al meteen de aandacht met de korte film La Rivière du hibou die zowel met een Gouden Palm als met een Oscar beloond werd. Het jaar daarop nam hij die korte film op in Au cœur de la vie, een sketchenfilm die bestond uit drie verfilmingen van verhalen van Ambrose Bierce die zich afspeelden tijdens de Secessieoorlog. Zijn eerste speelfilm La Belle Vie (1963) werd gecensureerd en niet uitgebracht, omdat in Frankrijk het thema van de Algerijnse Oorlog nog veel te gevoelig lag.

Jaren zestig: doorbraak met Lino Ventura

Enrico verwierf bekendheid bij het grote publiek dankzij de avonturenfilms Les Grandes Gueules (1965) en Les Aventuriers (1967); twee van de belangrijkste kassuccessen van Lino Ventura. In die avonturenfilms hadden naast Ventura respectievelijk Bourvil en Alain Delon een hoofdrol. Ventura speelde ook in Enrico's derde avonturenfilm, Boulevard du rhum (1971); een van de laatste films met Brigitte Bardot.

Jaren zeventig: succes met Philippe Noiret

In 1974 werkte hij voor het eerst samen met Philippe Noiret voor de thriller Le Secret. Het jaar daarop behaalde hij met Noiret en Romy Schneider zijn grootste commercieel succes, het oorlogsdrama Le Vieux Fusil dat met de allereerste César voor Beste film gelauwerd werd. Daarnaast kreeg de film nog twee andere Césars: de César voor Beste acteur (Noiret) en voor Beste filmmuziek. Noiret schitterde nog een derde keer, nu in de politiefilm Pile ou face (1980) met Michel Serrault.

Jaren tachtig

In Au nom de tous les miens (1983) verfilmde Enrico het dramatische leven van Martin Gray, een Poolse Jood die uit Treblinka ontsnapte en jaren later zijn gezin in een bosbrand verloor.

In 1988 mocht hij de opnames van Les Années lumière voor zijn rekening nemen; het eerste deel van het prestigieuze historische fresco La Révolution française. De film moest de tweehonderdste verjaardag van de Franse Revolutie de nodige luister bijzetten en er was een enorm budget beschikbaar. Ondanks de weelde aan acteurs en figuranten, kostuums en decors werd de film een commercieel fiasco. Enrico beëindigde zijn carrière tien jaar later met het familiaal drama Fait d'hiver.

Hij nam het voorzitterschap op zich van l’Académie des arts et techniques du Cinéma, van de Société des réalisateurs de films, en van de Fédération européenne des réalisateurs audiovisuels.

Privéleven

Hij was gehuwd met de scenariste en editor Patricia Nény, met wie hij drie kinderen kreeg. Zijn zoon Jérôme Enrico is eveneens regisseur.

Enrico overleed in 2001 op 69-jarige leeftijd aan de gevolgen van longkanker. Hij ligt begraven op het Cimetière du Montparnasse.

Filmografie

Speelfilms

Televisie

  • 1965 - La Redevance du fantôme (televisiefilm naar de novelle The Ghostly Rental (1876) van Henry James)
  • 1985 - Au nom de tous les miens (feuilleton; lange versie van de gelijknamige speelfilm)
  • 1996 - Saint-Exupéry: La Dernière Mission (televisiefilm)
  • 1989 - La Révolution française (lange versie van de speelfilm)

Prijzen