In de wereld van vandaag is Toestemmingswet een onderwerp geworden dat van groot belang is voor een breed scala aan sectoren. Of het nu op persoonlijk, professioneel of academisch niveau is, Toestemmingswet heeft de aandacht getrokken en voor discussie gezorgd op meerdere terreinen. In de loop van de tijd is Toestemmingswet geëvolueerd en aangepast aan de veranderende behoeften van de samenleving, wat het belang en de relevantie ervan in verschillende contexten aantoont. In dit artikel zullen we de impact en invloed van Toestemmingswet grondig onderzoeken, de verschillende facetten ervan analyseren en een alomvattend perspectief bieden op dit veelbesproken onderwerp.
Een toestemmingswet regelt in Nederland de voor Koninklijke huwelijken sinds 1814 benodigde toestemming van de Staten-Generaal. In artikel 28 van de Grondwet is geregeld: Als een koning trouwt zonder toestemming moet hij aftreden. Als iemand die potentieel in aanmerking komt voor erfopvolging trouwt zonder toestemming, wordt hij en de uit het huwelijk geboren kinderen en hun nakomelingen van de erfopvolging uitgesloten. Hoewel de toestemmingswetten spreken van toestemming verlenen is er geen verbod op een huwelijk zonder toestemming, het heeft alleen de genoemde consequenties, waarbij geen sprake is van een straf.
In 1964 zag prinses Irene van eventuele troonopvolging af, toen zij zonder toestemming van de Staten-Generaal trouwde met Carel Hugo van Bourbon-Parma. Carlos was een destijds omstreden troonpretendent voor de Spaanse troon en de leider van de Carlisten. Irene wilde haar verloofde actief helpen bij deze politieke doelstellingen. Hiernaast vormde het een probleem dat prinses Irene zich in het geheim tot het katholicisme had bekeerd. Het huwelijk vond uiteindelijk buiten Nederland plaats, in de Basiliek van Santa Maria Maggiore in Rome, zonder aanwezigheid van de Nederlandse regering en leden van het Koninklijk Huis.
In 1965 werd een toestemmingswet voor het huwelijk van prinses Beatrix met Claus van Amsberg ingediend. De wet werd aangenomen met 132 tegen 9 stemmen; naast de vier leden van de PSP-fractie stemden vijf PvdA-leden (onder wie Harry Peschar) tegen. De CPN onttrok zich aan de stemming.
In 1975 zag prinses Christina van eventuele troonopvolging af, toen zij zonder toestemming van de Staten-Generaal trouwde met Jorge Guillermo.
In 1998 werd voor het huwelijk van prins Maurits en Marilène van den Broek een toestemmingswet aangenomen. De Staten-Generaal behandelden toen voor het eerst een toestemmingswet in verenigde vergadering. Eerder waren toestemmingswetten steeds door de Tweede en Eerste Kamer in afzonderlijke vergaderingen behandeld.
In 2000 werd voor het huwelijk van prins Bernhard en Annette Sekrève een toestemmingswet aangenomen.
Voor het huwelijk van prins Constantijn met Laurentien Brinkhorst in mei 2001 werd een toestemmingswet aangenomen.
Op 3 juli 2001 nam de Verenigde Vergadering van de Staten-Generaal een toestemmingswet aan voor het huwelijk van kroonprins Willem-Alexander met Máxima Zorreguieta.
Op 10 oktober 2003 maakte premier Balkenende bekend dat de regering voor het huwelijk van prins Friso en Mabel Wisse Smit geen toestemmingswet zou indienen. Als reden werd opgegeven dat het paar de regering "niet volledige en niet juiste informatie" had verstrekt. Het was nooit eerder in de geschiedenis van het Koninkrijk der Nederlanden voorgekomen dat voor een Oranje-telg die aanspraak maakte op de troon, het verzoek tot indiening van een toestemmingswet door de regering werd afgewezen.
Als gevolg van dit besluit verloor prins Johan Friso zijn rechten op de troon op het moment dat zijn huwelijk met Wisse Smit werd voltrokken. Zijn jongere broer prins Constantijn werd toen de derde troonopvolger, na kroonprins Willem-Alexander en zijn dochter, prinses Amalia.
Een huwelijk van met iemand van hetzelfde geslacht zou geen beletsel vormen voor troonsopvolging. Of in zo'n geval een kind van het paar vervolgens in aanmerking komt voor troonsopvolging wordt vooralsnog niet geregeld.
Bronnen, noten en/of referenties
|