1 Armia Wojska Polskiego

Ten artykuł dotyczy 1 Armii ludowego Wojska Polskiego. Zobacz też: 1 Armia – stronę ujednoznaczniającą.

1 Armia Wojska Polskiego

Wbijanie słupów granicznych nad Odrą przez żołnierzy 1 Armii WP w 1945
Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	29 lipca 1944
Rozformowanie	1945
Tradycje
Kontynuacja	Śląski Okręg Wojskowy
Dowódcy
Pierwszy	gen. dyw. Zygmunt Berling
Ostatni	gen. dyw. Stanisław Popławski
Działania zbrojne
Operacja Bagration Walki o przyczółki pod Dęblinem i Puławami Walki o przyczółek warecko-magnuszewski Walki o Warszawę Operacja wiślańsko-odrzańska Operacja pomorska Operacja berlińska
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	Wojska lądowe
Podległość	NDWP 1 Front Białoruski
Skład	patrz tekst
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Zobacz kolekcję cytatów o 1 Armii Wojska Polskiego w Wikicytatach

1 Armia Wojska Polskiego – ogólnowojskowy związek operacyjny formowany od lipca 1944 na mocy dekretu Krajowej Rady Narodowej. Utworzona 29 lipca 1944 z sił polowych 1 Armii Polskiej w ZSRR (sformowanej 16 marca 1944). Była częścią „odrodzonego Wojska Polskiego”. Organizacyjnie podporządkowana Naczelnemu Dowództwu WP, a operacyjnie podporządkowana dowódcom frontów Armii Czerwonej. Szlak bojowy zakończyła w maju 1945 wyjściem na brzeg Łaby i szturmem części swoich oddziałów na Berlin.

Dowódcy

• gen. dyw. Zygmunt Berling
• gen. bryg. Władysław Korczyc (od 5 października 1944 roku)
• gen. dyw. Stanisław Popławski (od 1 stycznia 1945 roku)

Struktura organizacyjna

 Osobny artykuł: Struktura organizacyjna 1 Armii Wojska Polskiego.

dowództwo

• sztab
• dowództwo i sztab wojsk pancernych i zmotoryzowanych
• dowództwo i sztab artylerii
• kwatermistrzostwo
• zarząd polityczno-wychowawczy

Jednostki

• 1 Warszawska Dywizja Piechoty im. Tadeusza Kościuszki
• 2 Warszawska Dywizja Piechoty im. Jana Henryka Dąbrowskiego
• 3 Pomorska Dywizja Piechoty im. Romualda Traugutta
• 4 Pomorska Dywizja Piechoty im. Jana Kilińskiego
• 6 Pomorska Dywizja Piechoty
• 1 Warszawska Brygada Pancerna im. Bohaterów Westerplatte
• 1 Warszawska Samodzielna Brygada Kawalerii
• 1 Warszawska Brygada Artylerii Armat im. Józefa Bema
• 2 Pomorska Brygada Artylerii Haubic
• 3 Warszawska Brygada Artylerii Haubic
• 5 Pomorska Brygada Artylerii Ciężkiej
• 4 Brygada Artylerii Przeciwpancernej
• 1 Dywizja Artylerii Przeciwlotniczej
• 1 Warszawska Brygada Saperów
• 2 Brygada Zaporowa
• 4 Pomorski pułk czołgów ciężkich
• 13 Warszawski pułk artylerii pancernej
• 1 Pomorski pułk moździerzy
• 1 samodzielny pułk łączności
• 3 zapasowy pułk piechoty

Działania bojowe

Walki o przyczółki warszawskie

We wrześniu 1944, po zajęciu prawobrzeżnej części Warszawy (Pragi) przez wojska radzieckie i polskie, jednostki 1 Armii toczyły ciężkie i okupione ogromnymi stratami walki o uchwycenie i utrzymanie przyczółków na lewym brzegu Wisły. Celem walk było wsparcie toczącego się jeszcze powstania warszawskiego. Walki zakończyły się klęską i wycofaniem się na Pragę.

Od 10 do 28 października 1 Armia wzięła udział w zwycięskich walkach na terenie od Żerania do Legionowa, gdzie nadal stacjonowali Niemcy.

Operacja wiślańsko-odrzańska

Operacja warszawska

W dniach 14-17 stycznia 1945 1 Armia WP, działając w składzie 1 Frontu Białoruskiego, uczestniczyła w Operacji Warszawskiej. Warszawę, zniszczoną przez Niemców po powstaniu 1944 roku w 84%, ogłoszono twierdzą. Została wyzwolona w wyniku działania trzech armii. 61 Armia z przyczółka warecko-magnuszewskiego i 47 Armia z rejonu Modlina (działające w składzie 1 Frontu Białoruskiego Armii Czerwonej) uderzyły w kierunku Błonia, tworząc tzw. kocioł warszawski, w którym znalazła się część sił 9 Armii niemieckiej. 1 Armia WP uderzyła na Warszawę siłami głównymi z południa, od strony przyczółka pod Warką, a częścią sił frontalnie, z rejonu Łomianek, Pragi i Wilanowa.

Przebieg operacji nie był jednak zgodny z wcześniej założonym planem. Nieprzyjaciel, chcąc wydostać się z kotła, wycofał część swych sił z Warszawy. W tej sytuacji 6 Dywizja Piechoty zgrupowana na prawym brzegu rzeki, sforsowała Wisłę w rejonie Śródmieścia, Żoliborza i Wilanowa i 17 stycznia, jako pierwsza, wkroczyła do lewobrzeżnej Warszawy. Nieco później do miasta dotarły jednostki 2 Dywizji Piechoty, które sforsowały Wisłę na północ od miasta i reszta sił 1 Armii z południa.

Po stoczeniu kilku walk ulicznych i potyczek jednostki 1 Armii WP zajęły Warszawę i oczyściły ją z nieprzyjaciela. Oddziały inżynieryjne rozpoczęły rozminowanie i zbudowały pierwszy most pontonowy na Wiśle. 19 stycznia na ulicach wymarłej stolicy wydzielone jednostki uczestniczyły na ul. Marszałkowskiej w defiladzie, którą osłaniał z powietrza 1 pułk lotnictwa myśliwskiego „Warszawa” (być może był to jedynie wymarsz oddziałów na front).

W dniach 19 – 29 stycznia oddziały 1 Armii WP wykonały marsz z rejonu Warszawy do Bydgoszczy, osłaniając jednocześnie zagrożone prawe skrzydło 1 Frontu Białoruskiego, a następnie, w dwóch kolumnach, maszerowały w kierunku zachodnim.

31 stycznia czołowe elementy ugrupowania operacyjnego Armii napotkały opór przeciwnika w pasie przesłaniania silnie ufortyfikowanej pozycji obronnej Wału Pomorskiego.

Przełamanie Wału Pomorskiego

 Osobny artykuł: Przełamanie Wału Pomorskiego.

Po zdobyciu Złotowa, Jastrowia, Podgajów i sforsowaniu Gwdy, 1 Armia WP przełamała główną pozycję obrony przeciwnika.

Najcięższe walki stoczyły 4 Dywizja Piechoty o przesmyk Morzyca i na północ od jeziora Dobre, oraz 6 Dywizja — o ufortyfikowany Nadarzycki Rejon Umocniony.

Po rozszerzeniu wyłomu, zdobyciu Mirosławca i odparciu licznych kontrataków przeciwnika na pozycji ryglowej Wału Pomorskiego, w pierwszych dniach marca 1 Armia WP rozpoczęła walki w ramach Operacji pomorskiej, mającej na celu zniszczenie niemieckiej Grupy Armii „Wisła” i wyzwolenie Pomorza. Działając na styku 1 i 2 Frontu Białoruskiego Armia przełamała silną obronę przeciwnika pod Wierzchowem, okrążyła i zniszczyła część sił X Korpusu SS i wraz z wojskami Armii Czerwonej rozwinęła natarcie na północ: częścią sił w kierunku Kamienia Pomorskiego, a częścią na Kołobrzeg.

Szturm Kołobrzegu

 Osobny artykuł: Bitwa o Kołobrzeg.

Kołobrzeg w niemieckim systemie obronnym spełniał rolę ważnego punktu ewakuacyjnego i bazy morskiej umożliwiającej m.in. lądowanie oddziałów desantowych przeznaczonych do uderzenia w skrzydło wojsk działających na kierunku berlińskim. Wykorzystując podmiejskie tereny bagniste, rzekę Parsętę i Kanał Drzewny, Niemcy w 1944 roku rozpoczęli rozbudowę umocnień w mieście. W 1945 roku zbudowano system barykad, przystosowano do obrony budynki i stare forty ziemne położone w węzłowych punktach miasta. Siły obronne, liczące około 10 tysięcy żołnierzy, walczyły we współdziałaniu z jednostkami Kriegsmarine, dysponowały ciężkimi działami artylerii nabrzeżnej, artylerią okrętową, czołgami i działami pancernymi. W marcu 1945 roku miasto było przepełnione cywilnymi uchodźcami z Pomorza.

4 marca do Kołobrzegu podeszły jednostki 1 Armii Pancernej Armii Czerwonej, które po nieudanej próbie zdobycia miasta z marszu przecięły jego lądowe szlaki komunikacyjne.

7 marca jednostki 1 Armii WP rozpoczęły oblężenie. Pierwsze uderzenie 6 Dywizji na południowe przedmieścia doprowadziło do głębokiego włamania. 8 marca 3 Dywizja zamknęła pierścień okrążenia od wschodu. Do 12 marca, w ciężkich walkach, przełamano zewnętrzny pierścień obronny.

Od 12 do 17 marca walczono o przełamanie drugiego pierścienia obrony i umocnionych obiektów w śródmieściu, 13 marca do walki wprowadzono 4 Dywizję Piechoty i 4 pułk czołgów ciężkich. W dywizjach zorganizowano grupy szturmowe. W tym okresie 6 Dywizja zbliżyła się z południa do portu, opanowała Wyspę Solną i sforsowała rzekę Parsętę. 3 Dywizja i 18 pułk 6 Dywizji, wspierane przez czołgi i działa pancerne, walczyły o Stare Miasto, zdobyły gazownię i podeszły do stacji kolejowej. 4 Dywizja zdobyła tor wyścigowy, warsztaty kolejowe i po stoczeniu pojedynku artyleryjskiego z pociągiem pancernym — zniszczyła go. 14 marca 1945 roku radiostacja sztabu armii nadała do komendanta twierdzy, płk. Fritza Fullriede, wezwanie do poddania Kołobrzegu. Wobec odrzucenia propozycji kapitulacji oddziały 1 Armii wznowiły działania bojowe.

15 marca na redę kołobrzeską przybyły ze Świnoujścia, wezwane drogą radiową, posiłki niemieckie. Lotnictwo polskie, z powodu gęstej mgły, nie mogło przeszkodzić w desantowaniu. Mimo ognia artylerii desant zdołał wylądować i wykonał silne kontrataki.

W nocy z 17 na 18 marca, po przegrupowaniu oddziałów i przygotowaniu artyleryjskim, rozpoczął się generalny szturm trzeciego pierścienia obrony. W godzinach rannych rejon stacji kolejowej i port zostały zdobyte. Nieprzyjacielowi udało się część sił ewakuować morzem. Reszta została zniszczona lub wzięta do niewoli (około 8000 jeńców). Własne straty wyniosły 1206 poległych i zaginionych bez wieści.

Po walkach na kołobrzeskiej plaży odbyły się uroczyste „zaślubiny z morzem”.

Kamień Pomorski, Dąbie Szczecińskie, Gdynia, Gdańsk

W ramach Operacji Pomorskiej inne jednostki 1 Armii WP walczyły pod Kamieniem Pomorskim i Dąbiem Szczecińskim, po czym zorganizowały obronę przeciwdesantową wybrzeża Bałtyku. 1 Warszawska Brygada Pancerna im. Bohaterów Westerplatte, walcząc w składzie 2 Frontu Białoruskiego, zdobywała Wejherowo, Janowo, biła się pod Łężycami, Wielkim i Małym Kackiem, o Gdynię i Gdańsk, a na koniec o Kępę Oksywską,

Operacja berlińska

Forsowanie Odry

1 Armia WP uczestniczyła w Operacji Berlińskiej wraz z 1 Mieszanym Korpusem Lotniczym i niektórymi jednostkami Odwodu Naczelnego Dowództwa, w składzie wojsk 1 Frontu Białoruskiego.

Od 8 do 13 kwietnia Armia wykonała nocami 200-kilometrowy przemarsz znad Bałtyku, skoncentrowała się nad Odrą w masywie leśnym Stare Łysogórki i zluzowała jednostki Armii Czerwonej. Nocą z 14 na 15 kwietnia jednostki lewego skrzydła 1 Armii przeprawiły się na przyczółek uchwycony przez 47 Armię pod Gozdowicami. W ten sposób w pierwszym rzucie znalazły się: 1 Dywizja Piechoty i część sił 2 Dywizji na wschodnim brzegu Odry na odcinku Stara Rudnica—Stare Łysogórki, a część sił 2 Dywizji i 3 Dywizja Piechoty na przyczółku. 4 i 6 Dywizje Piechoty były w drugim rzucie, a odwód stanowiła 1 Samodzielna Warszawska Brygada Kawalerii. Na prawo forsowała Odrę 61 Armia, a na lewo 47 Armia, działająca na głównym kierunku Operacji Berlińskiej.

16 kwietnia oddziały 1 i 2 Dywizji, po przygotowaniu artyleryjskim, sforsowały Odrę i umocniły się na zachodnim brzegu. 3 Dywizja Piechoty i część sił 2 Dywizji Piechoty wraz z 4 pułkiem ciężkich czołgów i 13 pułkiem artylerii pancernej uderzyły z przyczółka i włamały się w obronę niemiecką. Aby przyspieszyć tempo natarcia i zabezpieczyć północne skrzydło 1 Armii w nocy z 1 6 na 17 kwietnia, na prawym skrzydle, wprowadzono do walki 6 Dywizję, co przechyliło szalę na korzyść wojsk polskich. Po niezwykle zaciętych walkach, na silnie umocnionym terenie międzyrzecza, o który Niemcy walczyli z determinacją, przechodząc wielokrotnie do silnych kontrataków, 18 kwietnia jednostki 1 Armii WP przełamały główny pas obrony i osiągnęły wschodni brzeg Starej Odry. 19 kwietnia drugorzutowa 4 Dywizja Piechoty, wzmocniona czołgami i działami pancernymi, wspólnie z 3 Dywizją uderzyła spod Wriezen w skrzydło wojsk niemieckich. Dzięki powodzeniu tego manewru 2 Dywizji udało się sforsować Starą Odrę. Nieprzyjaciel rozpoczął odwrót i Armia przeszła do działań w kierunku Oranienburga i Berlina.

Walki w Brandenburgii

Od 20 do 23 kwietnia 1 Armia, walcząc na terenach Brandenburgii, ścigała wycofujące się oddziały 101 Korpusu „Odra”. Największe tempo pościgu rozwinięto na lewym skrzydle w oparciu o sukces sąsiedniej 47 Armii, której działania zmierzały do obejścia i okrążenia Berlina. 21 kwietnia wojska prawego skrzydła 1 Armii WP przełamały rubież obronną pod Trampe, a walcząca na lewym skrzydle 4 Dywizja wysunęła się daleko na zachód i osiągnęła Bernau bei Berlin.

W związku z tym, że natarcie prawego sąsiada, 61 Armii, uległo znacznemu opóźnieniu, między 4 Dywizją a pozostałymi dywizjami wytworzyła się luka, którą dowódca Armii osłonił wprowadzając 1 Brygadę Kawalerii i 6 Dywizję Piechoty. Wieczorem 22 kwietnia czołowe oddziały 1 Armii osiągnęły Kanał Hohenzollernów. Współdziałając z wojskami szybkimi Armii Czerwonej przełamały one silny opór oddziałów SS i sforsowały kanał. 24 kwietnia cała Armia umocniła się na rubieży: Bernewe, Sandchausen, Kanał Ruppiner, Kremmen, Flatow, Paaren, Nauen, rubież ta stanowiła fragment zewnętrznego pierścienia okrążenia Berlina. Następnego dnia wojska Armii Czerwonej opanowały Poczdam i zamknęły pierścień wewnętrzny.

W tym czasie na północ od miasta, w lasach Forst Riithnick, skoncentrowały się siły Grupy Armii gen. Felixa Steinera, która zamierzała przebić się na pomoc Berlinowi. 25 kwietnia nieprzyjaciel, przy wsparciu artylerii i lotnictwa, wykonał uderzenie na odcinku obrony 2 Dywizji, wdzierając się na głębokość około 3 km. Walki trwały do 27 kwietnia, kiedy kontratak 1 pułku piechoty zlikwidował wyłom. Po wyjaśnieniu się sytuacji 1 Armia siłami 3, 4 i 6 Dywizji uderzyła na rubież Linum-Braedikow, która była broniona w oparciu o umocnienia rozbudowane nad Havellendischer Grosser Haupt Kanal, wzgórzami i bagnistymi łąkami. Obronę tę przełamano 30 kwietnia.

W tym dniu 1 Dywizja Piechoty im. T. Kościuszki przekazała swój pas obrony oddziałom sowieckim i została przewieziona do Berlina, aby wziąć udział w walkach ulicznych.

Szturm Berlina

 Osobny artykuł: Operacja berlińska.

Kierunek – Łaba

Po odparciu przeciwnatarcia grupy gen. Steinera i unormowaniu się sytuacji nad Kanałem Hohenzollernów, 1 Armia WP bez 1 DP wznowiła natarcie w kierunku Łaby. Tam właśnie ustalono linię demarkacyjną między strefami działań Armii Czerwonej i sprzymierzonych. 1 Armia opuściła więc swoje stanowiska obronne na zewnętrznym pierścieniu okrążenia Berlina i uderzyła na niemiecką rubież obronną rozbudowaną w oparciu o Hayellendischer Grosser Hauptkanal, wzgórza i bagniste łąki. 30 kwietnia przełamała obronę i rozwinęła natarcie w kierunku zachodnim.

1 maja 6 Dywizja Piechoty zdobyła Friesack, a 3 maja i jako pierwsza polska jednostka, swoim 14 pułkiem osiągnęła Łabę pod Schönfeld i Stendal w Saksonii, nawiązując styczność z oddziałami 9 Armii USA.

4 Dywizja Piechoty doszła do Łaby likwidując do 6 maja zgrupowanie wojsk niemieckich pod Klietz.

Siły i środki

W kwietniu 1945 roku, podczas walk w rejonie Berlina, wraz z jednostkami przydzielonymi (4 Mieszana Dywizja Lotnicza, 6 i 31 bataliony pontonowo-mostowe, 3 batalion obrony przeciwchemicznej) 1 Armia liczyła :

• 77 293 żołnierzy,
• 38 928 karabinów,
• 15 529 pistoletów maszynowych,
• 2265 karabinów maszynowych,
• 1326 dział i moździerzy,
• 88 czołgów i dział pancernych,
• 30 samochodów pancernych,
• 5915 samochodów i ciągników,
• 86 motocykli (M72, H-D WLA42)
• 10 980 koni.

Rosjanie stanowili ponad 38% korpusu oficerskiego.

Okres powojenny

1 Armię WP wyłączono z Grupy Wojsk Okupacyjnych w Niemczech rozkazem ND WP nr 003 70/0per z 29 maja 1945. W jej składzie znajdowały się wówczas tylko 2 i 6 Dywizje Piechoty, a pozostałe dywizje skierowano w maju 1945 do dyspozycji ND WP na wschodnie tereny kraju (1 i 3 DP) bądź na uzupełnienie Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego (4 DP). Rozkazem NDWP nr 00370/OP z 29 czerwca 1945 od 1 lipca 1945 podporządkowano armii 8, 10, 13 DP i nakazano jej zluzowanie 1 Drezdeńskiego Korpusu Pancernego na Górnym Śląsku oraz obsadzenie granicy południowej siłami 2, 6, 8 i 10 DP.

We wrześniu 1945 roku rozformowano dowództwo 1 Armii WP, a na jego bazie sformowano w Katowicach Dowództwo Okręgu Wojskowego Śląsk.

 Osobny artykuł: Śląski Okręg Wojskowy.

Za walki o wyzwolenie ziem polskich 1 Armia WP została 14 września 1945 odznaczona przez Krajową Radę Narodową Orderem Krzyża Grunwaldu I klasy. Uroczystość dekoracji sztandaru 1 Armii WP odbyła się na stadionie Polonii w Katowicach 16 września 1945.

Przypisy

Bibliografia

• Kazimierz Kaczmarek: Polacy na polach Brandenburgii. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1981. ISBN 83-11-06672-8.brak strony w książce
• Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
• Organizacja i działania bojowe Ludowego Wojska Polskiego w latach 1943-1945. Wybór materiałów źródłowych, tom I, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1958
• Polski czyn zbrojny w II wojnie światowej, tom III Ludowe Wojsko Polskie 1943-1945, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1973, wyd. I