W dzisiejszym świecie 21P/Giacobini-Zinner staje się coraz bardziej istotnym i obecnym tematem w społeczeństwie. Wraz z postępem technologii i globalizacją 21P/Giacobini-Zinner stał się podstawowym elementem codziennego życia ludzi, wpływając na różne aspekty, takie jak gospodarka, polityka, kultura i sposób, w jaki odnosimy się do innych. W tym artykule szczegółowo zbadamy znaczenie 21P/Giacobini-Zinner, jego implikacje i ewolucję w czasie. Ponadto przeanalizujemy jego wpływ w różnych obszarach, aby lepiej zrozumieć jego dzisiejsze znaczenie.
Kometa 21P/Gacobini-Zinner | |
Odkrywca | |
---|---|
Data odkrycia |
20 grudnia 1900 |
Elementy orbity | |
Półoś wielka |
3,5155 au |
Mimośród |
0,7068 |
Peryhelium |
1,0307 au |
Aphelium |
6,0004 au |
Okres orbitalny |
6,59 lat |
Nachylenie orbity względem ekliptyki |
31,9081° |
Długość węzła wstępującego |
195,3970° |
Argument peryhelium |
172,5844° |
Moment przejścia przez peryhelium |
11 lutego 2012 |
Charakterystyka fizyczna jądra | |
Średnica |
2,0 km |
Roje meteorów związane z kometą |
Kometa Giacobini-Zinnera (nazwa oficjalna 21P/Giacobini-Zinner) – kometa okresowa należąca do rodziny komet Jowisza, odkryta 20 grudnia 1900 przez Michela Giacobiniego i powtórnie odkryta 23 października 1913 przez Ernsta Zinnera. W czasie powrotu w 1998 roku przeszła przez peryhelium odległe o 1,03 j.a. od Słońca w dniu 21 listopada 1998, a najbliżej Ziemi w odległości 0,85 j.a. znalazła się 26 listopada 1998. Ostatnie przejście tej komety przez peryhelium miało miejsce 11 lutego 2012.
21P/Giacobini-Zinner posiada jądro o średnicy ok. 2 km. Kometa ta jest ciałem macierzystym roju meteorów zwanego Drakonidami (nazywanego też Giacobinidami), który widoczny jest na niebie około 8 października każdego roku. W 1946 r. Ziemia przecięła orbitę komety zaledwie 15 dni po jej przejściu. Zanotowano wtedy ok. 2300 meteorów w ciągu godziny.
Kometa Giacobiniego-Zinnera stała się pierwszą kometą, do której zbliżyła się sonda kosmiczna. 11 września 1985 sonda ICE przeleciała w odległości 7862 km od jądra komety, dokonując pomiarów materii w obrębie jej głowy i warkocza. Pomiary skoncentrowały się na magnetycznej interakcji plazmy z wiatru słonecznego z rozszerzającą się otoczką komety.