Andrzej Waligórski
W tym artykule zbadamy i przeanalizujemy wpływ Andrzej Waligórski na różne aspekty naszego społeczeństwa i życia codziennego. Andrzej Waligórski był ostatnio przedmiotem zainteresowania i debaty, wywołując kontrowersje i budząc zainteresowanie różnych grup społeczeństwa. Od momentu powstania Andrzej Waligórski wywołał spekulacje, teorie i refleksje na temat jego wpływu w różnych obszarach, od ekonomii po kulturę. W tym artykule postaramy się rzucić światło na różne punkty widzenia i perspektywy wokół Andrzej Waligórski, aby zapewnić naszym czytelnikom szeroką i wzbogacającą wizję tego zjawiska.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
satyryk, tekściarz |
Andrzej Waligórski (ur. 20 października 1926 w Nowym Targu, zm. 10 maja 1992 we Wrocławiu) – polski aktor, poeta, satyryk, dziennikarz, długoletni współpracownik Polskiego Radia we Wrocławiu.
Działalność
Zasłynął jako twórca tekstów piosenek wykonywanych między innymi przez Tadeusza Chyłę (Ballada o cysorzu) i Olka Grotowskiego z Małgorzatą Zwierzchowską (około tysiąca piosenek). Sam określał siebie często jako tekściarza.
Był kierownikiem wrocławskiego radiowego magazynu rozrywkowego „Studio 202”, gdzie wypromował kabaret „Elita”, z którym następnie podjął współpracę.
Stworzył postać Dreptaka (symbol przeciętnego Polaka z jego wadami i zaletami), był autorem m.in. „Bajeczek Babci Pimpusiowej”, felietonu radiowego Pocztówki z Karłowic oraz popularnego słuchowiska radiowego „Rycerze” nadawanego w magazynie „60 minut na godzinę”, parodiującego Trylogię Henryka Sienkiewicza (pochodzi z niego piosenka „Hej, szable w dłoń”).
Przyjaźnił się z mieszkającym we Wrocławiu estońskim aktorem Brunonem Oją.
Jego wiersze publikował na ostatniej stronie tygodnik „Najwyższy CZAS!”. Nie utożsamiał się z żadną opcją polityczną, przez pewien czas był członkiem Stronnictwa Demokratycznego.
Zmarł na zawał serca.
Był patronem Gimnazjum nr 16 przy ul. Jemiołowej we Wrocławiu. Jego imię otrzymała także jedna z ulic w południowej części Wrocławia, łącząca ul. Sudecką z ul. Powstańców Śląskich w Parku Południowym. Od 1995 członkowie kabaretu Elita („Akademia Humoris Causa”) przyznają nagrody im. Waligórskiego – „Andrzeje”.
Przypisy
- ↑ Encyklopedia Wrocławia. Jan Harasimowicz (red.). Wyd. III. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006, s. 162. ISBN 83-7384-561-5.
- ↑ Encyklopedia Wrocławia. Jan Harasimowicz (red.). Wyd. III. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006, s. 943.
- ↑ Dominik Wilczewski: Bruno O'Ya. Estoński gość w polskim kinie. Eesti.pl, 2020-12-05. . (pol.).
- ↑ Lesław Lech, Edward Zubik (1907–2000), „Biuletyn Stronnictwa Demokratycznego”, nr 8 (205), 17 maja 2000, s. 3.
- ↑ a b Biografia Andrzeja Waligórskiego. . .
- ↑ Portrety. Już 15 lat bez Andrzeja Waligórskiego. . .
- ↑ Encyklopedia Wrocławia. Jan Harasimowicz (red.). Wyd. III. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006, s. 32 i 943.
Bibliografia
- Jerzy Skoczylas: Andrzej Waligórski – satyryk czy poeta?, „Pamięć i Przyszłość” 2008 nr 2, s. 69-77. ISSN 1899-508X.
- Andrzej Waligórski: Wierszyki. Kraków: Wydawnictwo Multimex, 1993. ISBN 83-900957-0-X.
- Andrzej Waligórski: Błędny Rycerz. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05-13109-2.
- Andrzej Waligórski: Wieczór autorski. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2008. ISBN 978-83-2458-736-0.