W dzisiejszym artykule zagłębimy się w ekscytujący świat Antoni Junosza Gałecki. W kolejnych wierszach dokładnie przeanalizujemy wszystkie aspekty i aspekty związane z Antoni Junosza Gałecki, od jego historii i pochodzenia, poprzez jego dzisiejsze znaczenie, aż po możliwe przyszłe implikacje. Antoni Junosza Gałecki to temat cieszący się dużym zainteresowaniem i znaczeniem, który przykuł uwagę ludzi na całym świecie. Dlatego tak ważne jest, aby w pełni zrozumieć wszystkie aspekty związane ze Antoni Junosza Gałecki, aby docenić jego znaczenie i potencjalny wpływ na nasze życie.
Biskup tytularny amatejski | ||
| ||
Data i miejsce urodzenia |
25 maja 1811 | |
---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
10 marca 1885 | |
Administrator apostolski diecezji krakowskiej | ||
Okres sprawowania |
1862–1879 | |
Wyznanie | ||
Kościół | ||
Inkardynacja |
diecezja krakowska | |
Prezbiterat |
1834 | |
Nominacja biskupia |
1862 | |
Sakra biskupia |
19 października 1862 | |
Odznaczenia | ||
Data konsekracji |
19 października 1836 |
---|---|
Konsekrator | |
Współkonsekratorzy |
Antoni Junosza Gałecki (ur. 25 maja 1811 w Radłowie, zm. 10 marca 1885 w Wiedniu) – biskup administrator diecezji krakowskiej od 1862.
Studiował w Wiedniu i Rzymie, gdzie uzyskał tytuł doktora teologii. W 1834 otrzymał święcenia kapłańskie. Piastował godność kanonika tarnowskiego, od 1853 pełnił funkcję dziekana kapituły tarnowskiej. Był wykładowcą w seminarium duchownym w Tarnowie.
Wskutek działań władz austriackich 25 września 1862 mianowany został przez papieża Piusa IX biskupem tytularnym i wikariuszem apostolskim diecezji krakowskiej w zaborze austriackim. Przeciwnik powstania styczniowego, lojalny wobec władz zaborczych popadał w konflikty z wiernymi i duchowieństwem.10 grudnia 1863 nakazał usunięcie wszelkich emblematów wojennych i symboli narodowych z grobów powstańczych na cmentarzach krakowskich. Za taką postawę odznaczony 16 grudnia 1864 austriackim Orderem Żelaznej Korony II klasy uwolnieniem od opłaty (1864).
Dbał o dyscyplinę i wysoki poziom opieki duszpasterskiej, popierał zgromadzenia zakonne. Przyjął do diecezji wygnane z Wielkopolski karmelitanki bose, urszulanki, w 1873 pijarów. Jego ostra reakcja w sprawie obłąkanej karmelitanki Barbary Ubryk, zgoda na wejście w mury Karmelu komisji śledczej spowodowały w Krakowie rozruchy uliczne.
8 grudnia 1869 uczestniczył w uroczystości otwarcia Soboru Watykańskiego I, wziął udział w 3 uroczystych sesjach soborowych i na terenie diecezji krakowskiej jako jeden z pierwszych biskupów publicznie ogłosił treść soborowych dokumentów.
Mieszkał w klasztorze Misjonarzy na Stradomiu, ponieważ zbyt wolno postępowały prace przy odbudowie pałacu biskupiego zniszczonego pożarem. Nie udało mu się nawiązać porozumienia z wpływowymi rodami arystokratycznymi Krakowa, jak również ze środowiskiem profesorskim i akademickim UJ. Od 1876 podejmowano próby zmierzające do odwołania biskupa z Krakowa zakończone sukcesem w kwietniu 1879. Po nominacji Albina Dunajewskiego na stanowisko biskupa krakowskiego papież Leon XIII zwolnił z obowiązków i odwołał z funkcji biskupa Gałeckiego, który opuścił Kraków incognito po 26 kwietnia 1879. Wyjechał do Wiednia, gdzie zamieszkał i zmarł w 1885 r. Został pochowany na cmentarzu publicznym w Wiedniu.