Antoni Laubitz

W tym artykule szczegółowo zbadamy Antoni Laubitz i jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie. Antoni Laubitz jest tematem zainteresowania od dawna, a jego wpływ obejmuje wiele aspektów współczesnego życia. Przez lata prowadzono szeroko zakrojone badania nad Antoni Laubitz, w wyniku czego zgromadzono pokaźną wiedzę na ten temat. W tym artykule przeanalizujemy różne perspektywy i podejścia przyjęte w stosunku do Antoni Laubitz, a także jego ewolucję w czasie. Dodatkowo omówimy praktyczne i teoretyczne implikacje Antoni Laubitz w różnych obszarach, od polityki, przez naukę, po kulturę popularną. Mamy nadzieję, że pod koniec tego artykułu udało nam się przedstawić kompleksowy przegląd Antoni Laubitz i zapewnić lepsze zrozumienie jego znaczenia w dzisiejszym świecie.

Antoni Laubitz
Biskup tytularny Jassy
Ilustracja
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

7 czerwca 1861
Pakość

Data i miejsce śmierci

17 maja 1939
Gniezno

Biskup pomocniczy gnieźnieński
Okres sprawowania

1925–1939

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

11 marca 1888

Nominacja biskupia

8 listopada 1924

Sakra biskupia

18 stycznia 1925

Odznaczenia
Wstęga Wielka Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

18 stycznia 1925

Konsekrator

Edmund Dalbor

Współkonsekratorzy

Piotr Mańkowski
Stanisław Kostka Łukomski

Antoni Laubitz (ur. 7 czerwca 1861 w Pakości, zm. 17 maja 1939 w Gnieźnie) – polski duchowny rzymskokatolicki, działacz społeczny, biskup pomocniczy gnieźnieński w latach 1925–1939.

Plakieta bp. Antoniego Laubitza w Gnieźnie

Życiorys

Nauki pobierał w Inowrocławiu, Trzemesznie oraz w Poznaniu, gdzie w Gimnazjum św. Marii Magdaleny zaprzyjaźnił się z Janem Kasprowiczem. Studia teologiczne odbył na Królewskim Bawarskim Uniwersytecie im. Juliusza Maksymiliana w Würzburgu (1884–1887) i w seminarium duchownym w Gnieźnie (1887–1888).

Święcenia kapłańskie przyjął w marcu 1888 w Poznaniu z rąk arcybiskupa Juliusza Dindera. Następnie objął obowiązki wikariusza w parafii farnej św. Mikołaja w Inowrocławiu oraz nauczyciela religii w tamtejszym gimnazjum. W 1895 został administratorem parafii św. Mikołaja, a cztery lata później proboszczem parafii Imienia Panny Maryi, wówczas jedynym w mieście. W Inowrocławiu założył ochronkę parafialną. Jego staraniom przypisuje się też powstanie m.in. przytułku dla starców i kalek oraz żłobka. W 900. rocznicę męczeństwa św. Wojciecha za jego sprawą wzniesiono pomnik patrona Polski. Z jego inicjatywy w Inowrocławiu odbudowano zniszczony przez pożar z 1834 romański kościół Imienia Najświętszej Maryi Panny, wzniesiono kościół Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny i kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa, a także przebudowano farę.

W 1906 wystąpił w obronie uczestników strajku szkolnego przeciwko polityce germanizacyjnej zaborcy. Wydatnie przyczynił się do powstania i rozwoju ukazującego się w latach 1893–1939 „Dziennika Kujawskiego” pod redakcją Józefa Chociszewskiego. W latach 1906–1909 i 1916–1922 pełnił funkcję prezesa rady nadzorczej Banku Ludowego w Inowrocławiu. Był założycielem, protektorem lub działaczem szeregu stowarzyszeń: Związku Kapłanów „Unitas” (1907), gdzie współpracował z ks. Stanisławem Adamskim, Towarzystwa Młodzieży Katolickiej św. Stanisława Kostki (1898), Towarzystwa Robotników Katolickich, Towarzystwa Rolniczego Inowrocławsko-Strzelińskiego (wraz z ks. Piotrem Wawrzyniakiem), Towarzystwa Upiększania Miasta (organizacji zawodowej pracujących kobiet).

W latach 1910–1913 stał na czele Kółka Rolniczego, zaangażował się także w rozwój chłopskiego ruchu spółdzielczego, m.in. zakładając Spółdzielnię „Rolnik”. Prowadził działalność oświatową wśród włościan. Potępiał prowadzoną przez władze pruskie politykę wysiedleń i wywłaszczania polskiego chłopstwa.

Około 1915 Laubitz zaangażował się w konspirację niepodległościową, zostając członkiem Koła Towarzyskiego, a następnie Tajnego Międzypartyjnego Komitetu Obywatelskiego, który pod nazwą Komitetu Obywatelskiego ujawnił się 10 listopada 1918. Duchowny znalazł się w składzie Powiatowej Rady Ludowej, której pierwsze posiedzenie miało miejsce 27 listopada 1918.

W czasie powstania wielkopolskiego był zwolennikiem pertraktacji z Niemcami w sprawie opuszczenia miasta przez władze i wojska zaborcze. Po ustaniu walk został delegatem Centralnego Komitetu Obywatelskiego do spraw organizacji polskiego szkolnictwa w powiecie inowrocławskim, mogileńskim i strzeleńskim.

Rok 1920 przyniósł nominację na proboszcza parafii archikatedralnej w Gnieźnie i prepozyta kapituły metropolitalnej. W tym samym roku z woli prymasa Edmunda Dalbora Laubitz został wikariuszem generalnym archidiecezji gnieźnieńskiej, którą to funkcję zgodnie z prawem kanonicznym sprawował do momentu objęcia urzędu przez nowego biskupa ordynariusza.

W 1924 papież Pius XI mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji gnieźnieńskiej i biskupem tytularnym Jassy. W 1926 wybrano go na wikariusza kapitulnego. W październiku tego roku decyzją prymasa Augusta Hlonda powrócił do obowiązków wikariusza generalnego.

W połowie lat 20. zaangażował się w przedsięwzięcie budowy pomnika Bolesława Chrobrego na Wzgórzu Lecha, który został odsłonięty w 1929 przez prezydenta Ignacego Mościckiego. W pierwszej połowie lat 30. XX w. doprowadził także do renowacji bazyliki prymasowskiej i konserwacji księgozbioru biblioteki katedralnej. Dzięki wysiłkom Laubitza przeprowadzono rozbudowę gmachu seminarium duchownego (1927) oraz prace remontowe w kościele św. Jerzego. W 1933 hierarcha przystąpił do organizacji muzeum archidiecezjalnego, projekt ten ostatecznie zrealizowano w 1939. Kolejne przedsięwzięcia, którym patronował Laubitz, to remont pałacu arcybiskupiego, budowa domu rekolekcyjnego dla świeckich, ośrodka dla księży emerytów, nowego alumnatu w Trzemesznie, konwiktu w Wągrowcu i w Gnieźnie.

Podczas prac na Wzgórzu Lecha Laubitz natknął się na fragmenty wału grodowego, charakterystycznego dla budowli wczesnopolańskich i inne ślady kultury materialnej, m.in. przedchrześcijańskie urny pogrzebowe, co zapoczątkowało intensywne badania archeologiczne w rejonie katedry.

Laubitz, podobnie jak w okresie inowrocławskim, dużą wagę przywiązywał do działalności dobroczynnej. Patronował rozbudowie struktur Caritasu. W 1938 sfinansował powstanie tzw. kolonii tanich mieszkań dla gnieźnieńskich bezrobotnych (osiedle Róża). Władze Gniezna w uznaniu zasług hierarchy w marcu 1939 podjęły decyzję o przemianowaniu ul. Szpitalnej na ul. Laubitza (dziś ul. Jana Pawła II). Laubitz był honorowym obywatelem Inowrocławia i rodzinnej Pakości.

Zmarł wiosną 1939. Został pochowany w kaplicy Potockiego gnieźnieńskiej archikatedry. Wkrótce potem w siedzibie Rady Miejskiej w Gnieźnie została odsłonięta plakieta przedstawiająca biskupa, wykonana tuż przed jego śmiercią.

Odznaczenia

W 1938 prezydent RP Ignacy Mościcki nadał mu Wielką Wstęgę Orderu Odrodzenia Polski. W 1927 ten sam prezydent przyznał mu Krzyż Komandorski tego samego orderu.

Przypisy

  1. Zmarł śp. Ks. Antoni Laubitz. „Przewodnik Katolicki”. Nr 22. Rok 45, s. 5, 1939-05-28. . 
  2. Uroczystości Chrobrowskie w Gnieźnie. „Lech”. Nr123. Rok 31, s. 1–2, 1929-06-01. . 
  3. Ku czci ś.p. biskupa Laubitza. „Światowid”. Nr 23, s. 6, 4 czerwca 1939. 
  4. M.P. z 1938 r. nr 58, poz. 64 „za wybitne zasługi na polu pracy społecznej”.
  5. M.P. z 1927 r. nr 258, po. 707 „za długoletnią i owocną pracę na polu narodowo-społecznem i filantropijnem”.

Bibliografia

  • Nitecki P., Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999, Warszawa 2000.
  • Scholtz E., Szczepaniak M., Gnieźnianina żywot codzienny. Od rozbiorów do wybuchu II wojny światowej, Gniezno 2002.
  • Śmigiel K., Biskup Antoni Laubitz 1861–1939, Gniezno 1994.

Linki zewnętrzne