W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Arturo Pérez-Reverte, badając jego wiele aspektów i dowiadując się więcej o jego wpływie na różne aspekty społeczeństwa. Od jego powstania po dzisiejsze znaczenie, przyjrzymy się szczegółowo Arturo Pérez-Reverte i jego wpływowi na otaczające go środowisko. Poprzez wyczerpującą analizę odkryjemy różne perspektywy, jakie istnieją wokół Arturo Pérez-Reverte, a także jego znaczenie w rozwoju różnych kierunków studiów. Bez wątpienia Arturo Pérez-Reverte to fascynujący temat, który zasługuje na dogłębne zbadanie i analizę, dlatego w tym artykule będziemy zagłębiać się w jego szczegóły.
Arturo Pérez-Reverte na Plaza Mayor w Madrycie w 2008 roku | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Narodowość | |
Dziedzina sztuki | |
Epoka | |
Ważne dzieła | |
Strona internetowa |
Arturo Pérez-Reverte (ur. 25 listopada 1951 w Kartagenie) – hiszpański powieściopisarz i dziennikarz. Jego powieści wydano w kilkudziesięciu krajach.
Arturo Pérez-Reverte pochodzi z południowej Hiszpanii, wychował się w rodzinie o marynarskich tradycjach. Jako dziecko z pasją czytał powieści znalezione w biblioteczce dziadka. Jego pierwsze odkrycia literackie – a później osobisty wzór do naśladowania – to klasyka powieści przygodowej: Aleksander Dumas, Joseph Conrad i Robert L. Stevenson.
Po ukończeniu liceum wybrał studia na kierunku nauki polityczne i dziennikarstwo, specjalizował się w konfliktach zbrojnych. Rozpoczął karierę dziennikarską w 1973 w madryckim dzienniku „Pueblo”, któremu poświęcił 12 lat pracy, następne 9 przeznaczył na współtworzenie serwisu informacyjnego w hiszpańskiej telewizji.
W 1977, razem z kolegą z dziennika „Pueblo”, założył magazyn tematyczny o armii i uzbrojeniu zatytułowany „Defensa”. Musiał jednak opuścić redakcję, gdyż równoległa praca korespondenta zabierała zbyt dużo czasu.
Przez 21 lat (1973-1994) relacjonował konflikty zbrojne. Znalazły się wśród nich wojny i konflikty na Cyprze, w Libanie, w Erytrei, na Saharze (1975), Malediwach, w Salwadorze, Nikaragui, Czadzie, Libii, Sudanie, Mozambiku, Angoli, Tunezji, Rumunii (1989-1990), Zatoce Perskiej (1990-1991), Chorwacji (1991) i Bośni (1992-1994). Pérez-Reverte niejeden raz znalazł się na pierwszej linii ognia – w 1977 w czasie wojny erytrejskiej został uznany za zaginionego, od śmierci na pustyni uratowali go partyzanci. Częste podróże i towarzyszące im liczne obrazy wojny, kryzysu i rewolucji nie przeszły bez śladu; w jego powieściach często powtarza się temat bezsensowności i absurdu wojny.
W latach 90. Pérez-Reverte prowadził program radiowy La ley de la calle (Prawo ulicy), nadawany przez hiszpańskie radio publiczne w godzinach nocnych, który utrzymał się na antenie przez blisko 5 lat. Jego bohaterami były różne postaci, głównie z marginesu społecznego, które ukazywały świat prawa i przestępczości. Pérez-Reverte gwałtownie zaoponował przeciw planowanej zmianie godziny emisji programu narzuconej przez dyrekcję i w efekcie opuścił stację.
W 1993 w hiszpańskim społeczeństwie stały się modne programy typu reality show oraz kroniki wypadków. Przy realizacji jednego z najbardziej popularnych, Código uno, pracował Pérez-Reverte. Szybko zauważył, że oglądalność programu zależała od ilości przedstawianych ludzkich tragedii i okrucieństwa. Przyznał później, że praca przy tym programie godziła w wartości, które wyznawał i że wstydzi się wielu ze zrealizowanych dla Código uno reportaży. Stopniowa polityzacja środków masowego przekazu przyniosła mu wielkie rozczarowanie. Nie potrafił zaakceptować propagowanej wyższości widowiska nad treścią, nie chciał zamieniać reportażu wojennego w narzędzie do podnoszenia oglądalności danej stacji. W 1995 roku zakończył karierę dziennikarską i niemal całkowicie poświęcił się literaturze.
Od 1991 do dziś Pérez-Reverte prowadzi kolumnę opiniotwórczą w „El Semanal” (teraz „XLSemanal”), niedzielnym dodatku do ponad 20 dzienników i magazynów hiszpańskich. Liczba czytelników „XLSemanal” przewyższa 4 miliony. W swoich felietonach w bardzo żywy i osobisty sposób komentuje różne wydarzenia – polityczne, literackie, a także codzienne, istotne dla każdego Hiszpana. O swojej kolumnie mówi: W niektóre niedziele świetnie się bawię, w inne mogę się wyżalić, a czasem po prostu mówię głośno – a przynajmniej próbuję – to, czego inni nie mają szansy powiedzieć. Przyznaje, że pisze swoje felietony, gdyż korzysta w nich z takiej wolności słowa, jakiej nie ma już w radiu czy telewizji.
Obecnie Arturo Pérez-Reverte – mąż i ojciec, mieszka niedaleko Madrytu i kontynuuje swoją karierę literacką, ponadto co tydzień daje swoim rodakom garść nieskrępowanych opinii w „XLSemanal”. Wolny czas poświęca na swoje hobby: lekturę i samotne wyprawy żaglówką po Morzu Śródziemnym.
Seria Przygody kapitana Alatriste
Seria Falcó
1. Falcó (2016, wyd. pol. 2018)
2. Eva (2017, wyd. pol. 2019)
3. Sabotaje (2018)
Zbiory artykułów i felietonów prasowych
Pérez-Reverte nierzadko otwarcie krytykuje adaptacje filmowe swoich powieści – większości z nich nie udało się zdobyć przychylności krytyków filmowych. O sfilmowanej Szachownicy flamandzkiej autor powiedział: Zamienił (film) drugą połowę mojej opowieści o konserwatorce sztuki, antykwariuszu Cezarze i szachiście Muñozie w tani komiks z intrygą infantylną jak z amerykańskiego filmu w sam raz do obejrzenia po obiedzie. Niewielkie sukcesy pierwszych filmów nie zraziły autora do udzielania zgody na kolejne adaptacje, jedynie przed realizacją Alatriste miał poważne wątpliwości. Bohater tych powieści zdążył już zawładnąć sercami wielu czytelników i powoli zamieniał się w mit, symbol całej epoki: Hiszpanii w Złotym Wieku. Niepowodzenie kreacji kapitana Alatriste rozwiałoby szanse tej postaci na przekształcenie się w hiszpańskiego D’Artagnana.