Autoportret (F 627)
W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Autoportret (F 627), badając jego pochodzenie, wpływ i znaczenie dzisiaj. Od momentu pojawienia się do wpływu w różnych sferach społeczeństwa, Autoportret (F 627) odegrał fundamentalną rolę w kształtowaniu naszego świata. W trakcie tej szczegółowej analizy przeanalizujemy jej najważniejsze aspekty, a także kontrowersje i debaty, jakie wywołała na przestrzeni czasu. Od wpływu na kulturę popularną po wpływ na politykę i gospodarkę, Autoportret (F 627) stał się tematem nieuniknionego zainteresowania współczesnego dyskursu. Dołącz do nas w tej podróży pełnej odkryć i refleksji na temat Autoportret (F 627), aby lepiej zrozumieć jego znaczenie i znaczenie w naszym społeczeństwie.
| |
| Autor | |
|---|---|
| Data powstania | |
| Medium | |
| Wymiary |
65,0 × 54,2 cm |
| Miejsce przechowywania | |
| Miejscowość | |
| Lokalizacja | |
Autoportret (F 627) (niderl. Zelfportret), (ang. Self-portrait) – tytuł obrazu olejnego namalowanego przez Vincenta van Gogha we wrześniu 1889 podczas jego pobytu w miejscowości Saint-Rémy. Obraz znajduje się w zbiorach Musée d’Orsay w Paryżu.
Numer katalogowy: F 627, JH 1772.
Historia
Podobnie jak Rembrandt i Goya, Vincent van Gogh często wykorzystywał siebie samego jako model, obserwując się uważnie w lustrze. Pisał w związku z tym do siostry: „Szukam głębszego podobieństwa, niż te, które można osiągnąć u fotografa”. I później do brata: „Ludzie mówią, a ja chciałbym w to wierzyć, że trudno jest poznać siebie samego. Nie jest też łatwo namalować siebie. Portrety namalowane przez Rembrandta to coś więcej, niż widok natury, to raczej objawienie”.
W Saint-Rémy van Gogh namalował swoje trzy ostatnie autoportrety. Było to w okresie, kiedy po kolejnym ataku choroby miał zakaz wychodzenia na zewnątrz. Najbardziej znanym z tych trzech i jednym z najsłynniejszych jest ten, który znajduje się obecnie w Musée d’Orsay.
Opis
Obraz przedstawia popiersie artysty. Jest on ubrany w marynarkę, a nie w kurtkę, w której zwykle pracował. Uwaga widza skupia się na wychudłej i nieruchomej twarzy artysty, o wyrazistych rysach. Z twarzy tej można odczytać wstrząsające przeżycia niedawnej przeszłości, pomimo że van Gogh napisał do brata, iż z „ogromnym trudem namalował siebie spokojnego”. W przeciwieństwie do kilku autoportretów namalowanych po dużym kryzysie w grudniu 1888 tu pokazał lewą, nie zranioną część twarzy. Obwiedzione zielonym kolorem oczy artysty wydają się być nieustępliwe i pełne niepokoju.
Dobrze przemyślana jest konstrukcja obrazu: artysta stopniowo intensyfikuje kolorowe, falujące linie przechodząc od białego niuansu koszuli poprzez marynarkę i głowę aż do śmiałych spirali z tyłu, na ścianie. Dominującym na obrazie kolorem jest absyntowa zieleń i jasny błękit marynarki i tła skontrastowane z ostrym oranżem brody i włosów; ten sam kolor został użyty dla przedstawienia zarówno wirującego tła, jak i ubioru artysty. W tym morzu błękitu jego głowa, umieszczona w centrum obrazu, jawi się niczym ikona.
Uwagi
- ↑ Wśród około 40 autoportretów van Gogha 15 nie ma bliższych nazw; w tej sytuacji jedynym kryterium różnicującym je jest ich numer katalogowy.
Przypisy
- ↑ Vincent van Gogh Gallery: The Paintings: Self-Portrait. . (ang.).
- ↑ a b c d Musée d’Orsay/Gérard Blot: Portrait de l’artiste (Self-Portrait). . (ang.).
- ↑ a b D.M. Field: Van Gogh. Chartwell Books, Inc., 2006, s. 347. ISBN 0-7858-2011-6. (ang.).
- ↑ a b Dieter Beaujean, Per Hölmström (tłum.): Van Gogh, Liv och verk. Köln: Könemann, 2000, s. 78. ISBN 3-8290-4761-4. (szw.).
