B-dur
W dzisiejszym świecie B-dur to temat, który staje się coraz bardziej istotny i interesujący. Od samego początku B-dur przyciągał uwagę ludzi, wywołując debaty, dyskusje i analizy w różnych obszarach. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne, wpływ na kulturę popularną czy znaczenie w dziedzinie nauki, B-dur to temat, który pozostawił niezatarty ślad w historii. W tym artykule dokładnie zbadamy wszystkie aspekty B-dur, analizując jego wpływ i znaczenie w różnych kontekstach, a także jego ewolucję w czasie.
_major_chord_for_guitar.svg)
B-dur – tonacja muzyczna, która oparta jest na skali durowej. Jej toniką jest b.
Gama B-dur zawiera dźwięki: b, c, d, es, f, g, a. Tonacja B-dur zawiera dwa bemole.
|
Gama B-dur zapisana za pomocą |
 |
|
Gama B-dur zapisana za pomocą |
 |
Pokrewną jej molową tonacją równoległą jest g-moll, jednoimienną molową – b-moll.
B-dur to także akord, zbudowany z pierwszego (b), trzeciego (d) i piątego (f) stopnia gamy B-dur.
|
Akord B-dur |
 |
Znane dzieła w tonacji B-dur:
- Wolfgang Amadeus Mozart – serenada Gran Partita (KV 361)
- Ludwig van Beethoven – IV Symfonia, Kwartet nr 13 i Wielka Fuga na kwartet smyczkowy
- George Gershwin – Solo na klarnecie otwierające Błękitną Rapsodię
- Siergiej Prokofjew – Suita Scytyjska
- Giuseppe Verdi – Powrót Radamesa z Aidy
- Johannes Brahms – II Koncert fortepianowy
Zobacz też
Uwagi
- ↑ Nazewnictwo dźwięku b jest różne w różnych krajach, co może prowadzić do nieporozumień.
Częstotliwość Nazwa polskojęzyczna Nazwa angielskojęzyczna 493,883 Hz H B 466,164 Hz b Bes, B♭, B flat W polskojęzycznej Wikipedii stosowane są nazwy polskie.
Przypisy
- ↑ Franciszek Wesołowski, Zasady muzyki, wyd. 7, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1986, s. 127, ISBN 83-224-0250-3.
Linki zewnętrzne
- B♭ major scale. WolframAlpha Computational Knowledge Engine . Wolfram Alpha LLC — A Wolfram Research Company. . (ang.).
- B♭ major chord. WolframAlpha Computational Knowledge Engine . Wolfram Alpha LLC — A Wolfram Research Company. . (ang.).
W czerwonym pierścieniu znajdują się nazwy tonacji durowych, w zielonym – molowych. Teoretycznie istniejące, ale niestosowane w praktyce tonacje enharmoniczne zapisane są drobną czcionką. W zewnętrznym szarym pierścieniu pokazane są odpowiadające danej gamie znaki przykluczowe.