Benita Ferrero-Waldner

W dzisiejszym świecie Benita Ferrero-Waldner stał się tematem bardzo interesującym i istotnym. Jest to temat, który przyciągnął uwagę wielu osób i wywołał debatę w różnych obszarach. W tym artykule dokładnie zbadamy Benita Ferrero-Waldner i jego konsekwencje dla dzisiejszego społeczeństwa. Przeanalizujemy aspekty historyczne, społeczne, kulturowe i naukowe związane z Benita Ferrero-Waldner, aby zaoferować pełną i wieloaspektową wizję tego tematu. Ponadto zbadamy możliwe implikacje i wyzwania, jakie Benita Ferrero-Waldner stwarza w dzisiejszym świecie, a także możliwości i rozwiązania, które mogą wyniknąć z jego badania. Celem tego artykułu jest przyczynienie się do wzbogacenia wiedzy i zrozumienia Benita Ferrero-Waldner oraz zapewnienie informacyjnej i refleksyjnej perspektywy, która zachęca do refleksji i dialogu na ten temat.

Benita Ferrero-Waldner
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

5 września 1948
Salzburg

Minister spraw zagranicznych Austrii
Okres

od 4 lutego 2000
do 20 października 2004

Przynależność polityczna

Austriacka Partia Ludowa

Poprzednik

Wolfgang Schüssel

Następca

Ursula Plassnik

Przewodniczący OBWE
Okres

od 5 lutego 2000
do 31 grudnia 2000

Poprzednik

Wolfgang Schüssel

Następca

Mircea Geoană

Odznaczenia
Krzyż Wielki I Klasy Odznaki Honorowej za Zasługi Krzyż Wielki II Klasy Odznaki Honorowej za Zasługi Krzyż Wielki II Klasy Orderu Zasługi RFN Wielki Krzyż Orderu Leopolda II (Belgia) Komandor Orderu Narodowego Zasługi (Francja) Krzyż Wielki Orderu Honoru (Grecja) Krzyż Wielki Orderu Pro Merito Melitensi Krzyż Wielki Królewskiego Norweskiego Orderu Zasługi Komandor Krzyża Wielkiego Orderu Gwiazdy Polarnej (od 1975) Krzyż Wielki Orderu Izabeli Katolickiej (Hiszpania)

Benita Ferrero-Waldner (ur. 5 września 1948 w Salzburgu) – austriacka polityk i dyplomata, posłanka do Rady Narodowej, w latach 2000–2004 minister spraw zagranicznych, od 2004 do 2010 komisarz europejski.

Życiorys

W 1970 ukończyła studia prawnicze na Universität Salzburg. W latach 1971–1983 pracowała w prywatnych przedsiębiorstwach m.in. jako dyrektor ds. promocji eksportu i dyrektor ds. sprzedaży. Od 1984 pracowała w austriackiej dyplomacji, była urzędniczką w ministerstwie spraw zagranicznych, pierwszym sekretarzem ambasady w Senegalu, radcą ds. gospodarczych oraz chargé d’affaires a.i. w ambasadzie we Francji. W 1993 objęła stanowisko zastępcy szefa protokołu dyplomatycznego w MSZ. W tym samym roku sekretarz generalny ONZ Butrus Butrus Ghali powierzył jej funkcję szefa protokołu ONZ, którą pełniła do 1995.

W 1995, 1999 i 2002 z listy Austriackiej Partii Ludowej wybierana do Rady Narodowej XX, XXI i XXII kadencji. Od maja 1995 do lutego 2000 była sekretarzem stanu w gabinetach, którymi kierowali Franz Vranitzky i Viktor Klima. 4 lutego 2000 została ministrem spraw zagranicznych w rządzie kanclerza Wolfganga Schüssela. Od 5 lutego do 31 grudnia 2000 sprawowała funkcję przewodniczącego OBWE.

Z ramienia Austriackiej Partii Ludowej kandydowała w wyborach prezydenckich z kwietnia 2004, mających wyłonić następcę Thomasa Klestila. Otrzymała 47,6% głosów, przegrywając ze swoim jedynym kontrkandydatem, socjaldemokratą Heinzem Fischerem, którego poparło 52,4% głosujących.

W lipcu 2004 kanclerz Wolfgang Schüssel rekomendował ją na następnego austriackiego komisarza w Komisji Europejskiej – w związku z tą nominacją w październiku zakończyła urzędowanie na stanowisku ministra (zastąpiła ją Ursula Plassnik). W nowej Komisji Europejskiej w listopadzie 2004 tekę komisarza ds. stosunków zewnętrznych i Europejskiej Polityki Sąsiedztwa. Zakończyła urzędowanie w lutym 2010, przy czym w grudniu 2009 otrzymała nowy zakres kompetencji (obejmujący handel i Europejską Politykę Sąsiedztwa).

W 2010 weszła w skład rady nadzorczej koncernu ubezpieczeniowego Munich Re.

Odznaczenia

Przypisy

  1. a b c d e f g Profil na stronie Parlamentu Austrii. . (niem.).
  2. a b c d Profile – Curriculum Vitae. ec.europa.eu. . (ang.).
  3. Former OSCE Chairpersons-in-Office. osce.org. . (ang.).
  4. Bundespräsidentenwahl vom 25. April 2004, endgültiges Ergebnis. bmi.gv.at. . (niem.).
  5. The members of the Barroso Commission (2004–2009). ec.europa.eu. . (ang.).
  6. Press release. munichre.com, 17 lutego 2010. . (ang.).