W dzisiejszym świecie Benita Ferrero-Waldner stał się tematem bardzo interesującym i istotnym. Jest to temat, który przyciągnął uwagę wielu osób i wywołał debatę w różnych obszarach. W tym artykule dokładnie zbadamy Benita Ferrero-Waldner i jego konsekwencje dla dzisiejszego społeczeństwa. Przeanalizujemy aspekty historyczne, społeczne, kulturowe i naukowe związane z Benita Ferrero-Waldner, aby zaoferować pełną i wieloaspektową wizję tego tematu. Ponadto zbadamy możliwe implikacje i wyzwania, jakie Benita Ferrero-Waldner stwarza w dzisiejszym świecie, a także możliwości i rozwiązania, które mogą wyniknąć z jego badania. Celem tego artykułu jest przyczynienie się do wzbogacenia wiedzy i zrozumienia Benita Ferrero-Waldner oraz zapewnienie informacyjnej i refleksyjnej perspektywy, która zachęca do refleksji i dialogu na ten temat.
Data i miejsce urodzenia |
5 września 1948 |
---|---|
Minister spraw zagranicznych Austrii | |
Okres |
od 4 lutego 2000 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Przewodniczący OBWE | |
Okres |
od 5 lutego 2000 |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Benita Ferrero-Waldner (ur. 5 września 1948 w Salzburgu) – austriacka polityk i dyplomata, posłanka do Rady Narodowej, w latach 2000–2004 minister spraw zagranicznych, od 2004 do 2010 komisarz europejski.
W 1970 ukończyła studia prawnicze na Universität Salzburg. W latach 1971–1983 pracowała w prywatnych przedsiębiorstwach m.in. jako dyrektor ds. promocji eksportu i dyrektor ds. sprzedaży. Od 1984 pracowała w austriackiej dyplomacji, była urzędniczką w ministerstwie spraw zagranicznych, pierwszym sekretarzem ambasady w Senegalu, radcą ds. gospodarczych oraz chargé d’affaires a.i. w ambasadzie we Francji. W 1993 objęła stanowisko zastępcy szefa protokołu dyplomatycznego w MSZ. W tym samym roku sekretarz generalny ONZ Butrus Butrus Ghali powierzył jej funkcję szefa protokołu ONZ, którą pełniła do 1995.
W 1995, 1999 i 2002 z listy Austriackiej Partii Ludowej wybierana do Rady Narodowej XX, XXI i XXII kadencji. Od maja 1995 do lutego 2000 była sekretarzem stanu w gabinetach, którymi kierowali Franz Vranitzky i Viktor Klima. 4 lutego 2000 została ministrem spraw zagranicznych w rządzie kanclerza Wolfganga Schüssela. Od 5 lutego do 31 grudnia 2000 sprawowała funkcję przewodniczącego OBWE.
Z ramienia Austriackiej Partii Ludowej kandydowała w wyborach prezydenckich z kwietnia 2004, mających wyłonić następcę Thomasa Klestila. Otrzymała 47,6% głosów, przegrywając ze swoim jedynym kontrkandydatem, socjaldemokratą Heinzem Fischerem, którego poparło 52,4% głosujących.
W lipcu 2004 kanclerz Wolfgang Schüssel rekomendował ją na następnego austriackiego komisarza w Komisji Europejskiej – w związku z tą nominacją w październiku zakończyła urzędowanie na stanowisku ministra (zastąpiła ją Ursula Plassnik). W nowej Komisji Europejskiej w listopadzie 2004 tekę komisarza ds. stosunków zewnętrznych i Europejskiej Polityki Sąsiedztwa. Zakończyła urzędowanie w lutym 2010, przy czym w grudniu 2009 otrzymała nowy zakres kompetencji (obejmujący handel i Europejską Politykę Sąsiedztwa).
W 2010 weszła w skład rady nadzorczej koncernu ubezpieczeniowego Munich Re.