Bitwa pod Al-Mansurą
W tym artykule zagłębimy się w ekscytujący świat Bitwa pod Al-Mansurą, badając jego pochodzenie, wpływ na obecne społeczeństwo i możliwe przyszłe implikacje. Od momentu pojawienia się Bitwa pod Al-Mansurą przyciąga uwagę różnych odbiorców, wywołując debaty, refleksje i mieszane emocje. Przez lata Bitwa pod Al-Mansurą wykazał swój wpływ w różnych obszarach, od technologii po sztukę, w tym politykę i kulturę popularną. Poprzez szczegółową analizę będziemy starali się zrozumieć znaczenie Bitwa pod Al-Mansurą we współczesnym świecie i jego potencjał do przekształcania otaczającej nas rzeczywistości.
| Wyprawy krzyżowe | |||
| |||
| Czas |
8–11 lutego 1250 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium |
dzisiejszy Egipt | ||
| Wynik |
nierozstrzygnięta, strategiczny sukces Ajjubidów | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Egiptu  | |||
| 31°02′44,16″N 31°22′57,36″E/31,045600 31,382600 | |||
Bitwa pod Al-Mansurą – starcie zbrojne, które miało miejsce w lutym 1250 w trakcie VI wyprawy krzyżowej (1248–1254). Na czele wojsk krzyżowych stał król francuski Ludwik IX.
Bitwa
W czerwcu 1249 armia Ludwika IX zdobyła Damiettę i przeczekała w niej przybór Nilu[1].
W grudniu 1249 wojska krzyżowe stanęły pod Al-Mansurą, gdzie drogę zastawiła im armia egipska pod dowództwem Fachr ad-Dina. Przez sześć tygodni wojska obu stron nie podejmowały akcji zbrojnych i nie przekraczały oddzielającego ich kanału. Dopiero 8 lutego 1250 krzyżowcy odkryli przejście przez bród Al-Bahr as-Saghir. Pomimo wyraźnych rozkazów króla Robert I d’Artois zaatakował z zaskoczenia muzułmanów i zdobył ich obóz. Fachr ad-Din zginął w trakcie walki[2].
Robert wraz z wojskami templariuszy postanowił ścigać uciekających nieprzyjaciół i z marszu zdobyć Al-Mansurę. Nowy egipski wódz Bajbars opanował panikę wśród swych oddziałów i opracował plan zasadzki na krzyżowców. Nakazał otworzyć bramy miasta, wpuścić wojska Roberta, a potem zaatakować je z bocznych ulic. Krzyżowcy wpadli w pułapkę i zostali wybici. Wśród poległych był m.in. Robert i 285 z 290 templariuszy[3].
Po tym sukcesie wojska muzułmańskie przeszły do ofensywy i zaatakowały armię Ludwika. Krzyżowcom udało się utrzymać pozycję po ciężkiej walce, a wojska egipskie wycofały się do Al-Mansury. 11 lutego wzmocnione siły muzułmańskie zaatakowały po raz kolejny, a w walce zginął wielki mistrz templariuszy Guillaume de Sonnac[4]. Bitwa pozostała nierozstrzygnięta, choć wojska zachodnie poniosły cięższe straty, a siły egipskie znalazły się w lepszej sytuacji strategicznej. Krzyżowcy na osiem tygodni utknęli pod Al-Mansurą, a muzułmanie odcięli ich od transportów z Damietty[4].
W kwietniu 1250 doszło do bitwy pod Fariskur, podczas której Ludwik IX dostał się do niewoli[5].
Przypisy
- ↑ Runciman 1997 ↓, s. 246–247.
- ↑ Runciman 1997 ↓, s. 248.
- ↑ Runciman 1997 ↓, s. 249.
- ↑ a b Runciman 1997 ↓, s. 250.
- ↑ Runciman 1997 ↓, s. 252.
Bibliografia
- Steven Runciman: Dzieje wypraw krzyżowych (Tom 3). Warszawa: PIW, 1997. ISBN 83-06-02542-3.