Dziś Bronisław Baczko jest bardzo istotnym tematem, który zyskał ogromne znaczenie w różnych obszarach społeczeństwa. Znaczenie Bronisław Baczko polega na jego wpływie na codzienne życie ludzi, a także na jego wpływ na globalne podejmowanie decyzji. W tym artykule szczegółowo zbadamy implikacje Bronisław Baczko, analizując jego przyczyny, skutki i możliwe rozwiązania. Od swoich początków do obecnej sytuacji Bronisław Baczko był przedmiotem debaty i refleksji, odgrywając kluczową rolę w kształtowaniu świata, w którym żyjemy. Dzięki podejściu multidyscyplinarnemu postaramy się rzucić światło na różne aspekty związane z Bronisław Baczko, aby zapewnić naszym czytelnikom pełną i aktualną wizję tego bardzo istotnego tematu.
Bronisław Baczko (2005) | |
Data i miejsce urodzenia |
13 czerwca 1924 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
29 sierpnia 2016 |
Zawód, zajęcie |
filozof, historyk |
Odznaczenia | |
Bronisław Baczko (ur. 13 czerwca 1924 w Warszawie, zm. 29 sierpnia 2016 w Genewie) – polski filozof, historyk myśli społecznej, współzałożyciel warszawskiej szkoły historyków idei, wykładowca związany z Uniwersytetem Warszawskim (1952–1968), Instytutem Filozofii i Socjologii PAN, Université de Clermont-Ferrand (1969–1973), a od 1973 z Uniwersytetem Genewskim. Doktor honoris causa Université de Tours i Université de Strasbourg II.
Urodził się w Warszawie w biednej rodzinie żydowskiej jako syn Abrama (Adama) Baczki, który prowadził własny warsztat włókienniczy. Obojga rodziców zamordowali Niemcy. Dzieciństwo spędził w Warszawie.
Po wybuchu II wojny światowej wyjechał do Lwowa, na teren okupacji radzieckiej, a od 1941 przebywał w radzieckich kołchozach. W 1943 wstąpił do tworzonego przez komunistów Wojska Polskiego w ZSRR jako oficer polityczny. Osiągnął stopień podpułkownika. Po powrocie do Polski oddelegowany został do pracy naukowej w nowym ustroju. Należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W październiku 1950 Główny Zarząd Polityczny Wojska Polskiego skierował go na studia do Instytutu Kształcenia Kadr Naukowych, w którym w 1952 obronił pracę doktorską nt. Towarzystwa Demokratycznego Polskiego, której promotorem była prof. Nina Assorodobraj-Kula. Od 1952 zatrudniony na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego. Początkowo zaangażowany w rozwój myśli marksistowskiej i w walkę ze szkołą lwowsko-warszawską (napisał m.in. pamflet O poglądach filozoficznych i społeczno-politycznych Tadeusza Kotarbińskiego, TKKN, Warszawa 1951), stopniowo odchodził od marksizmu, by ostatecznie go porzucić. Prowadził znane konwersatoria filozoficzne w Polskiej Akademii Nauk.
Wychowawca wielu pokoleń polskich filozofów i socjologów – m.in. Jana Garewicza, Marka J. Siemka, Zbigniewa Kuderowicza, Adama Sikory, Jerzego Szackiego, Jerzego Ładyki.
Opublikował studium Rousseau: samotność i wspólnota (1964), w którym wystąpił jako historyk idei, rysujący szerokie, socjologiczne tło dla indywidualnej historii Jana Jakuba. W zbiorze artykułów Człowiek i światopoglądy (1965) zajmował się zarówno zagadnieniami takimi, jak spór Hegla i Rousseau, jak i polską myślą filozoficzną oraz egzystencjalizmem. Po wydarzeniach marcowych 1968 r., został usunięty z Instytutu Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego i w 1969 zmuszony do emigracji. Od 1974 związany był z Uniwersytetem Genewskim. Zajmował się przede wszystkim historią rewolucji francuskiej, utopiami i wyobrażeniami zbiorowymi.
Jego książka Hiob, mój przyjaciel była nominowana do Nagrody Literackiej Nike 2002. Laureat prestiżowej nagrody im. Eugenia Balzana za badania nad oświeceniem. Z polskich historyków tę nagrodę, zwaną włosko-szwajcarskim Noblem, wcześniej otrzymał jedynie Andrzej Walicki.