Camille Pissarro

Temat Camille Pissarro jest tematem zainteresowania i debaty od dłuższego czasu. Od swoich początków do chwili obecnej Camille Pissarro przyciąga uwagę ludzi z różnych dziedzin, czy to ze względu na jego wpływ na społeczeństwo, znaczenie w historii, czy też wpływ na codzienne życie ludzi. W tym artykule szczegółowo zbadamy rolę, jaką Camille Pissarro odegrał na przestrzeni czasu, a także jego znaczenie dzisiaj. Od jego początków po ewolucję, zbadamy, jak Camille Pissarro wpłynął na różne obszary życia i jaka przyszłość go czeka. Poprzez szczegółową analizę i krytyczną perspektywę staramy się rzucić światło na najważniejsze aspekty Camille Pissarro, oferując czytelnikowi głębsze zrozumienie tego fascynującego tematu.

Camille Pissarro
Ilustracja
Autoportret, 1873, Musée d’Orsay
Imię i nazwisko

Jacob Abraham Camille Pissarro

Data i miejsce urodzenia

10 lipca 1830
Saint Thomas, Duńskie Indie Zachodnie

Data i miejsce śmierci

13 listopada 1903
Paryż

Narodowość

francuska

Dziedzina sztuki

malarstwo

Epoka

impresjonizm

podpis

Camille Pissarro (ur. 10 lipca 1830, zm. 13 listopada 1903) – francuski malarz impresjonistyczny i neoimpresjonistyczny pochodzenia żydowskiego.

Życiorys

Jacob-Abraham-Camille Pissarro urodził się w Charlotte Amalie na wyspie Saint Thomas w Duńskich Indiach Zachodnich (od 1917 Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych). Jego rodzicami byli: Abraham Gabriel Pissarro, portugalski Żyd sefardyjski i Rachel Manzano-Pomie, Kreolka z Dominikany. Pissarro w wieku 12 lat został wysłany do szkoły w Paryżu. Potem powrócił na wyspę Saint Thomas, gdzie w wolnym czasie zajmował się rysowaniem.

W 1849 roku poznał duńskiego malarza Fritza Melbye, który niedawno przybył na wyspy z Kopenhagi, aby ćwiczyć pejzaż marynistyczny pod okiem brata Antona Melbye. Fritz Melbye zainspirował młodego Pissarro do zajęcia się zawodowo malarstwem, po czym został jego nauczycielem i bliskim przyjacielem. W 1852 roku obaj malarze popłynęli do Wenezueli, gdzie mieszkali razem aż do 1855, kiedy Pissarro powrócił na Saint Thomas by jeszcze w tym samym roku wyjechać do Paryża. W Paryżu studiował na różnych uczelniach (w tym École des Beaux-Arts i Académie Suisse, gdzie poznał Claude’a Moneta) oraz u takich mistrzów, jak Jean Baptiste Camille Corot, Gustave Courbet i Charles-François Daubigny.

W 1863 Pissarro wystawiał w Salonie Odrzuconych. W latach 1863–1866 mieszkał w Pontoise, gdzie namalował swoje pierwsze dojrzałe pejzaże. Tematem obrazów artysty były sceny z życia na wsi i w mieście (m.in. seria scen z Montmartre). Jego dojrzała twórczość wykazuje empatię dla chłopów i robotników, czasami ujawniając jego radykalne poglądy polityczne. Pissarro był mentorem Paula Cézanne’a i Paula Gauguina, zainspirował też wielu młodszych artystów, w tym kalifornijską impresjonistkę Lucy Bacon.

Camille Pissarro z żoną Julie Vellay w Pontoise (1877)

Z powodu wojny francusko-pruskiej we wrześniu 1870 Pissarro musiał opuścić swój dom w Louveciennes. Początkowo znalazł schronienie u zaprzyjaźnionego artysty w Montfoucault, ale w grudniu 1870 wyjechał do Londynu i osiadł na Westow Hill w Upper Norwood (dziś znany jako Crystal Palace). Tematem namalowanych wówczas kilkunastu obrazów olejnych stały się okolice Sydenham i Norwoods. Jednym z najbardziej znanych jest widok kościoła św Bartłomieja przy Lawrie Park Avenue, obecnie w zbiorach National Gallery w Londynie. Inne ówczesne obrazy Pissarro to m.in. Norwood pod śniegiem, Lordship Lane Station, widoki Crystal Palace od strony Hyde Parku, Dulwich College, Sydenham Hill, Kościół Wszystkich Świętych, a także zaginiony Kościół św. Stefana. Podczas pobytu w Londynie Pissarro zawarł znajomość z marszandem Paulem Durand-Ruelem, który kupił dwa jego obrazy. Durand-Ruel stał się później najważniejszym marszandem nowej szkoły francuskiego impresjonizmu. Gdy Pissarro powrócił do Francji w czerwcu 1871 okazało się, że jego dom (a wraz z nim wiele jego wczesnych obrazów olejnych) został zniszczony przez żołnierzy pruskich. Pissarro poślubił Julie Vellay, pokojówkę swojej matki. Oboje doczekali się ośmiorga dzieci, z których jedno zmarło w chwili porodu, a drugie w wieku lat dziewięciu. Dzieci, które przeżyły, zajęły się malarstwem; najstarszy syn Lucien stał się naśladowcą Williama Morrisa.

Pissarro brał udział we wszystkich wystawach impresjonistów. W latach 1884–1890 zbliżył się do neoimpresjonizmu i pod wpływem Seurata stosował technikę puentylizmu.

W 1890 Pissarro ponownie odwiedził Anglię i namalował około dziesięciu widoków centralnego Londynu. Wrócił tu ponownie w 1892, malując kilka widoków Kew Gardens i Kew Green, a także w 1897, kiedy namalował kilka obrazów przedstawiających Bedford Park i Chiswick.

W marcu 1893 paryska Galerie Durand-Ruel zorganizowała dużą wystawę 46 prac Pissarro wraz z 55 pracami Antonio de La Gandary. Ale, podczas gdy krytycy entuzjastycznie przyjęli dorobek de La Gandary, ich ocena sztuki Pissarro była chłodniejsza. Pissarro wraz z synem Lucienem przystąpił do Société des artistes indépendants (Stowarzyszenia artystów niezależnych). Od 1895 z powodu choroby oczu zaprzestał pracy w plenerze. Wiele swoich ostatnich pejzaży namalował z okna w Paryżu, Rouen i Éragny, gdzie mieszkał. Przed śmiercią całkowicie stracił wzrok.

Pissarro zmarł w Paryżu 13 listopada 1903. Został pochowany na cmentarzu Père-Lachaise.

Przypisy

  1. a b c d e f g h CamillePissarro.org: Camille Pissarro and his paintings. . (ang.).
  2. a b c d Wiesław Juszczak: Postimpresjoniści. s. 209.

Bibliografia

  • Wiesław Juszczak: Postimpresjoniści. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1985. ISBN 83-221-0258-5.

Linki zewnętrzne