W tym artykule będziemy odkrywać interesujący świat Carlo Azeglio Ciampi, temat niezwykle aktualny dzisiaj. Carlo Azeglio Ciampi to temat, który przykuł uwagę zarówno ekspertów, jak i fanów, ponieważ jego wpływ rozciąga się na wiele obszarów życia codziennego. Od wpływu w dziedzinie zdrowia po wpływ na politykę i kulturę, Carlo Azeglio Ciampi wywołał debatę, w której zbiegają się różne punkty widzenia i opinie. W tym artykule przeanalizujemy najważniejsze aspekty Carlo Azeglio Ciampi, a także jego implikacje i możliwe wyzwania na przyszłość.
Carlo Azeglio Ciampi (1999) | |
Data i miejsce urodzenia |
9 grudnia 1920 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
16 września 2016 |
Prezydent Republiki Włoskiej | |
Okres |
od 18 maja 1999 |
Poprzednik | |
Następca | |
Premier Włoch | |
Okres |
od 28 kwietnia 1993 |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Carlo Azeglio Ciampi (ur. 9 grudnia 1920 w Livorno, zm. 16 września 2016 w Rzymie) – włoski bankowiec i polityk. W latach 1979–1993 prezes Banku Włoch, w latach 1993–1994 premier, od 1996 do 1999 minister odpowiadający za sprawy skarbu, budżetu i planowania gospodarczego, w latach 1999–2006 prezydent Republiki Włoskiej.
W 1941 uzyskał dyplom z literatury w Scuola Normale di Pisa, następnie w 1946 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie w Pizie. W tym samym roku zaczął pracować w Banku Włoch, z którym zawodowo był związany przez 47 lat. W 1960 wszedł w skład administracji centralnej, w 1970 objął stanowisko dyrektora ds. administracji. W 1973 został sekretarzem generalnym, a w 1976 wicedyrektorem włoskiego banku centralnego. W 1978 powołano go na stanowisko dyrektora Banku Włoch. Rok później został gubernatorem banku i prezesem włoskiego urzędu Ufficio Italiano Cambi, które to funkcje pełnił nieprzerwanie do 1993.
W kwietniu tego samego roku został premierem włoskiego rządu. Gabinet ten miał charakter techniczny, a jego urzędowanie przypadło na czas ujawniania szeregu afer korupcyjnych (tzw. Tangentopoli) i upadku dotychczasowych ugrupowań. Zaplecze rządu stanowiły partie chadeków, socjalistów, socjaldemokratów i liberałów. W tym samym rządzie pełnił obowiązki ministra turystyki. Z urzędu premiera ustąpił w maju 1994 po wygranych przez koalicję Silvia Berlusconiego wyborach parlamentarnych.
W maju 1996 został powołany na stanowiska ministra skarbu oraz ministra budżetu i planowania gospodarczego w rządzie Romana Prodiego, z których następnie powstał jeden resort. Pozostał na funkcji ministra również w utworzonym przez centrolewicę w październiku 1998 gabinecie Massima D’Alemy.
18 maja 1999 po wyborze dokonanym przez włoski parlament rozpoczął urzędowanie jako dziesiąty w historii prezydent Włoch. W 2000 (przy wsparciu papieża Jana Pawła II) ułaskawił Mehmeta Aliego Ağcę. 10 lutego 2006 oficjalnie otworzył Zimowe Igrzyska Olimpijskie w Turynie. 15 maja tego samego roku jako były prezydent Włoch został dożywotnim członkiem Senatu, w którym zasiadał do czasu swojej śmierci.
19 września 2016 został pochowany w swoim rodzinnym mieście.
Wyróżniony doktoratami honoris causa różnych uczelni, m.in. University of Oxford (2005). W tym samym roku otrzymał Nagrodę Karola Wielkiego.