Charles Le Brun

W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Charles Le Brun. Niezależnie od tego, czy jesteś miłośnikiem historii, miłośnikiem literatury, fanem muzyki, czy po prostu chcesz nauczyć się czegoś nowego, Charles Le Brun ma coś do zaoferowania dla każdego. Zbadamy jego pochodzenie, wpływ na współczesne społeczeństwo i możliwy przyszły rozwój. Od swoich przodków po dzisiejsze znaczenie, Charles Le Brun to temat, który nigdy nie przestaje zaskakiwać i fascynować tych, którzy zagłębiają się w jego badania. Przygotuj się na ekscytującą podróż po tym ekscytującym wszechświecie!

Charles Le Brun
Ilustracja
Nicolas Largillière, Portret Charlesa Le Bruna (1683-86)
Data i miejsce śmierci

12 lutego 1690
Paryż

Narodowość

francuska

Dziedzina sztuki

malarstwo, architektura

Epoka

barok

Kanclerz Séguier na koniu (ok. 1670), Luwr Paryż
Portret Nicolasa Le Bruna (ok. 1635), Rezidenzgalerie Salzburg
Wniebowzięcie NMP (lata 70. XVII w.), Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie

Charles Le Brun (Lebrun) (ochrz. 24 lutego 1619 w Paryżu, zm. 12 lutego 1690, tamże) – francuski malarz, architekt i dekorator okresu baroku, współtwórca stylu Ludwika XIV.

Życiorys

Był synem rzeźbiarza Nicolasa Le Bruna. Od 1632 uczył się u François Perriera, dwa lata później u Simona Voueta. W 1637 wyjechał do Fontainebleau. W 1638 uzyskał tytuł malarza nadwornego. W l. 1642-45 przebywał w Rzymie, gdzie kształcił się u Poussina, ulegając zarazem wpływowi Pietra da Cortony. W 1646 wrócił do Paryża. W 1648 uczestniczył w założeniu Akademii Królewskiej, której został profesorem, a od 1668 rektorem. W roku 1664, dzięki poparciu Jean-Baptiste Colberta, ministra Ludwika XIV, został mianowany pierwszym malarzem królewskim, a w 1663 generalnym kustoszem królewskich zbiorów sztuki oraz pierwszym dyrektorem Manufacture des Gobelins.

Według jego koncepcji powstały Galeria Zwierciadlana, salony Wojny i Pokoju oraz Schody Ambasadorów w Wersalu. Ozdobił Galerię Apollina w Luwrze i Galerię Herkulesa w hôtelu Lambert. Dekorował również pałace w Sceaux i w Marly-le-Roi. W 1667 opublikował pracę o ekspresji w sztuce pt. Méthode pour apprendre à dessiner les passions.

Malował liczne obrazy sztalugowe o tematyce mitologicznej, religijnej, alegorycznej i historycznej, portrety oraz kartony do tapiserii (serie: Żywioły, Pory roku, Historia Ludwika XIV, Historia Aleksandra Wielkiego, Królewskie pałace). Jego styl łączył w sobie cechy klasycyzmu Poussina i dojrzałego baroku włoskiego. Cechuje go dążenie do przepychu i monumentalizmu, realizowane paletą miedzianych i ciemnobłękitnych, przyszarzałych odcieni.

Jego uczniami byli m.in.: Charles de La Fosse, Jean Jouvenet i René Antoine Houasse.

Dzieła artysty

Bibliografia