Eurokomunizm
W tym artykule zbadamy różne aspekty Eurokomunizm, analizując jego wpływ w różnych kontekstach i jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Od swoich początków do chwili obecnej Eurokomunizm odgrywał fundamentalną rolę w codziennym życiu ludzi, będąc przedmiotem zainteresowania i debaty w wielu obszarach. Poprzez dogłębną i szczegółową analizę zbadamy kluczowe aspekty, które sprawiają, że Eurokomunizm jest odpowiednim tematem wartym przestudiowania. Od jego implikacji w kulturze i historii po powiązanie z technologią i bieżącymi wydarzeniami, ten artykuł ma na celu przedstawienie wszechstronnej i kompletnej wizji Eurokomunizm, w celu zapewnienia szerszego i wzbogacającego zrozumienia tego tematu.
 |
Ten artykuł od 2009-03 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Eurokomunizm – nurt ideowo-programowy przyjęty w połowie lat 70. XX w. przez część partii komunistycznych Europy Zachodniej (z Hiszpanii, Grecji, Włoch, Belgii, Wielkiej Brytanii, w mniejszym stopniu Francji), a także przez partie spoza starego kontynentu, m.in. z Japonii i Meksyku. Samo pojęcie stworzył w 1967 włoski dziennikarz F. Barbieri na określenie strategii politycznej stosowanej przez Włoską Partię Komunistyczną. W 1975 r. partie francuskie i włoskie wydały tzw. Manifest eurokomunizmu. Jego założenia zostały przedstawione w pracy przywódcy KPH Santiago Carrillo Eurocomunismo y estado (Eurokomunizm a państwo) (1977). Głównymi teoretykami eurokomunizmu byli także Enrico Berlinguer i Georges Marchais, w Polsce zaś prof. Adam Schaff. W 1980 eurokomunizm został uznany na XV zjeździe Włoskiej Partii Komunistycznej za koncepcję strategiczną tej partii. Nurt ten reprezentowała w Polsce Polska Partia Komunistyczna.
Eurokomunizm stworzył alternatywną drogę rozwoju ruchu komunistycznego w stosunku do partii komunistycznych bloku wschodniego. Zakładał pozostanie na gruncie marksizmu (ale reformowalnego), odrzucenie leninizmu (jako totalitaryzmu), ideologii rewolucji społecznej i dyktatury proletariatu. Głosił ideę tzw. „kompromisu historycznego” między klasami, którego politycznym wyrazem miało być partnerstwo Włoskiej Partii Komunistycznej i Chrześcijańskiej Demokracji. Odmawiał KPZR prawa kierowania ruchem komunistycznym (tzw. doktryna policentryzmu). Potępiał interwencje radzieckie na Węgrzech (1956), w Czechosłowacji (1968) i w Afganistanie (1979–1989) oraz łamanie praw człowieka. Przeprowadził krytykę realnego socjalizmu. Zakładał, że socjalizm można wprowadzić w ramach demokracji parlamentarnej. Opowiadał się za systemem wielopartyjnym i pluralizmem. Popierał utrzymanie świeckiego państwa, ale przy zagwarantowaniu swobody religijnej. W polityce zagranicznej eurokomuniści stawiali na EWG i opowiadali się za stopniową likwidacją obu bloków wojskowych.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Nauka o polityce, pod. red. Artura Bodnara, Warszawa 1984, s. 288–289, ISBN 83-01-05808-0.
- ↑ J. Tomasiewicz, „Brakujące ogniwo” (Eurokomunizm między stalinizmem a socjaldemokracją), /w:/ Między faszyzmem i anarchizmem. Nowe idee dla Nowej Ery. Pyskowice 2000, s. 65-68
| Nurty |
| ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Państwa rządzone przez partie komunistyczne |
| ||||
| Teoretycy i działacze |
| ||||
| Tematy powiązane |
|
