Mówiąc o Explorer 6, nie sposób nie być ciekawym, aby dowiedzieć się więcej na ten temat. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie historyczne, wpływ na dzisiejsze społeczeństwo czy wpływ na różne aspekty życia codziennego, Explorer 6 przykuwa uwagę ludzi w każdym wieku i o każdym stylu życia. Od początków do dzisiejszego znaczenia, Explorer 6 był przedmiotem badań i zainteresowania zarówno badaczy, naukowców, jak i ciekawskich. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Explorer 6, a także jego znaczenie i znaczenie w bieżącym kontekście.
Inne nazwy |
S-2, Able 3, 1959 Delta |
---|---|
Indeks COSPAR |
1959-004A |
Państwo | |
Zaangażowani |
NASA, |
Rakieta nośna | |
Miejsce startu | |
Orbita (docelowa, początkowa) | |
Perygeum |
249 km |
Apogeum |
42 327 km |
Okres obiegu |
763,3 min |
Nachylenie | |
Mimośród |
0,758847 |
Czas trwania | |
Początek misji | |
Koniec misji |
6 października 1959 |
Powrót do atmosfery | |
Wymiary | |
Kształt |
kulisty |
Masa całkowita |
64,4 kg |
Explorer 6 – mały amerykański satelita naukowy z serii Explorer. Badał galaktyczne promienie kosmiczne, magnetyzm Ziemi, propagację fal radiowych w górnych warstwach atmosfery i liczbę mikrometeoroidów. Testował również urządzenie do fotografowania pokrywy chmur.
Satelita miał kształt kuli. Był stabilizowany obrotowo, z prędkością 2,8 obr./s, a oś obrotu wskazywała punkt na niebie o rektascensji 217° i deklinacji 23°.
Satelita o masie około 65 kg w dniu 7 sierpnia 1959 roku przy pomocy rakiety Thor Able III został z kosmodromu Cape Canaveral Space Force Station wprowadzony na ekscentryczną orbitę o początkowych parametrach, perygeum – 251 km i apogeum – 42 450 km. Orbita ta z biegiem czasu ulegała coraz większym zmianom i przewidywany czas pobytu satelity na orbicie oceniano (wrzesień 1960) na około dwa lata. Każdy eksperyment (prócz skanera telewizyjnego) posiadał dwa wyjścia, cyfrowe i analogowe. Nadajnik UHF transmitował telemetrię cyfrową i sygnał TV. Dwa nadajniki VHF nadawały sygnały analogowe. Nadajnik VHF działał w sposób ciągły, a UHF jedynie kilka godzin w ciągu doby. Z czterech paneli ogniw słonecznych, tylko trzy rozłożyły się prawidłowo, przez co statek nabrał trochę większej prędkości obrotowej niż planowano. Ilość dostarczanej energii elektrycznej wynosiła tylko 63% nominalnej i z czasem spadała. Spadek mocy zasilania spowodował osłabienie stosunku sygnału do szumu przesyłanych danych (trudności w odbiorze i interpretacji), szczególnie w apogeum. 11 września 1959 awarii uległ jeden z nadajników VHF. Ostatni kontakt z satelitą zanotowano 6 października 1959 roku. Potem sprawność baterii słonecznych spadła do poziomu uniemożliwiającego działanie systemów statku. Odebrano łącznie 827 godzin sygnału analogowego i 23 godziny transmisji cyfrowej.
Wstępne wyniki podał w maju 1960 roku prof. J. Simpson z Uniwersytetu Chicago. Największe natężenie promieniowania w najniższym pasie zostało stwierdzone na wysokości około 1900 km. Pas ten składa się z protonów o znacznych energiach. Ponad tym pasem znajduje się drugi, złożonych z również cząstek, obdarzonych ładunkiem elektrycznym. Największe natężenie tych cząstek znajduje się na wysokości około 4000 km. Najwyższy pas, którego brzegi sięgają aż w okolice podbiegunowe i są odpowiedzialne za zjawisko zórz polarnych, znajduje się na wysokości od około 12 000 km do 50 000 km. Maksymalne natężenie cząstek w tym pasie znajduje się w odległości około 16 000 km. od powierzchni Ziemi. Prawdopodobnie wysokość tego maksimum ulega pewnym wahaniom.
W dniu 27 sierpnia 1959 roku satelita został sfotografowany z odległości 22 000 km przez stację w Woomera w Australii.