Fort V Twierdzy Toruń
W dzisiejszym świecie Fort V Twierdzy Toruń zyskał niespotykane dotąd znaczenie. Niezależnie od tego, czy chodzi o naukę, kulturę, rozrywkę czy politykę, Fort V Twierdzy Toruń stał się podstawowym tematem dyskusji i analiz. Jego wpływ przekroczył granice i wywołał wielką debatę we współczesnym społeczeństwie. Aby zrozumieć jego znaczenie i implikacje, konieczne jest przeprowadzenie głębokich i szczegółowych badań, które pozwolą nam zagłębić się we wszystkie jego wymiary. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Fort V Twierdzy Toruń, od jego pochodzenia po wpływ na dzisiejszy świat, w celu rzucenia światła na ten temat, który jest dziś tak istotny.
 nr rej. A/672 z 5 października 1971
| |
 Wejście główne do Fortu | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Polna 9 |
| Typ budynku | |
| Rozpoczęcie budowy |
1878 |
| Ukończenie budowy |
1884 |
Położenie na mapie Torunia  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego  | |
 53°02′34,87″N 18°36′17,09″E/53,043019 18,604747
| |
Fort V Twierdzy Toruń (dawniej III Scharnhorst, obecnie Jan Karol Chodkiewicz) – główny fort artyleryjski przy ulicy Polnej.
Historia
Został wzniesiony w latach 1879–1884 z betonu i cegły na planie pięciokąta jako część północnej linii obrony miasta[potrzebny przypis] oraz obrony linii kolejowej do Grudziądza. Jej ogień mógł docierać do Łysomic.
Jest to bardzo dobrze zachowany do naszych czasów standardowy fort główny o zarysie barkanowym, otoczony umocnieniami ziemnymi, z 14 otwartymi stanowiskami artyleryjskimi (bez betonowych umocnień spotykanych w późniejszych konstrukcjach tego typu). Dodatkowe stanowiska położone były na stoku bojowym i umożliwiały ostrzał w promieniu 800 m. Już po 10 latach od zakończenia prac nad fortem musiał on przejść prace modernizacyjne, przede wszystkim przykrycie sklepienia nad koszarami (32 pomieszczenia mieszkalne) metrową warstwą betonu i uzupełnienie roślinności maskującej. Dodatkowo wzniesiono 56 niewielkich budynków magazynowych na przedpolu obiektu. Na północ od fortu zlokalizowano fabrykę amunicji[potrzebny przypis].
Kolejną przebudowę fort przeszedł w latach 1911–1912, kiedy zabetonowano okna w jego pomieszczeniach technicznych (w liczbie dwóch) i wzmocniono mury zewnętrzne. Stoki zewnętrzne warowni otoczono murem kolczastym i uzupełniono roślinność maskującą sadząc karaganę, doprowadzono instalację elektryczną[potrzebny przypis]. W 1914 roku z kolei zamurowano dalsze okna, pozostałe uzupełniając okiennicami pancernymi, wzniesiono trawersy w głównych przejściach wewnętrznych. Obiekt stale pełnił funkcje koszarowe.
Odchodząc z Torunia, wojska niemieckie zabrały większość urządzeń mechanicznych fortu, choć i tak w porównaniu z innymi warowniami toruńskimi zachował on najwięcej pierwotnego wyposażenia[potrzebny przypis]. W latach 1920–1922 stał pusty, od 1922 roku do 1923 roku kwaterowała w nim 1 kompania wartownicza warsztatów amunicyjnych, następnie kompania 63 toruńskiego pułku piechoty. Polski Zarząd Forteczny dokonał uzupełnienia i remontu instalacji elektrycznej; warownia od lat 20. niezmiennie pozostaje własnością Wojska Polskiego[potrzebny przypis].
Przypisy
- ↑ a b c d Giętkowski, Karpus i Rezmer 2004 ↓, s. 182.
- ↑ a b Giętkowski, Karpus i Rezmer 2004 ↓, s. 184.
Bibliografia
- Mirosław Giętkowski, Zbigniew Karpus, Waldemar Rezmer: Twierdza Toruń. Toruń: Dom Wydawniczy Duet, 2004. ISBN 83-89706-12-1.
