W tym artykule omówimy Gieorgij Cziczerin, bardzo istotny temat, który przykuł uwagę zarówno ekspertów, jak i fanów. Gieorgij Cziczerin obejmuje szeroki zakres aspektów, od wpływu na społeczeństwo po wpływ na polu zawodowym. Przez lata Gieorgij Cziczerin wywołał intensywną debatę, która doprowadziła do lepszego zrozumienia i zbadania jego konsekwencji. W tym artykule szczegółowo przeanalizujemy znaczenie i wpływ Gieorgij Cziczerin, a także różne perspektywy istniejące wokół tego tematu.
Pełne imię i nazwisko |
Gieorgij Wasilewicz Cziczerin |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
12 listopada?/24 listopada 1872 |
Data i miejsce śmierci | |
ludowy komisarz spraw zagranicznych RFSRR | |
Okres | |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
ludowy komisarz spraw zagranicznych ZSRR | |
Okres |
od 6 lipca 1923 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik |
urząd utworzony |
Następca |
Gieorgij Wasilewicz Cziczerin (ros. Гео́ргий (Ю́рий) Васи́льевич Чиче́рин, ur. 12 listopada?/24 listopada 1872 w majątku Karauł (gubernia tambowska) zm. 7 lipca 1936 w Moskwie) – rosyjski dyplomata, prawnik, ludowy komisarz spraw zagranicznych RFSRR (1918–1923), ludowy komisarz spraw zagranicznych ZSRR (1922–1930).
Pochodził z arystokratycznej rodziny. Przed I wojną światową urzędnik carskiego ministerstwa spraw zagranicznych. Od 1904 związany z partiami lewicowymi, od 1905 członek SDPRR (stronnik frakcji mienszewików). W latach 1904–1918 na emigracji (Berlin 1905–1907, Paryż 1907–1914, Londyn 1914–1917). W 1917 pomógł Leninowi wrócić do Rosji. Działał w ruchu robotniczym Francji i Anglii.
Po powrocie do kraju w 1918 wstąpił do partii bolszewickiej. Od 10 stycznia 1918 zastępca ludowego komisarza spraw zagranicznych Rosji sowieckiej, po podaniu się do dymisji z funkcji ludowego komisarza Lwa Trockiego (sprzeciwiającego się zawarciu traktatu brzeskiego) p.o. komisarza a następnie od 30 maja 1918 ludowy komisarz spraw zagranicznych. Prowadził rokowania brzeskie, w imieniu Rosji Radzieckiej podpisał z Niemcami układ w Rapallo (1922). Twórca radzieckiej służby dyplomatycznej. Od połowy lat 20. z powodu choroby (cukrzyca) tracił wpływy, formalnie ustąpił w 1930 wskutek konfliktu z Maksimem Litwinowem, który pomawiał go o pederastię.
Interesował się muzyką poważną, napisał książkę: "Mozart - etiuda badawcza" (wyd. pol. Poznań 1966).