Grażyna Bacewicz

W dzisiejszym świecie Grażyna Bacewicz stał się tematem rosnącego zainteresowania i debaty. W miarę postępu społeczeństwa różne perspektywy i dyskusje wokół Grażyna Bacewicz doprowadziły do ​​większej świadomości i zrozumienia jego znaczenia. Czy to dzięki postępowi technologicznemu, zmianom kulturowym czy odkryciom naukowym, Grażyna Bacewicz przykuł uwagę ekspertów i ogółu społeczeństwa. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Grażyna Bacewicz oraz jego wpływ i wpływ na różne aspekty naszego życia.

Grażyna Bacewicz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

5 lutego 1909
Łódź

Data i miejsce śmierci

17 stycznia 1969
Warszawa

Instrumenty

skrzypce

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

skrzypaczka, kompozytorka, pedagog

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal 10-lecia Polski Ludowej
podpis
Nagrobek Grażyny Bacewicz na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie
Popiersie Grażyny Bacewicz w Alei Sław na Skwerze Harcerskim w Kielcach

Grażyna Bacewicz (ur. 5 lutego 1909 w Łodzi, zm. 17 stycznia 1969 w Warszawie) – polska kompozytorka i skrzypaczka.

Życiorys

Urodziła się w polsko-litewskiej rodzinie o tradycjach muzycznych. Jej ojciec i dwaj bracia byli również kompozytorami. Ojciec Vincas (Wincenty; 1875−1952) i brat (Vytautas; 1905–1970), używali nazwiska Bacevičius i uważali się za Litwinów. Matka, Maria Modlińska (córka Stanisława i Natalii de domo Zdzitowieckiej, zm. 1958 w Warszawie) była Polką. Pozostała trójka dzieci uważała się za Polaków. Drugim bratem był kompozytor i rektor Akademii Muzycznej w Łodzi Kiejstut Bacewicz. Oprócz braci miała jeszcze siostrę, poetkę i dziennikarkę Wandę. Mężem Grażyny Bacewicz był lekarz internista, profesor Akademii Medycznej w WarszawiePiotr Andrzej Biernacki (1903–1963). Ich jedynym dzieckiem jest malarka i poetka Alina Biernacka.

Pierwszym nauczycielem gry na fortepianie był jej ojciec. Od 1919 kontynuowała naukę w Konserwatorium Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej w Łodzi. Gdy w 1923 rodzina przeniosła się do Warszawy, studiowała w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie pod kierunkiem Kazimierza Sikorskiego (kompozycja) i Józefa Jarzębskiego (skrzypce), a także Józefa Turczyńskiego (fortepian)).

W 1932 ukończyła konserwatorium, zdobywając dwa dyplomy: z kompozycji i gry na skrzypcach. Następnie, dzięki stypendium Ignacego Jana Paderewskiego, przez rok studiowała w École Normale de Musique w Paryżu pod kierunkiem Nadii Boulanger.

Wkrótce zaczęła odnosić sukcesy jako kompozytorka (pierwsze nagrody) i skrzypaczka (w 1935 zdobyła pierwsze wyróżnienie na I Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym im. Henryka Wieniawskiego). Występowała w Polsce i za granicą; przed II wojną światową odbyła liczne podróże artystyczne do Francji, Hiszpanii i krajów bałtyckich, a po II wojnie do: Belgii, Czechosłowacji, ZSRR, Rumunii, na Węgry i ponownie do Francji (w 1946 w Paryżu wykonała I Koncert skrzypcowy K. Szymanowskiego pod dyr. P. Kleckiego). Jej grę cechowały: nieskazitelnie czysta intonacja, precyzja rytmiczna oraz wyczucie formy utworu i jego stylu, niezawodna pamięć muzyczna, inteligencja i finezja interpretacji, a także łatwość techniczna. Wykonywała publicznie nie tylko swoje utwory skrzypcowe, ale niekiedy i fortepianowe (m.in. II Sonatę).

W latach 50. rzuciła karierę koncertową i poświęciła się głównie komponowaniu. Przez wiele lat tworzyła w stylu neoklasycznym (najczęściej pojawiał się wtedy w jej twórczości cykl sonatowy), potem przechodziła stopniowo ku muzyce bardziej ekspresyjnej. Przez różnorodną fakturę utworów, klarowność i logikę wypowiedzi zdobyła trwałą pozycję w klasycznym repertuarze koncertowym.

Zajmowała się także pedagogiką: w roku akademickim 1934/35 i 1945/46 wykładała harmonię, kontrapunkt i solfeż oraz prowadziła klasę skrzypiec w konserwatorium w Łodzi, od 1966 aż do śmierci prowadziła klasę kompozycji w PWSM w Warszawie. Brała czynny udział w życiu organizacyjno-muzycznym, m.in. zasiadając w jury polskich i zagranicznych konkursów wykonawczych i kompozytorskich (Poznań, Paryż, Moskwa, Liège, Neapol, Budapeszt). W latach 1955–1957 i 1960–1969 pełniła również funkcję wiceprezesa Związku Kompozytorów Polskich.

Wykształcenie

Początkowo gry na fortepianie i skrzypcach uczył ją ojciec – Vincas Bacevičius (Wincenty Bacewicz). Od 1919 kontynuowała edukację muzyczną w Konserwatorium Muzycznym Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej w Łodzi, gdzie kształciła się w zakresie gry na skrzypcach, fortepianie oraz teorii muzyki, chodząc jednocześnie do gimnazjum humanistycznego Janiny Pryssewiczówny.

W 1923 wraz z całą rodziną przeniosła się do Warszawy. Od 1924 uczęszczała do Konserwatorium Warszawskiego. Studiowała kompozycję w klasie Kazimierza Sikorskiego, grę na skrzypcach pod kierunkiem Józefa Jarzębskiego i grę na fortepianie u Józefa Turczyńskiego. Równocześnie podjęła studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim, z których jednak po półtora roku zrezygnowała. Przerwała także dalszą naukę gry na fortepianie. W 1932 ukończyła Konserwatorium, uzyskując dwa dyplomy – z gry na skrzypcach i kompozycji.

W tym samym roku dzięki hojności Ignacego Jana Paderewskiego otrzymała stypendium na studia kompozytorskie w École Normale de Musique w Paryżu, które odbyła w latach 1932–1933 pod kierunkiem Nadii Boulanger. Uczęszczała tam również na prywatne lekcje gry na skrzypcach do André Toureta. Ponownie wyjechała do stolicy Francji w roku 1934, aby kształcić się u węgierskiego skrzypka – Carla Flescha.

Kariera skrzypaczki

Jako solistka zaczęła odnosić sukcesy już w 1935, kiedy otrzymała pierwsze wyróżnienie na I Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym im. Henryka Wieniawskiego w Warszawie. W latach 1936–1938 współpracowała z warszawską Orkiestrą Polskiego Radia, zorganizowaną przez Grzegorza Fitelberga, w której grała partię pierwszych skrzypiec. Praca w orkiestrze dała jej możliwość wzbogacenia wiedzy w zakresie instrumentacji. Przed II wojną światową również wiele koncertowała – często wspólnie z bratem Kiejstutem, znanym pianistą – w wielu krajach, m.in. na Litwie, we Francji i Hiszpanii. Podczas okupacji niemieckiej występowała na koncertach konspiracyjnych i koncertach Rady Głównej Opiekuńczej. Po wojnie kontynuowała działalność koncertową do 1953. Dawała recitale w Belgii, Czechosłowacji, ZSRR, Rumunii, na Węgrzech i we Francji.

Równocześnie w 1945 podjęła pracę w Państwowym Konserwatorium Muzycznym (obecnie: Akademii Muzycznej) w Łodzi, gdzie wykładała przedmioty teoretyczne i prowadziła klasę skrzypiec. W latach 50. poświęciła się prawie wyłącznie kompozycji i nauczaniu. Od 1966 (od 1967 jako profesor zwyczajny) aż do śmierci pracowała w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, prowadząc klasę kompozycji. Ponadto często brała udział – jako juror – w konkursach skrzypcowych i kompozytorskich, m.in. w Liège, Paryżu, Moskwie, Neapolu, Budapeszcie, Poznaniu i Warszawie.

Zmarła w Warszawie, pochowana na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera 32A-3-8).

Twórczość kompozytorska

Grażyna Bacewicz należała do licznej grupy polskich kompozytorów z lat międzywojennych i powojennych tworzących w stylu neoklasycznym. Nigdy natomiast nie ugięła się i nie skomponowała utworu socrealistycznego. Znakomity warsztat zawdzięczała w dużej mierze studiom u Nadii Boulanger, co wykorzystywała umiejętnie w swojej obfitej i różnorodnej twórczości.

Jako wykształcona i koncertująca skrzypaczka szczególną uwagę poświęciła muzyce na skrzypce oraz inne instrumenty smyczkowe. Była autorką siedmiu koncertów skrzypcowych, dwóch koncertów wiolonczelowych i koncertu altówkowego. Napisała także siedem kwartetów smyczkowych, pięć sonat na skrzypce i fortepian oraz dwie sonaty na skrzypce solo.

Przynajmniej niektóre z tych kompozycji, obok kilku innych dzieł kameralnych, a także symfonicznych, konkurują do dzisiaj na estradach koncertowych z pełnym powodzeniem.

Twórczość literacka

Bacewicz pisarstwem zajmowała się w latach 60. Jest autorką powieści kryminalnej pt. Sidła (Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 2018), tomiku opowiadań Znak szczególny (Czytelnik, Warszawa 1970; II wyd.: 1974), oraz kilku pozostających w rękopisie powieści i nowel.

Kompozycje

 Osobny artykuł: Lista dzieł Grażyny Bacewicz.

Kompozycje instrumentalne

orkiestrowe

  • Sinfonietta na ork. smyczk. (1929)
  • Suita na ork. smyczk. (1931)
  • 3 karykatury (1932)
  • Convoi de joie (Pochód radości) (1933)
  • Symfonia (zaginęła) (1933)
  • Sinfonietta na ork. smyczk. (1935)

(wyróżnienie Towarzystwa Wyd. Muzyki Pol., Warszawa 1936)

Dorobek kompozytorski
Rodzaj twórczości Liczba dzieł
Muzyka wokalna
Pieśni 14
Muzyka chóralna
Muzyka instrumentalna
Symfonie 4
Koncerty 8
Muzyka kameralna 17
Inne formy orkiestralne 1
Opery 1
Balety 1
Utwory na fortepian 9
RAZEM 55
  • Symfonia (1938)
  • Uwertura (1943)
  • I Symfonia (1945)
  • Symfonia na ork. smyczk. (zaginęła) (1946)
  • Introdukcja i Kaprys (1947)

(wyróżnienie na Konkursie Kompoz.im. K. Szymanowskiego 1948)

  • Koncert na ork. smyczk. (1948)

(Nagr. Państwowa III st. 1950)

  • II Symfonia (1951)
  • III Symfonia (1952)
  • IV Symfonia (1953)

(nagr. MKiS 1955)

  • Uwertura polska (1954)
  • Partita (transkr. Partity na skrz. i fort.) (1955)
  • Wariacje symfoniczne (1957)
  • Muzyka na smyczki, trąbki i perkusję (1958)

(III nagr. Międzynarod. Trybuny Kompozytorów UNESCO, Paryż 1960)

  • Pensieri notturni (1961)

(nagr. II st. MKiS 1962)

  • Koncert na wielką orkiestrę symfoniczną (1962)
  • Musica sinfontca in tre movimenti (1965)
  • Divertimento na ork. smyczk. (1965)
  • Contradizione na ork. kam. (1966)
  • In una parte (1967)

Ponadto dla Polskiego Radia:

Pomnik Grażyny Bacewicz w Bydgoszczy (w otoczeniu Filharmonii Pomorskiej jako jeden z posągów galerii pomników kompozytorów i wirtuozów)
Tablica pamiątkowa na fasadzie kamienicy przy ul. Koszykowej 35 w Warszawie, miejscu zamieszkania Grażyny Bacewicz w latach 1936-1962, odsłonięta w 1983
  • Mazur (1944)
  • Suita Pod Strzechą (1945)
  • Suita Ze Starej Muzyki (1946)
  • Suita (1946)
  • Szkice Ludowe (1948)
  • I Taniec polski (1948)
  • Groteska (1949)
  • Oberek (1949)
  • Walc (1949)
  • Kaprys polski (1949)
  • Suita Tańców Polskich (1950)
  • Serenada (1950)
  • II Taniec Polski (1950)
  • Krakowiak (1950)
  • Taniec mazowiecki (1951)
  • Oberek Noworoczny (1952)
  • Suita z baletu „Z Chłopa Król” (1954)

na instrumenty solowe i orkiestrę

  • I Koncert skrzypcowy (1937)
  • II Koncert skrzypcowy (1945)
  • III Koncert skrzypcowy (1948)

(nagr. MKiS 1955)

(II nagr. na II Konkursie Kompoz. im. F. Chopina 1949)

  • IV Koncert skrzypcowy (1951)

(Nagr. Państwowa II st. 1952)

  • I Koncert wiolonczelowy (1951)
  • V Koncert skrzypcowy (1954)
  • VI Koncert skrzypcowy (1957)
  • II Koncert wiolonczelowy (1963)
  • VII Koncert skrzypcowy (1965)

(nagr. Rządu Belgijskiego i złoty medal na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim im. Królowej Elżbiety Belgijskiej, Bruksela 1965)

  • Koncert na 2 fort. (1966)
  • Koncert na altówkę (1968)

kameralne

  • I Kwartet smyczkowy (1938)
  • II Kwartet smyczkowy (1943)
  • Suita na 2 skrz. (1943)
  • Łatwe duety na tematy ludowe na 2 skrz. (1945)
  • III Kwartet smyczkowy (1947)

(nagr. MKiS 1955)

  • Kwartet na 4 skrz. (1949)
  • IV Kwartet smyczkowy (1950)

(I nagr. na Międzynarod. Konkursie Kompoz., Liège 1951, Nagr. Pań stwowa II st. 1952)

  • V Kwartet smyczkowy (1955)

(II nagr. na Międzynarod. Konkursie Kompoz., Liège 1956)

  • VI Kwartet smyczkowy (1960)
  • Quartetto per 4 violoncelli (1964)
  • VII Kwartet smyczkowy (1965)
  • Kwintet na instr. dęte (1932)

(nagr. Paryż 1933)

  • Trio na ob., skrz. i wioloncz. (1935)

(nagr. Towarzystwa Wyd. Muzyki Pol., Warszawa 1936)

  • Sonata na ob. i fort. (1936)
  • Andante sostenuto na skrz. (lub wioloncz.) i org.

(transkrypcja IV cz. Sonaty da camera na skrz. i fort.) (1945)

  • Trio na ob., kl. i fg. (1948)
  • Łatwe utwory na kl. i fort. (1948)
  • Oberek nr 1 na kl. i fort. (1949)
  • Wiwat na kl. i kwartet smyczk. (1950)
  • I Kwintet fortepianowy (1952)
  • Inkrustacje na waltornię i zespół kam. (1965)
  • Trio na ob., hf. i perk. (1965)
  • II Kwintet fortepianowy (1965)

na skrzypce i fortepian

  • Partita (1930)
  • Kaprys nr 1 (1932)
  • Witraż (1932)
  • Kaprys nr 2 (1933 lub 1934)
  • Pieśń litewska (1934)
  • Temat z wariacjami (1934)
  • Andante i allegro (1934)
  • Legenda (1945)
  • Concertino w I—III pozycji (1945)
  • Sonata da camera (1945)
  • Łatwe utwory w I pozycji (1946)
  • Kaprys (1946)
  • II Sonata (1946)
  • III Sonata (1947)
  • Taniec polski (1948)
  • Łatwe utwory w I—III pozycji (1949)
  • Melodia i Kaprys (1949)
  • I Oberek (1949)
  • IV Sonata (1949)

(nagr. na Festiwalu Muzyki Pol. 1951, Nagr. Państwowa II st. 1952)

  • Taniec antyczny (1950)
  • Taniec mazowiecki (1951)
  • V Sonata (1951)
  • II Oberek (1952)
  • Taniec słowiański (1952)
  • Kołysanka (1952)
  • Humoreska (1952)
  • Partita (1955)

na instrumenty solo

skrzypcowe

  • Sonata (1929)
  • Sonata (1941)
  • Kaprys polski (1949)
  • II Kaprys (1952)
  • II Sonata (1958)
  • 4 capricci (1968)

fortepianowe

  • Temat z wariacjami (1924)
  • Preludium (1928)
  • Allegro (1929)
  • Sonata (1930)
  • Trois pieces caracteristiques (1932)
  • Toccata (1932)
  • Sonatina (1933)
  • Suita dziecięca (1933)
  • Scherzo (1934)
  • Sonata (1935)
  • 3 Groteski (1935)
  • 3 preludia (1941)
  • I Sonata (1949)

(III nagr. na II Konkursie Kompoz. im. F. Chopina 1949)

  • Krakowiak koncertowy (1949)

(III nagr. na II Konkursie Kompoz. im. F. Chopina 1949)

  • Etiuda tercjowa (1952)
  • II Sonata (1953)
  • Sonatina (1955)
  • 10 etiud (1957)
  • Mały tryptyk (1965)

na inne instrumenty

  • Esquisse per organo (1966)
  • Kaprysy polskie na kl. (1952)

wokalno-instrumentalne

pieśni na głos solo i fortepian

  • Trzy róże (poezje arab. z X w., przekład L. Staffa) (1934)
  • Mów do mnie, miły (R. Tagore, przekład J. Kasprowicza) (1936)
  • 3 pieśni: Mamidio, Inna, Samotność (poezje arab. z X w., przekład L. Staffa) (1938)
  • Oto jest noc (K.I. Gałczyński) (1947)
  • Smuga cienia (W. Broniewski) (1948)
  • Rozstanie (R. Tagore, przekład J. Kasprowicza) (1949)
  • Usta i pełnia (K.I. Gałczyński) (1949)
  • Dzwon i dzwonki (A. Mickiewicz) (1955)

(nagr. na Konkursie ZKP W 100. rocznicę śmierci A. Mickiewicza)

  • Nad wodą wielką i czystą (A. Mickiewicz) (1955)
  • Boli mnie głowa, (pieśń żartobliwa) (G. Bacewicz) (1955)
  • Sroczka (ludowy) (1956)
  • Zaloty na chór m. (A. Mickiewicz) (1968)

na głosy solowe, chór i orkiestrę

  • Psalm „De profundis clamavi ad te Domine” (1932)
  • 3 pieśni na tenor solo i ork. (poezje arab. z X w., przekład L. Staffa) (1938)
  • Kantata olimpijska na chór miesz. i ork. (oda Pindara) (1948)

(wyróżnienie na Między narod. Olimpijskim Konkursie Sztuki, Londyn 1948)

  • Akropolis, kantata na 600-lecie UJ, na chór miesz. i ork. (według Akropolis S. Wyspiańskiego) (1964)
  • Przygoda króla Artura, opera radiowa (E.Fischer według legendy staroceltyckiej) (1959)

(nagranie Polskie Radio 1960)

balety

  • Z chłopa król (A.M. Swinarski według P. Baryki) (1953/54)
  • Esik w Ostendzie, balet komiczny, 1 -akt. (L. Terpilowski według T. Boya-Żeleńskiego) (1964)
  • Pożądanie, 2-akt. (M. Bibrowski według Le desir attrape par la queue P. Picassa) (1968–69)

Rękopisy utworów Bacewicz znajdują się w Zakładzie Zbiorów Muzycznych Biblioteki Narodowej w Warszawie.

Ordery i odznaczenia

Nagrody i wyróżnienia

  • 1933 I nagroda na konkursie kompozytorskim Towarzystwa „Aide aux femmes de professions libres” w Paryżu za Kwintet Na Instrumenty Dęte
  • 1936 II nagroda na konkursie kompozytorskim Towarzystwa Wydawniczego Muzyki Polskiej za Trio Na Obój, Skrzypce I Wiolonczelę, wyróżnienie za Sinfoniette na orkiestrę smyczkową
  • 1949 II nagroda (pierwszej nie przyznano) na Konkursie Kompozytorskim Im. Fryderyka Chopina, zorganizowanym przez Związek Kompozytorów Polskich w Warszawie za Koncert Fortepianowy
  • 1951 I nagroda na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim w Liège za Kwartet Smyczkowy nr 4
  • 1952 Nagroda Państwowa III stopnia
  • 1956 Nagroda Państwowa II stopnia
  • 1956 II nagroda na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim w Liège za Kwartet Smyczkowy nr 5
  • 1960 III Lokata podczas Międzynarodowej Trybuny Kompozytorów UNESCO w Paryżu za Muzykę na smyczki, trąbkę i perkusję
  • 1965 Nagroda rządu belgijskiego i złoty medal na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorów w Brukseli za koncert skrzypcowy nr 7

Z okazji setnej rocznicy urodzin artystki, rok 2009 w polskiej muzyce ogłoszono Rokiem Grażyny Bacewicz, a Poczta Polska wprowadziła do obiegu znaczek, na którym umieszczono fotografię artystki.

Obiekty i instytucje noszące imię Grażyny Bacewicz

  • Akademia Muzyczna im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi;
  • Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia im. Grażyny Bacewicz w Nowej Soli;
  • Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia im. Grażyny Bacewicz w Jaworznie;
  • Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia im. Grażyny Bacewicz w Limanowej;
  • Państwowa Szkoła Muzyczna I st. im. Grażyny Bacewicz w Radomsku;
  • Szkoła Muzyczna I stopnia im. Grażyny Bacewicz w Gdańsku-Wrzeszczu;
  • Szkoła Muzyczna I stopnia im. Grażyny Bacewicz we Wrocławiu;
  • Zespół Państwowych Ogólnokształcących Szkół Muzycznych I i II stopnia nr 3 im. Grażyny Bacewicz w Warszawie;
  • Zespół Państwowych Szkół Muzycznych im. Grażyny Bacewicz w Koszalinie;
  • Plac Zabaw im. Grażyny Bacewicz w Tychach;
  • ulica Grażyny Bacewicz w Częstochowie;
  • ulica Grażyny Bacewicz w Gdańsku;
  • ulica Grażyny Bacewicz w Jeleniej Górze;
  • ulica Grażyny Bacewicz w Koninie;
  • ulica Grażyny Bacewicz w Łodzi;
  • ulica Grażyny Bacewicz w Oławie;
  • ulica Grażyny Bacewicz w Redzie;
  • ulica Grażyny Bacewicz w Warszawie.

Festiwale i konkursy noszące imię Grażyny Bacewicz

  • Międzynarodowy Festiwal Muzyczny im. Grażyny Bacewicz w Łodzi,
  • Międzynarodowy Konkurs Kompozytorski im. Grażyny Bacewicz w Łodzi,
  • Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. Grażyny Bacewicz w Łodzi,
  • Ogólnopolski Konkurs Skrzypcowy im. Grażyny Bacewicz Szkół Muzycznych I stopnia we Wrocławiu,
  • BISMA Bacewicz International Summer Music Academy w Łodzi.

Przypisy

  1. Stefan Kisielewski: Dzienniki. Warszawa: Iskry, 1997, s. 171. ISBN 83-207-1516-4.
  2. Nekrologi podawały często błędny rok urodzenia 1913.
  3. a b c d MICHAŁ LASZCZKOWSKI - KOBIETY NIEPODLEGŁEJ. Warszawa, 2021, s. 15, język polski, ISBN 978-83-956053-2-1
  4. Historia Związku Kompozytorów Polskich , zkp.org.pl .
  5. Tadeusz Sobieraj: Orły Niepodległości. Cmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie w setną rocznicę jego powstania (1912–2012). Ząbki: Apostolicum, 2012, s. 100. ISBN 978-83-7031-808-6.
  6. Grażyna Bacewicz. Życie i twórczość , Culture.pl .
  7. Stanisław Ciepłowski: Napisy pamiątkowe w Warszawie XVII-XX w.. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1987, s. 99. ISBN 83-01-06109-X.
  8. M.P. z 1950 r. nr 6, poz. 58 „za zasługi położone dla Narodu i Państwa w dziedzinie kultury i sztuki”.
  9. M.P. z 1955 r. nr 91, poz. 1144 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
  10. M.P. z 1953 r. nr 93, poz. 1254 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
  11. M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki - wymieniona jako Bacewiczówna Grażyna.
  12. Poczta Polska, Numer katalogowy 4276, data wydania: 28.05.2009

Bibliografia

  • Stefan Kisielewski: Grażyna Bacewicz i jej czasy, PWM, Kraków 1963.
  • Ludomira Stawowy: Bacewicz Grażyna. W: Elżbieta Dziębowska: Encyklopedia muzyczna PWM. T. 1: ab część biograficzna. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 100–108. ISBN 83-224-0113-2. OCLC 468356768. (pol.).

Linki zewnętrzne