Hadrian I

W tym artykule poruszymy temat Hadrian I, który reprezentuje podstawowy aspekt życia ludzi. Od niepamiętnych czasów Hadrian I był przedmiotem badań, debat i refleksji ze względu na jego wpływ na różne obszary społeczeństwa. Na przestrzeni dziejów Hadrian I odegrał kluczową rolę w rozwoju ludzkości, wpływając na sposób, w jaki ludzie wchodzą w interakcje, myślą i odnoszą się do siebie nawzajem. Dlatego konieczne jest zagłębienie się w różne aspekty, które obejmuje Hadrian I, od jego początków po dzisiejsze znaczenie, aby zrozumieć jego znaczenie i znaczenie we współczesnym kontekście.

Hadrian I
Hadrianus
Papież
Biskup Rzymu
Ilustracja
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data urodzenia

700

Data śmierci

25 grudnia 795

Miejsce pochówku

bazylika św. Piotra

Papież
Okres sprawowania

1 lutego 772–25 grudnia 795

Wyznanie

chrześcijaństwo

Kościół

rzymskokatolicki

Pontyfikat

1 lutego 772

Hadrian I (lub Adrian I ur. w Rzymie, zm. 25 grudnia 795) – 95. papież w okresie od 1 lutego 772 do 25 grudnia 795.

Życiorys

Pochodził ze szlacheckiego rodu rzymskiego osiadłego w rejonie Via Lata, zaliczanego do arystokracji wojskowej Rzymu. Późniejsza tradycja przypisała mu przynależność do szlacheckiego rodu Colonnów, ale podanie to należy odrzucić, gdyż ród Colonna dopiero na przełomie XI i XII wieku wyodrębnił się z latyńskiego rodu hrabiów Tuskulum, który przed X stuleciem nie należał do grona rzymskiej arystokracji miejskiej. W lutym 772 został wybrany biskupem Rzymu.

Hadrian kontynuował pontyfikaty papieży Pawła I oraz Stefana III i podtrzymywał przyjazną politykę wobec frankijskiego państwa Karolingów. Już w 773 najazd Dezyderiusza, króla Longobardów zagroził Państwu Kościelnemu. Hadrian zagroził Dezyderiuszowi ekskomuniką, a potajemnie zwrócił się o pomoc do króla Franków Karola Wielkiego, który, po nieudanych negocjacjach, rozbił Longobardów w otwartym polu, a Dezyderiusza, po prawie rocznym oblężeniu Pawii, pozbawił tronu longobardzkiego (w czerwcu 774 roku). Po uzgodnieniach Karola z Hadrianem (w 774, 781 i 787 roku), król Franków zwrócił większość terenów Italii (obiecanych jeszcze przez Pepina Krótkiego) Państwu Kościelnemu, z wyjątkiem Toskanii, księstw Spoleto i Terraciny. Karol Wielki czasem wykorzystywał fakt przymierza z Kościołem Rzymskim i ingerował w jego sprawy, co jednak nie przeszkadzało papieżowi na tyle, by nie pomóc mu w sprawach świeckich jak np. próba obalenia księcia bawarskiego Tassilona III.

Hadrian jako pierwszy papież zaczął bić monety z własną podobizną, a także datować pontyfikaty według ich długości, a nie według lat rządów cesarza Bizancjum.

Zaaprobował postanowienia Soboru Nicejskiego II dotyczące oddawania czci świętym obrazom (potępił ikonoklazm). Na soborze legaci papiescy przedstawili traktat dogmatyczny dotyczący kultu obrazów, a także żądanie Hadriana zwrócenia Ilirii Rzymowi (pod groźbą rzucenia klątwy na cesarzową Irenę i jej syna Konstantyna VI) co zostało przemilczane.

Hadrian odbudował część starożytnych akweduktów rzymskich, odrestaurował kościoły, mury miejskie, umocnił brzegi Tybru, a także rozwinął sieć gospodarstw kościelnych, które zajmowały się działalnością charytatywną. Po śmierci papieża w 795 roku, Karol Wielki, pomimo drobnych napięć, stwierdził, że "czuje się jakby stracił brata", nakazał odprawienie mszy w jego intencji w całym kraju, a także sformułował epitafium na marmurowej płycie (znajduje się ono w portyku bazyliki św. Piotra).

Pontyfikat Hadriana I był najdłuższym od czasu św. Piotra aż do Piusa VI pod koniec XVIII wieku.

Przypisy

  1. a b c d e f g John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 136-138. ISBN 83-06-02633-0.
  2. a b c d e Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 49-50. ISBN 83-7006-437-X.
  3. Horace Mann: The Lives of the Popes. Volume 1. London: KEGAN PAUL, TRENCH, TRUBNER, & CO., LTD., 1903, s. 397-398.
  4. James Loughlin: Pope Hadran I. The Catholic Encyclopedia. . (ang.).
  5. Ottorino Bertolini: Papa Adriano I. Dizionario Biografico degli Italiani – Volume 1, 1960. . (wł.).
  6. James Loughlin: Colonna. The Catholic Encyclopedia. . (ang.).
  7. Colónna. Enciclopedia Treccani. . (wł.).

Bibliografia