Heptarchia

Heptarchia (ang. Heptarchy, gr. siedmiowładztwo, heptá–siedem, archḗ–władza) – okres w historii Anglii od VI do IX w., w czasie którego na terenie kraju istniało siedem królestw założonych przez Anglosasów, choć liczba państw anglosaskich, ciągle walczących między sobą, ulegała zmianie na przestrzeni lat. W IX w. zostały najechane i częściowo podbite przez wojowników duńskich i norweskich, a w X w. ostatecznie zjednoczone przez Wessex.

Najeżdżające Brytanię pogańskie plemiona germańskie: Anglów, Sasów, Jutów i Fryzów tworzyły na podbitych terenach małe państwa plemienne o charakterze patrymonialnym. Z początku było ich wiele, z czasem ich liczba spadła do siedmiu:

• Anglia Wschodnia,
• Essex,
• Kent,
• Mercja,
• Nortumbria (powstała z połączenia Bernicji i Deiry),
• Sussex,
• Wessex.

Na przełomie VI i VII wieku hegemonię zyskało królestwo Kentu, następnie zaś Nortumbria. Od połowy VIII wieku hegemonia przypadła Mercji, a z początkiem IX wieku Wesseksowi. Władca państwa-hegemona nosił tytuł bretwalda.

Organizacja heptarchiczna doprowadziła z czasem do zjednoczenia Anglii i wykształcenia spójnego ustroju politycznego Anglosasów, co nastąpiło w IX wieku, w okresie najazdów duńskich.

W czasach anglosaskich bujnie rozwijała się kultura, zwłaszcza literatura. Powstały wtedy liczne utwory poetyckie, między innymi Sen o krzyżu, oraz prozatorskie. Najwybitniejszym przedstawicielem piśmiennictwa był Beda Czcigodny.

Przypisy

Bibliografia

• BenedyktB. Zientara BenedyktB., Historia powszechna średniowiecza, wyd. 9, Warszawa: wyd. TRIO, 2006, s. 72, 73, ISBN 978-83-7436-092-0, OCLC 749298073 .