Temat I Want to Break Free jest dziś powszechnie znany i dyskutowany. Odkąd zaczęto mówić o I Want to Break Free, wzbudził on duże zainteresowanie i był przedmiotem licznych badań. W tym artykule przeanalizujemy różne aspekty związane z I Want to Break Free, od jego pochodzenia i ewolucji po wpływ na obecne społeczeństwo. Ponadto zbadamy różne opinie i perspektywy istniejące wokół I Want to Break Free, aby zapewnić pełną i wzbogacającą wizję tego bardzo istotnego tematu.
Wykonawca singla z albumu The Works | ||||
Queen | ||||
Strona B |
„Machines” | |||
---|---|---|---|---|
Wydany |
2 kwietnia 1984 | |||
Nagrywany | ||||
Gatunek | ||||
Długość |
3:20 (album) | |||
Wydawnictwo | ||||
Producent |
Reinhold Mack | |||
Format | ||||
Autor | ||||
Singel po singlu | ||||
|
I Want to Break Free – piosenka zespołu Queen z 1984 roku napisana przez Johna Deacona. Utwór wydano na singlu, który promował album The Works (1984). Do piosenki zrealizowano teledysk.
Singiel z piosenką „I Want to Break Free” dotarł do 1. miejsca na głównych listach przebojów w kilku europejskich państwach, Austrii, Belgii (Flandrii), Holandii, Portugalii, a także w Południowej Afryce. W Wielkiej Brytanii dotarł do 3. miejsca Official Singles Chart Top 100, a w Stanach Zjednoczonych do pozycji 45. na głównej liście „Billboardu” Hot 100.
Istnieją dwie wersje utworu – jedna z albumu The Works i o prawie minutę dłuższa, wydana na singlu (z wstępem na syntezatorze i dłuższym solo na gitarze). Ta druga wersja została wydana także na albumach kompilacyjnych Greatest Hits II (1991) i Absolute Greatest (2009).
Piosenka była wydana jako drugi singiel, po „Radio Ga Ga”, z albumu The Works. Singiel wydano 2 kwietnia 1984 na winylu w formatach 7- i 12-calowym, na kasecie magnetofonowej, a w 1988 roku w Wielkiej Brytanii na 3-calowej płycie CD.
Teledysk, który wyreżyserował David Mallet, jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych klipów zespołu. Został nakręcony w marcu 1984. w dwa dni w Limehouse Studios w Docklands w Londynie oraz w studiu w Battersea. Wideoklip stanowi parodię brytyjskiej opery mydlanej Coronation Street (1960–), a muzycy zespołu przebrani są w nim za kobiety na podobieństwo postaci z telenoweli. Fragment teledysku realizowany był wspólnie z The Royal Ballet w Londynie. Aby upodobnić się do Wacława Niżyńskiego, Freddie Mercury zgolił swoje dotychczas noszone wąsy.
Zespół odmówił nakręcenia alternatywnego wideoklipu na potrzeby emisji w Stanach Zjednoczonych, dlatego też teledysk nie był tam prezentowany z powodów obyczajowych.
Kraj | Lista | Pozycja | Źr. |
---|---|---|---|
AU | Top 100 Singles | 8 | |
AT | Ö3 Austria Top 40 | 1 | |
BE-VLG | Ultratop 50 Singles (Flandria) | 1 | |
EU | European Top 100 Singles | 3 | |
European airplay top 60 | 2 | ||
FR | Top Singles & Titres | 9 | |
NL | Single Top 100 | 1 | |
ES | Los 40 Principales | 5 | |
IE | Top 100 Singles | 2 | |
CA | „RPM” Top Singles | 26 | |
DE | Single Top 100 | 4 | |
NZ | Top 40 Singles | 6 | |
PL | LP3 | 5 | |
ZA | Springbok singles chart | 1 | |
PT | Top 20 Airplay | 1 | |
CH | Singles Top 100 | 2 | |
GB | Official Singles Chart Top 100 | 3 | |
US | Hot 100 | 45 | |
Dance Club Songs | 51 |
Kraj | Lista | Pozycja | Źr. |
---|---|---|---|
PL | AirPlay – Top 100 | 58 |