W dzisiejszym świecie Ignacy Różycki stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum ludzi. Niezależnie od tego, czy chodzi o wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne czy konsekwencje dla przyszłości, Ignacy Różycki przykuł uwagę osób w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Ponieważ zainteresowanie tym tematem stale rośnie, istotne jest dalsze zrozumienie jego znaczenia i implikacji, ponieważ może to mieć znaczący wpływ na różne aspekty codziennego życia. W tym artykule zbadamy różne aspekty Ignacy Różycki i jego wpływ w różnych obszarach, od kultury po ekonomię, w celu przedstawienia kompleksowej i świadomej wizji tego tematu, który jest dziś tak istotny.
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
26 grudnia 1911 |
Data i miejsce śmierci |
14 października 1983 |
profesor | |
profesor Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego i Wydziału Teologicznego Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie |
Ignacy Różycki (ur. 26 grudnia 1911 w Kryspinowie, zm. 14 października 1983 w Krakowie) – polski ksiądz katolicki, teolog, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego i Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, specjalista w zakresie dogmatyki.
Był absolwentem Gimnazjum im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie (1930), następnie wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej, święcenia kapłańskie przyjął 7 października 1934. W 1937 obronił na Papieskim Uniwersytecie Świętego Tomasza z Akwinu pracę doktorską De cognoscibilitate Dei, opublikowaną w 1938 jako Doctrina Petri Abelardi de Trinitate: De cognoscibilitate Dei. W 1938 został prefektem, w 1939 rektorem Małego Seminarium w Krakowie, równocześnie pracował jako asystent na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W okresie II wojny światowej wykładał dogmatykę w seminarium duchownym w Krakowie.
W 1945 podjął pracę na Wydziale Teologicznym UJ jako zastępca profesora, w tym samym roku otrzymał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy Doctrina Petri Abaelardi de Trinitate, vol. II: De mysterio SS. Trinitatis opublikowanej w 1939 i został mianowany docentem. W latach 1945–1954 kierował na UJ Katedrą Dogmatyki Szczegółówej. 1 maja 1954 został mianowany profesorem nadzwyczajnym. Pracę magisterską pod jego kierunkiem napisał na UJ Karol Wojtyła.
Po likwidacji Wydziału Teologicznego UJ w sierpniu 1954 został profesorem Wydziału Teologicznego Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, gdzie objął Katedrę Dogmatyki Spekulatywnej. W 1957 zrezygnował z pracy ATK, ale powrócił tam w 1964, ponownie obejmując tę samą katedrę, w 1969 został profesorem zwyczajnym. Na Wydziale Teologicznym ATK był promotorem wielu prac doktorskich. Pod jego kierunkiem stopień doktora uzyskali m.in. Jerzy Kotara, Tadeusz Dionizy Łukaszuk i Engelbert Gorywoda. Równocześnie współpracował z Papieskim Wydziałem Teologicznym w Krakowie i Papieską Akademią Teologiczną w Krakowie.
Od 27 października 1965 był ekspertem soboru watykańskiego II. Pracował tam nad Deklaracją o wolności religijnej i Konstytucją duszpasterską o Kościele w świecie współczesnym, był także ekspertem Synodu Biskupów oraz od 1969 członkiem Wspólnej Grupy Roboczej Kościoła Rzymskokatolickiego i Światowej Rady Kościołów . W latach 1973–1978 był członkiem Rady Naukowej Konferencji Episkopatu Polski. w 1980 został członkiem Międzynarodowej Komisji Teologicznej.
Był członkiem Polskiego Towarzystwa Teologicznego w Krakowie, w latach 1958–1965 kierował jego sekcją dogmatyczno-moralną. W latach 1959–1973 był duszpasterzem pracowników nauki archidiecezji krakowskiej, w latach 1972–1979 kierował komisją Synodu Archidiecezji Krakowskiej ds. teologicznych.
Na polecenie Karola Wojtyły jako arcybiskupa krakowskiego przeprowadził jako cenzor w procesie beatyfikacyjnym Faustyny Kowalskiej teologiczną analizę jej Dzienniczka. Początkowo sceptyczny, uważał przyszłą świętą za „ofiarę halucynacji na podłożu histerii”. Ostatecznie uznał jej objawienia za nadprzyrodzone, a ją samą za „wspaniałą mistyczkę”.
Mieszkał w Krakowie.