Iluzjonizm
W dzisiejszym świecie Iluzjonizm zyskał niespotykane dotąd znaczenie. Zarówno na poziomie osobistym, jak i zawodowym, Iluzjonizm znacząco wpłynął na nasze życie. Od momentu pojawienia się Iluzjonizm stał się tematem o ogromnym znaczeniu, wywołując debaty, badania i innowacyjne rozwiązania. W tym artykule zbadamy wpływ Iluzjonizm na różne sektory, jego ewolucję w czasie i konsekwencje, jakie ma na przyszłość. Bez wątpienia Iluzjonizm to temat, który nie pozostawia nikogo obojętnym, a zrozumienie jego zakresu i konsekwencji w dzisiejszym społeczeństwie jest niezbędne.
Iluzjonizm (łac. illusio –złudzenie) – technika malarska przedstawiania rzeczywistości takimi środkami, które akcentują relacje przestrzenne między ukazywanymi przedmiotami i podkreślają ich trójwymiarowość, stwarzając złudzenie rzeczywistości.
W iluzjonizmie stosuje się zasady perspektywy, dążąc do zaakcentowania przestrzeni, oraz budowy anatomicznej, starając się równocześnie oddać wiernie barwę i materialność postaci i przedmiotów. Terminem malarstwo iluzjonistyczne określa się zwłaszcza monumentalne malarstwo ścienne, które przez mistrzowskie opracowanie różnych rodzajów perspektywy i przy stosowaniu skrótów stara się powierzchnię sklepienia i ściany przedstawić jako przestrzeń uciekającą w głąb, zupełnie otwartą lub ograniczoną ramami architektonicznymi, często tworzącą złudzenie zatarcia granic między architekturą malowaną a rzeczywistą. Malarstwo tego typu było popularne już w antyku, a rozwinęło się w renesansie, zwłaszcza we Włoszech od 2 poł. XV w. (Andrea Mantegna). Iluzjonizm często stosowano w malarstwie w okresach silnie dominującego realizmu – w baroku oraz w XIX i XX wieku.
Malarstwo iluzjonistyczne wykorzystujące krzywizny i przełamania powierzchni architektonicznych w taki sposób, by widzowie znajdujący się w określonym miejscu budynku mieli wrażenie realistycznej perspektywy, nazywane jest kwadraturą. Technika ta, wymagająca od artysty wielkiego kunsztu, pozwala stworzyć złudzenie nieistniejących elementów architektonicznych, uzupełniających rzeczywiste powierzchnie i kontury. Malarstwo kwadraturowe rozwinęło się w malarstwie włoskim w XVII wieku, jej mistrzami byli Andrea del Pozzo, Pietro da Cortona, Giovanni Battista Tiepolo, Gerolamo Mengozzi Colonna.
Przykładami iluzjonizmu w architekturze polskiej są barokowe freski w kaplicy pomisjonarskiej w Łowiczu oraz malowidła w teatrze królewskim w Pomarańczarni w Łazienkach w Warszawie (1788).
Przypisy
- ↑ a b Ian Chilvers, Harold Osborne (red.), Oxford Dictionary of Art, Oxford University Press, 1994, s. 249, ISBN 0-19-866133-9 (ang.).
- ↑ a b c Hilary McGlynn (red.), Wielka Encyklopedia Oxford, t. 8, Oxford Educational, 2008, s. 40, ISBN 978-83-252-0187-6 (pol.).
- ↑ a b c Stefan Kozakiewicz (red.), Słownik terminologiczny sztuk pięknych, wyd. IV, Warszawa: PWN, 1996, s. 158, ISBN 83-01-12365-6 (pol.).
- ↑ quadratura, Ian Chilvers, Oxford Dictionary of Art and Artists, wyd. 5, Oxford University Press, 2015, DOI: 10.1093/acref/9780191782763.001.0001, ISBN 978-0-19-178276-3 (ang.).
- ↑ Sztuka baroku w Polsce , Muzeum w Łowiczu (pol.).
- ↑ Teatr Królewski i Stara Oranżeria , Łazienki Królewskie (pol.).