Innocenty IV

Innocenty IV

Innocentius Quartus

Sinibaldo Fieschi
Papież Biskup Rzymu
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	ok. 1195 Genua
Data i miejsce śmierci	7 grudnia 1254 Neapol
Miejsce pochówku	Katedra w Neapolu
Papież
Okres sprawowania	1243-1254
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Kreacja kardynalska	1227
Pontyfikat	28 czerwca 1243
Multimedia w Wikimedia Commons

Sukcesja apostolska

Konsekrator

nieznany

Konsekrowani biskupi Jacopo Buoncambio 1244 Gilles Cornut 1244 Eudes Clément 1245 Heidenryk 1245 Bonifacy z Savoy 1245 Roger Weseham 1245 Ryszard de Wyche 1245 Heinrich von Bilversheim 1245 Pierre de Reims 1245 Gutierrez Ruiz Doclea 1246 Martinho Pires 1246 Vivien de Boyer 1247 Wilhelm 1247 Idzi 1247 Jacques de Dinant 1247 Giovanni de Plano Carpini 1248 Eudes Rigaud 1248 William Button 1248 Nicolas de Fontaines 1249 Pedro Gallego 1250 Brice de Lamballe 1252 Martino da Puzolerio 1252 Matteo de Balato 1253 Sörler 1253 Galfryd 1253 Gauthier de Vezzano 1253 Angelo Maltraverso 1253 Richard Anglicus 1253 Abel de Gullane 1254 Odon de Verdun 1254 Galfryd 1254 Vernaccio 1254

Innocenty IV (łac. Innocentius IV, właśc. Sinibaldo Fieschi; ur. ok. 1195 w Genui, zm. 7 grudnia 1254 w Neapolu) – papież w okresie od 25 czerwca 1243 do 7 grudnia 1254.

Życiorys

Urodził się w Genui jako syn Hugona (Ugo Fieschi), hrabiego Lavagny, stronnika gibelinów opowiadających się za władzą cesarską we Włoszech. Nad jego wychowaniem pieczę sprawował stryj Opizjusz (Obizzo Fieschi), biskup Parmy. Odebrał staranne wykształcenie prawnicze (prawo kanoniczne i rzymskie) na uniwersytetach w Bolonii i Parmie, gdzie potem wykładał. W 1227 roku został wicekanclerzem Kościoła i kardynałem. Po śmierci Celestyna IV, nastąpił okres niemal dwuletniej sediswakancji, w czasie której kardynałowie usiłowali pertraktować z cesarzem uwolnienie dwóch kardynałów. W końcu, 2 czerwca 1243 wybrano w Anagni Sinibalda Fieschi.

Zaraz po objęciu Stolicy Piotrowej, papież chciał zakończyć konflikt z Fryderykiem II. 31 marca 1244 uzgodnili oni traktat pokojowy, który uwzględniał wycofanie wojsk cesarskich z Państwa Kościelnego i zdjęcie ekskomuniki z Fryderyka. Jednak ze względu na nieufność obu stron, do podpisania traktatu nie doszło. W 1245 roku Innocenty zwołał sobór lyoński I. Na sobór został także wezwany król Fryderyk, lecz się na nim nie stawił; został tam uznany winnym krzywoprzysięstwa i złożony z tronu. Papież popierał każdego antykróla niemieckiego, a konflikt zakończyła dopiero śmierć Fryderyka w 13 grudnia 1250 roku. Formalnym następcą tronu był syn Fryderyka, Konrad IV, lecz Innocenty stwierdził, że nie poprze żadnego Hohenstaufa. Papież proponował tron niemiecki m.in. Ryszardowi z Kornwalii, Karolowi Andegaweńskiemu i Henrykowi III. Ten ostatni przyjął koronę dla swojego syna, Edmunda. Jednak po śmierci Konrada VI, władzę w Niemczech, jako regent, przejął nieślubny syn Fryderyka, Manfred. Papież zdecydował się go uznać, gdyż nowy król uznał Innocentego za suzerena. Wkrótce potem, Manfred wystąpił przeciwko papieżowi (który przeniósł się do Neapolu) i rozbił jego wojska pod Foggią.

Na soborze zostały również poruszone sprawy ponownego zajęcia Jerozolimy przez muzułmanów. W wyniku tego, Innocenty nakłonił francuskiego króla Ludwika IX, do zorganizowania VII wyprawy krzyżowej, która zakończyła się jednak całkowitym niepowodzeniem.

W 1243 wydał decyzję, na mocy której w kraju podbijanym przez Krzyżaków powstały cztery diecezje: chełmińska, pomezańska, warmińska i sambijska. W 1246 jego wysłannicy jako pierwsi Europejczycy przybyli do wielkiego chana mongolskiego z listem od niego. Papieskie poselstwo przekazali Jan di Piano Carpini i Benedykt Polak, a ich relacja jest najstarszym wiarygodnym źródłem wiedzy o państwie mongolskim.

W 1248 roku nadał unikatowy przywilej Chorwatom używania swojego ojczystego języka i głagolickiego pisma w katolickiej liturgii. Przywilej ten przetrwał 7 stuleci (inaczej niż np. chiński) – aż dopiero sobór watykański II w latach 1962-1965 dopuścił oficjalnie inne narodowe języki do katolickiej liturgii.

W 1252 roku wydał bullę Ad extirpanda (łac. „Aby wykorzenić”), w której zezwolił sądom kościelnym na stosowanie tortur wobec osób podejrzanych o herezję, a władze świeckie zobowiązał do przymuszania heretyków za pomocą tortur do składania zeznań obciążających oraz do wydania wszystkich swoich wspólników.

8 albo 17 września 1253 roku kanonizował Stanisława ze Szczepanowa, biskupa krakowskiego.

Dążył do zyskania władzy powszechnej przez papiestwo. Zmarł w Neapolu, 7 grudnia 1254.

Przypisy

Bibliografia

• FIESCHI, Sinibaldo (ca.1195-1254). The Cardinals of the Holy Roman Church. . (ang.).
• Pope Innocent IV. Catholic Encyclopedia. . (ang.).

Linki zewnętrzne

• Innocenty IV – dokumenty w bibliotece Polona