Józef Kimbar (generał)
W tym artykule będziemy bliżej badać Józef Kimbar (generał), temat, który przykuł uwagę zarówno naukowców, ekspertów, jak i entuzjastów. Józef Kimbar (generał) jest dziś tematem niezwykle istotnym, a jego znaczenie rozciąga się na różne obszary, od nauki i technologii po kulturę i społeczeństwo. W całym tym tekście przeanalizujemy różne aspekty związane z Józef Kimbar (generał), a także jego wpływ na obecny świat. Od jego powstania do ewolucji, poprzez jego wpływ w różnych obszarach, szczegółowo przeanalizujemy ten fascynujący temat i odkryjemy wiele aspektów, które czynią go tak istotnym dzisiaj.
 generał dywizji
| |
| Data i miejsce urodzenia |
16 września 1905 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 września 1974 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1921–1961 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
           
| |
Iosif Konstantynowicz Kimbar, ros. Иосиф Константинович Кимбар, w Polsce Józef Kimbar (ur. 3 września?/16 września 1905 w Mińsku, zm. 1 września 1974 w Leningradzie) – generał porucznik wojsk pancernych Armii Radzieckiej i generał dywizji ludowego Wojska Polskiego.
Życiorys
W maju 1921 roku, po ukończeniu szkoły w Taganrogu, wstąpił do Armii Czerwonej. W 1925 roku skończył szkołę dowódców. W latach 1932–1937 studiował w Akademii Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych im. Stalina w Moskwie, po czym został dowódcą batalionu czołgów. Od czerwca 1941 roku walczył na froncie zachodnim pod Mińskiem, nad Berezyną i pod Moskwą, gdzie 28 listopada 1941 roku został ranny. Od maja 1942 roku szef sztabu brygady pancernej, następnie dywizji pancernej. 15 grudnia 1943 roku awansował na generała majora wojsk pancernych.
W maju 1944 roku został skierowany do służby w Wojsku Polskim. 26 maja 1944 roku został dowódcą Wojsk Pancernych i Zmotoryzowanych 1 Armii WP, a 8 września 1944 roku dowódcą 1 Korpusu Pancernego. Brał udział m.in. w walkach nad Nysą. 9 sierpnia 1945 roku został awansowany na generała dywizji.
1 kwietnia 1946 roku zakończył służbę w WP i powrócił do ZSRR. Pełnił służbę na stanowisku zastępcy dowódcy okręgu wojskowego i zastępcy komendanta Wyższych Kursów Oficerskich Wojsk Pancernych „Wystrzał”. W 1961 roku został przeniesiony w stan spoczynku.
Iosif Kimbar był żonaty z Olgą Nikołajewną Wołoch-Kimbar (1912–1972), Zasłużoną Artystką RFSRR, śpiewaczką operową (sopran), solistką Kujbyszewskiego Teatru Opery i Baletu.
Ordery i odznaczenia
Związek Radziecki
- Order Lenina – 1946
- trzykrotnie Order Czerwonego Sztandaru – 07 lutego 1942, 03 listopada 1944, 1951
- Order Suworowa II stopnia – 29 czerwca 1945
- Order Czerwonej Gwiazdy – 15 grudnia 1943
- Medal jubileuszowy „W upamiętnieniu 100-lecia urodzin Władimira Iljicza Lenina”
- Medal „Za obronę Moskwy”
- Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
- Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
- Medal „Za zdobycie Wiednia”
- Medal „Za zdobycie Berlina”
- Medal „Za wyzwolenie Warszawy”
- Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty”
- Medal jubileuszowy „40 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
- Medal jubileuszowy „50 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
- Medal „W upamiętnieniu 250-lecia Leningradu”
Polska
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 1945
- Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari – 11 maja 1945
- Złoty Krzyż Zasługi – 1946
- Medal za Warszawę 1939–1945
- Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
- Medal „Za udział w walkach o Berlin” – 1966
- Odznaka Grunwaldzka
Przypisy
- ↑ 约瑟夫·基姆巴尔. Legion Network, 2018. . (chiń.).
- ↑ Кимбар Иосиф Константинович , spb-tombs-walkeru.narod.ru .
- ↑ Uchwałą Prezydium Krajowej Rady Narodowej z 11 maja 1945 za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą. Odznaczenia Generałów Wojska Polskiego przez Prezydium Krajowej Rady Narodowej. „Polska Zbrojna”, s. 1, 12 maja 1945. Por. Kazimierz Konieczny, Henryk Wiewióra: Karol Świerczewski Walter. Zbiory Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. Warszawa: Wydawnictwo „Nasza Księgarnia”, 1971, s. 263.
Bibliografia
- Janusz Królikowski: Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990. T. II: I-M,. Toruń: 2010, s. 166–167.