Obecnie Język anglo-normandzki jest tematem o dużym znaczeniu w dzisiejszym społeczeństwie. Od dziesięcioleci Język anglo-normandzki jest przedmiotem zainteresowania i debaty w różnych obszarach, od polityki po naukę. Istnieje wiele aspektów związanych z Język anglo-normandzki, od jego początków po globalne implikacje. W tym artykule zbadamy niektóre z najważniejszych aspektów Język anglo-normandzki, omawiając jego liczne wymiary i wpływy dzisiaj. Od wpływu na gospodarkę, poprzez reperkusje na życie codzienne, po związek z innymi obszarami wiedzy, Język anglo-normandzki jest przedstawiany jako przedmiot badań i refleksji o ogromnym znaczeniu dla zrozumienia współczesnego świata. Idąc tym tropem, przeanalizujemy niektóre pomysły i teorie, które pojawiły się wokół Język anglo-normandzki, a także perspektywy i debaty, które pozostają aktualne.
Obszar |
Anglia i w mniejszym stopniu inne części Wysp Brytyjskich oraz Normandii do ok. XVII wieku | ||
---|---|---|---|
Liczba mówiących | |||
Pismo/alfabet | |||
Klasyfikacja genetyczna | |||
Kody języka | |||
ISO 639-3 | xno | ||
IETF | xno | ||
Glottolog | angl1258 | ||
Linguist List | xno-ang | ||
Występowanie | |||
Niewymawianie przydechowego H w poszczególnych regionach Anglii, częściowo wyjaśniony wpływem języka anglo-normandzkiego. | |||
W Wikipedii | |||
| |||
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Język anglo-normandzki (Anglo-Normaund) – wymarły język z grupy romańskiej (podgrupa oïl), używany w wczesnym średniowieczu w Królestwie Anglii. Dialekt języka staronormańskiego , przodka języka normandzkiego. Był językiem ojczystym „Anglo-Normanów ”, potomków Normanów (zromanizowanych wikingów osiadłych w północnej części Królestwa Zachodnich Franków, którzy założyli tam księstwo Normandii i posługiwali szeregiem północnych odmian języka starofrancuskiego), którzy rządzili Anglią po jej podbiciu przez Wilhelma I Zdobywce w 1066 roku.
Większość ludności Anglii w tym czasie posługiwała się staroangielskim, anglo-normandzki był językiem dworu, szlachty oraz członków rządzącej dynastii (zwłaszcza normańskiej), a pierwszym angielskim królem, którego językiem ojczystym była angielszczyzna był Henryk IV Lancaster.
Był używany w handlu i relacjach z kontynentem i resztą Wysp Brytyjskich, w tym nawet Irlandią.
Oficjalne dokumenty w Królestwie Angielskim były początkowo pisane po łacinie, następnie od XII wieku również w języku anglo-normandzkim, później tylko po anglo-normandzku i dopiero w XIV wieku zaczęto je spisywać po angielsku.
Z czasem różnicę między językiem anglo-normandzki a właściwym francuskim zaczęły się zacierać. Znaczenie języka francuskiego również stopniowo spadało, pozostawał on jednak w użyciu w angielskim sądownictwie przez długi czas. Pierwsze prace prawne napisane w języku angielskim zostały zredagowane w XVI wieku. Angielszczyzna stała się obowiązkowa w trybunałach dopiero w 1731 roku, mimo to nawet dzisiaj niektóre staromodne francuskie zwroty są używane w tekstach ustaw, a dewizą monarchów brytyjskich pozostaje francuskie lub anglo-normandzkie zawołanie mające pochodzić od Ryszarda Lwie Serce.
Był też językiem kultury, używanym w angielskiej literaturze (anglo-normańskiej ), pisano w nim teksty kronikarskie, eposy rycerskie, teatralne, dydaktyczne, religijne.
Język anglo-normandzki wywarł znaczący wpływ na ówczesna a co za tym idzie na współczesną angielszczyznę. Wiele anglo-normandzkich słów zostało zapożyczonych do języka średnioangielskiego, a następnie do angielskiego.