Język anglo-normandzki

Obecnie Język anglo-normandzki jest tematem o dużym znaczeniu w dzisiejszym społeczeństwie. Od dziesięcioleci Język anglo-normandzki jest przedmiotem zainteresowania i debaty w różnych obszarach, od polityki po naukę. Istnieje wiele aspektów związanych z Język anglo-normandzki, od jego początków po globalne implikacje. W tym artykule zbadamy niektóre z najważniejszych aspektów Język anglo-normandzki, omawiając jego liczne wymiary i wpływy dzisiaj. Od wpływu na gospodarkę, poprzez reperkusje na życie codzienne, po związek z innymi obszarami wiedzy, Język anglo-normandzki jest przedstawiany jako przedmiot badań i refleksji o ogromnym znaczeniu dla zrozumienia współczesnego świata. Idąc tym tropem, przeanalizujemy niektóre pomysły i teorie, które pojawiły się wokół Język anglo-normandzki, a także perspektywy i debaty, które pozostają aktualne.

Anglo-Normaund
Obszar

Anglia i w mniejszym stopniu inne części Wysp Brytyjskich oraz Normandii do ok. XVII wieku

Liczba mówiących

język wymarły

Pismo/alfabet

łacińskie

Klasyfikacja genetyczna
Kody języka
ISO 639-3 xno
IETF xno
Glottolog angl1258
Linguist List xno-ang
Występowanie
Ilustracja
Niewymawianie przydechowego H w poszczególnych regionach Anglii, częściowo wyjaśniony wpływem języka anglo-normandzkiego.
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język anglo-normandzki (Anglo-Normaund) – wymarły język z grupy romańskiej (podgrupa oïl), używany w wczesnym średniowieczu w Królestwie Anglii. Dialekt języka staronormańskiego(inne języki), przodka języka normandzkiego. Był językiem ojczystymAnglo-Normanów(inne języki)”, potomków Normanów (zromanizowanych wikingów osiadłych w północnej części Królestwa Zachodnich Franków, którzy założyli tam księstwo Normandii i posługiwali szeregiem północnych odmian języka starofrancuskiego), którzy rządzili Anglią po jej podbiciu przez Wilhelma I Zdobywce w 1066 roku.

Większość ludności Anglii w tym czasie posługiwała się staroangielskim, anglo-normandzki był językiem dworu, szlachty oraz członków rządzącej dynastii (zwłaszcza normańskiej), a pierwszym angielskim królem, którego językiem ojczystym była angielszczyzna był Henryk IV Lancaster.

Był używany w handlu i relacjach z kontynentem i resztą Wysp Brytyjskich, w tym nawet Irlandią.

Oficjalne dokumenty w Królestwie Angielskim były początkowo pisane po łacinie, następnie od XII wieku również w języku anglo-normandzkim, później tylko po anglo-normandzku i dopiero w XIV wieku zaczęto je spisywać po angielsku.

Z czasem różnicę między językiem anglo-normandzki a właściwym francuskim zaczęły się zacierać. Znaczenie języka francuskiego również stopniowo spadało, pozostawał on jednak w użyciu w angielskim sądownictwie przez długi czas. Pierwsze prace prawne napisane w języku angielskim zostały zredagowane w XVI wieku. Angielszczyzna stała się obowiązkowa w trybunałach dopiero w 1731 roku, mimo to nawet dzisiaj niektóre staromodne francuskie zwroty są używane w tekstach ustaw, a dewizą monarchów brytyjskich pozostaje francuskie lub anglo-normandzkie zawołanie mające pochodzić od Ryszarda Lwie Serce.

Był też językiem kultury, używanym w angielskiej literaturze (anglo-normańskiej(inne języki)), pisano w nim teksty kronikarskie, eposy rycerskie, teatralne, dydaktyczne, religijne.

Język anglo-normandzki wywarł znaczący wpływ na ówczesna a co za tym idzie na współczesną angielszczyznę. Wiele anglo-normandzkich słów zostało zapożyczonych do języka średnioangielskiego, a następnie do angielskiego.

Przypisy

  1. For a wide-ranging introduction to the language and its uses, see Anglo-French and the AND by William Rothwell (ang.)
  2. Ian Short, A Companion to the Anglo-Norman World (ang.), "Language and Literature", Boydell & Brewer Ltd, 2007. (p. 193)
  3. Amended version of: Crystal, David. The Cambridge Encyclopedia of the English Language (ang.). Cambridge University Press, 1995.
  4. Lusignan, Serge. La langue des rois au Moyen Âge : Le français en France et en Angleterre (fr.). Paris: Presses Universitaires de France, 2004.
  5. Crystal 1995 ↓, s. 7–9.
  6. Picoche, Jacqueline – Marchello-Nizia, Christiane. Histoire de la langue française (fr.). Paryż: Nathan. 1999
  7. Dieu et mon droit, Encyklopedia PWN .

Bibliografia

  • David Crystal: The Cambridge Encyclopaedia of the English Language. Cambridge: Cambridge University Press, 1995. ISBN 0-521-40179-8.
  • Jane Bliss, An Anglo-Norman Reader. Open Book Publishers, 2018. ISBN 978-1-78374-315-5 Textus
  • G. A. Kloppe, Recherches sur le dialecte de Guace, trouvère anglo-normand du XIIe siècle (fr.). Magdeburgi: Heinrich, 1853
  • Serge Lusignan, La langue des rois au Moyen Âge : le français en France et en Angleterre (fr.). Lutetiae: Presses universitaires de France, 2004. ISBN 2-13-054392-8
  • Louis Emil Menger, The Anglo-Norman dialect: a manual of its phonology and morphology, with illustrative specimens of the literature (ang.). Novi Eboraci: Columbia University Press, 1904 Textus apud Internet Archive
  • Johan Vising, Anglo-Norman Language and Literature (ang.). Londinii: Oxford University Press, 1923
  • Johan Vising, Étude sur le dialecte anglo-normand du XIIe siècle (fr.). Upsalae: Edquist, 1882

Linki zewnętrzne