Jan Styfi
W dzisiejszym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Jan Styfi. Niezależnie od tego, czy mówimy o życiu Jan Styfi, znaczeniu Jan Styfi w dzisiejszym społeczeństwie, czy kluczowych momentach w historii Jan Styfi, ten temat z pewnością nas intryguje. Zbadamy wszystkie aspekty Jan Styfi, od jego początków po znaczenie we współczesnym świecie i odkryjemy, jak ewoluował on na przestrzeni czasu. Podobnie przeanalizujemy wpływ, jaki Jan Styfi wywarł na różne obszary, a także jego wpływ na kulturę popularną. Przygotuj się na zagłębienie się w temat, który nie przestaje nas zaskakiwać i którego zdecydowanie nie możemy zignorować.
.jpg) Jan Styfi (1890) | |
| Data i miejsce urodzenia |
styczeń 1841 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
5 marca 1921 |
| Dziedzina sztuki | |
| |
| Nagrody | |
|
Wystawa Powszechna w Wiedniu (1873) | |
Jan Styfi (ur. w styczniu 1841 w Warszawie, zm. 5 marca 1921 tamże) – drzeworytnik warszawski, jeden z najbardziej zasłużonych ksylografów polskich, twórca i organizator zakładów drzeworytniczych w Warszawie, pedagog.
Życiorys
Był synem Hipolita, grawera warszawskiego, i Joanny z Kaczyńskich. W latach 1856 –1857 uczył się Styfi malarstwa w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych; równocześnie kształcił się w sztuce drzeworytniczej w pracowni rytowniczej Jana Münchheimera, pod kierunkiem Edwarda De la Haye. Dalszą naukę ksylografii kontynuował w Lipsku. Po powrocie do Warszawy w 1859 roku rozpoczął pracę w drzeworytni „Tygodnika Illustrowanego”, a rok później objął jej kierownictwo. Na początku lat 60. XIX wieku założył Styfi własną pracownię drzeworytniczą, którą prowadził z Aleksandrem Regulskim; kształcili się w niej m.in.: Józef Holewiński, Wanda z Wójcickich Styfiowa, Elżbieta Moniuszko-Nawroczyńska, Maria Baczewska i Józefa Kleczeńska. W 1865 roku Styfi odszedł z „Tygodnika Illustrowanego” i przeszedł do „Kłosów”; w 1867 roku został kierownikiem drzeworytni tego pisma; po zamknięciu „Kłosów” w 1890 roku wrócił do "Tygodnika Ilustrowanego". W 1873 roku na Wystawie Powszechnej w Wiedniu, za swoje drzeworyty otrzymał nagrodę.
Twórczość drzeworytnicza
Styfi był jednym z najwybitniejszych i najpłodniejszych polskich ksylografów; szczególnie ceniony za drzeworytnicze reprodukcje obrazów i rysunków innych autorów, m.in. Józefa Chełmońskirgo, Wojciecha Gersona, Aleksandra Gierymskiego, Aleksandra Gryglewskiego, Juliusza Kossaka, Franciszka Kostrzewskiego, Jana Matejki i Henryka Pillatiego. Drzeworyty autorskie Styfiego przedstawiały najczęściej widoki i architekturę miast oraz rodzajowe ujęcia włościan.
Z ważniejszych prac Styfiego: Unia Lubelska, Stefan Batory pod Pskowem, Wyrok śmierci, Stańczyk, Sędziwój alchemik i Mikołaj Kopernik – Jana Matejki, Zima w stepie – Chełmońskiego, Stańczyk spisujący lekarzy – Walerego Eliasza, Kaplica w Ossolinie – Fabiańskiego, Król Zygmunt August wdowcem – Gersona, Walka żubrów, Targ koński na Pradze i Dzwon zapustny – Juliusza Kossaka, Wesele wiejskie z okolic Warszawy i Zadymka – Franciszka Kostrzewskiego, Loteria fantowa w Ogrodzie Saskim, Biwak wojskowy i Sobótka – Pillatiego.
Bibliografia
- Encyklopedia wiedzy o książce: Ossolineum 1971
- Grajewski L.: Bibliografia ilustracji w czasopismach polskich XIX i początku XX w. (do 1918 r.), Warszawa 1972
- Kotańska A.: Ilustratorzy i drzeworytnicy czasopism ilustrowanych drugiej połowy XIX w., „Almanach Muzealny” 1997, tom 1, s. 85–116.
- Opałek M.: Drzeworyt w czasopismach polskich XIX stulecia, Warszawa 1949, s. 64–66.
- Socha G.: Andriolli i rozwój drzeworytu w Polsce, Ossolineum 1988
- Szyndler B.: Tygodnik ilustrowany „Kłosy” (1865–1890), Wrocław 1981
Linki zewnętrzne
- Prace Jana Styfiego w bibliotece Polona