W dzisiejszym świecie Janina Korolewicz-Waydowa to temat, który budzi zainteresowanie i debatę we wszystkich obszarach. Niezależnie od tego, czy chodzi o politykę, technologię, naukę czy kulturę, Janina Korolewicz-Waydowa jest kluczowym elementem, który bezpośrednio wpływa na sposób, w jaki żyjemy, myślimy i odnosimy się do siebie. W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Janina Korolewicz-Waydowa, badając jego znaczenie, implikacje i rolę w rozwoju dzisiejszego społeczeństwa. Poprzez szczegółową analizę i multidyscyplinarne podejście staramy się rozwikłać tajemnice i wyzwania, jakie stwarza Janina Korolewicz-Waydowa, otwierając w ten sposób nowe drzwi do wiedzy i stymulując głęboką refleksję nad jego znaczeniem i wpływem na współczesny świat.
Janina Korolewicz-Waydowa (1934) | |
Data i miejsce urodzenia |
3 stycznia 1876 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
20 czerwca 1955 |
Typ głosu |
sopran |
Gatunki |
opera |
Zawód |
solistka operowa |
Odznaczenia | |
Janina Korolewicz-Waydowa (ur. 3 stycznia 1876 w Warszawie, zm. 20 czerwca 1955 tamże) – polska śpiewaczka operowa (sopran).
Urodziła się w rodzinie Piotra i Eweliny z Taraszkiewiczów. Była uczennicą Walerego Wysockiego w Galicyjskim Towarzystwie Muzycznym we Lwowie, gdzie rozpoczęła karierę sceniczną. Debiutowała w 1893 na scenie Opery Lwowskiej jako Hanna w Strasznym dworze S. Moniuszki. W latach 1898–1902 była solistką Opery Warszawskiej, następnie śpiewała w Operze Berlińskiej, w Operze San Carlo w Lizbonie, Królewskiej Operze w Madrycie,a potem w Wenecji, Bukareszcie, Operze Włoskiej w Odessie, w Kijowie, Petersburgu i Charkowie.
W 1906 w Kijowie wystąpiła u boku Szalapina, śpiewała z nim także później, m.in. w londyńskiej Covent Garden, w Ameryce i w Petersburgu. W 1910 śpiewała w USA i brała udział w zorganizowanym przez Nellie Melbę słynnym tournée gwiazd po Australii. Śpiewała również z Enrico Caruso w Londynie, Nowym Jorku, Chicago, Filadelfii, Bostonie, Cleveland, São Paulo i Minneapolis. Była członkinią honorową Związku Kobiet Ameryki Północnej. Jedenaście lat trwały wielkie triumfy Janiny Korolewicz-Waydowej na największych scenach światowych, w 1913 powróciła na stałe do Polski.
Podczas I wojny światowej pracowała w szpitalnictwie, w Lidze Kobiet, w więziennictwie legionowym i jako pielęgniarka w Wojsku Polskim.
W latach 1917–1919 i 1934–1936 obejmowała dyrekcję opery w Warszawie.
Jej repertuar obejmował ponad 70 partii operowych – od koloraturowych (Rozyna w Cyruliku sewilskim G. Rossiniego) po dramatyczne (Brunhilda w tetralogii Pierścień Nibelunga R. Wagnera). Posiadała także bogaty repertuar pieśniarski i oratoryjno-kantatowy. Kreowała Halkę Moniuszki na jubileuszowym 500., a następnie 600., przedstawieniu; wystawiała ją także za swej dyrekcji w Warszawie po raz tysięczny.
Opublikowała Mój pamiętnik (Wrocław 1958).
Od 19 czerwca 1902 była żoną dra Władysława Waydy.
Zmarła 20 czerwca 1955 w Warszawie, pochowana jest na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 175-3-25,26).