Obecnie Jerzy Sawicki jest tematem na ustach wszystkich. Znaczenie Jerzy Sawicki rosło na przestrzeni lat, stając się kluczowym punktem w różnych obszarach społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy chodzi o politykę, ekonomię, naukę, zdrowie, kulturę i wiele innych aspektów, Jerzy Sawicki przyjął istotną rolę, której nie można przeoczyć. Celem tego artykułu jest zagłębienie się w różne aspekty związane z Jerzy Sawicki, przeanalizowanie jego wpływu, wyzwań i możliwych konsekwencji na przyszłość. W tym artykule będziemy starali się omówić z różnych perspektyw znaczenie Jerzy Sawicki dzisiaj i jego prognozy na nadchodzące lata.
Data i miejsce urodzenia |
23 stycznia 1910 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
5 czerwca 1967 |
profesor nauk prawnych | |
Specjalność: międzynarodowe prawo karne | |
Alma Mater | |
nauczyciel akademicki | |
Uczelnia |
Uniwersytet Łódzki |
Okres zatrudn. |
1948–1950 |
Uczelnia | |
Okres zatrudn. |
1952– |
Odznaczenia | |
Jerzy Sawicki, właśc. Izydor Reisler, ps. Lex (ur. 23 stycznia 1910 w Gródku Jagiellońskim, zm. 5 czerwca 1967 w Brukseli) – polski prawnik, profesor uniwersytecki, karnista specjalizujący się w prawie karnym międzynarodowym, adwokat, prokurator Sądu Najwyższego oraz Najwyższego Trybunału Narodowego, felietonista.
Sawicki pochodził z rodziny żydowskiej ze Lwowa, gdzie ukończył prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza. W latach 1936–1941 praktykował jako adwokat we Lwowie. W okresie radzieckiej okupacji Lwowa był m.in. członkiem III Kolegium Adwokatów we Lwowie oraz szefem sekcji planowania Mięsnego Trustu Ukrainy.
Według Zbigniewa Błażyńskiego po 1941 Sawicki był agentem Gestapo w okupowanym przez Niemców Lwowie. Według oficjalnych informacji, w tym czasie ukrywał się, pracując m.in. jako rzeźnik w rzeźni miejskiej we Lwowie. Według Zbigniewa Grabowskiego Izydor Reisler pomagał różnym ludziom uzyskać aryjskie papiery, wyjść z getta i ukrywać się.
Ze względu na swoje żydowskie pochodzenie od 1942 do 1944 Sawicki ukrywał się w Kraśniku, w majątku państwa Teleżyńskich (konspiratorów ZWZ, NOW, a później NSZ), pod nazwiskiem Jerzy Biłobran. Wspólnie z nim zamieszkała Stefania Łobaczewska - jako jego siostra Stefania Biłobran. Związał się z PPR. W 1944 został zmuszony do ucieczki przed gestapo. Po wkroczeniu sowietów znalazł pracę jako wiceprokurator Prokuratury przy Sądzie Specjalnym w Lublinie.
W latach 1944–1953 był prokuratorem Sądu Najwyższego oraz Najwyższego Trybunału Narodowego ds. ścigania przestępców wojennych w Polsce. W latach 1945–1946 brał udział w pracach delegacji KRN na procesy norymberskie. Od 1946 z polecenia ministra sprawiedliwości Henryka Świątkowskiego podjął śledztwo dotyczące zbrodni na polskich oficerach w Katyniu, z zamiarem przypisania tej zbrodni Niemcom jako ludobójstwa. 26 stycznia 1946 w Norymberdze prowadził m.in. przesłuchanie Ericha von dem Bacha w ramach śledztwa przeciwko zbrodniarzom wojennym. Oskarżał w procesach przed Najwyższym Trybunałem Narodowym: Arthura Greisera (1946), Josefa Bühlera (1948) oraz załogi hitlerowskiego obozu koncentracyjnego Auschwitz.
W latach 1948–1950 był profesorem na Wydziale Prawa Uniwersytetu Łódzkiego, a od 1952 – na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Razem z Igorem Andrejewem, Leszkiem Lernellem był współautorem najważniejszego w okresie stalinizacji Polski podręcznika Prawo karne Polski Ludowej (1954). Uczniem Sawickiego był m.in. Lech Falandysz, który nazwał go swoim „mistrzem”. 19 stycznia 1955 został odznaczony Medalem 10-lecia Polski Ludowej.
Był mężem Marii Franciszki z Argasińskich (1905–1997).
Zmarł w Brukseli, pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera C 2-5-13).