W dzisiejszym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Jerzy Wyrozumski. Od jego początków po dzisiejsze znaczenie – zbadamy każdy aspekt tego tematu w celu zapewnienia pełnej i wyczerpującej analizy. Odkryjemy jego liczne aspekty, implikacje w różnych obszarach i możliwe prognozy na przyszłość. Dzięki holistycznej wizji podejdziemy do Jerzy Wyrozumski z różnych perspektyw, aby zapewnić czytelnikowi głębsze i bogatsze zrozumienie. Nie ma znaczenia, czy jesteś ekspertem w temacie, czy po prostu interesujesz się nim dorywczo; W tym artykule znajdziesz cenne informacje, które zachęcą Cię do refleksji i głębszego zagłębienia się w ekscytujący świat Jerzy Wyrozumski.
Data i miejsce urodzenia |
7 marca 1930 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
2 listopada 2018 |
profesor nauk historycznych | |
Specjalność: historia średniowieczna | |
Doktorat | |
Profesura |
1981 |
Uczelnia | |
Odznaczenia | |
Jerzy Lesław Wyrozumski (ur. 7 marca 1930 w Trembowli, zm. 2 listopada 2018 w Krakowie) – polski historyk mediewista, profesor nauk humanistycznych, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1981–1986 dziekan Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego, w latach 1987–1990 prorektor UJ. Organizator, członek i w latach 1994–2015 sekretarz generalny odrodzonej Polskiej Akademii Umiejętności. W latach 1980–2015 prezes Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa.
Syn Jana i Józefy. Ukończył I Liceum Ogólnokształcącego im. Henryka Sienkiewicza w Koźlu.
Studia historyczne ukończył w 1955 roku na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był uczniem Ludwika Piotrowicza, Jana Dąbrowskiego i Romana Grodeckiego. Od ukończenia studiów był pracownikiem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Doktorat uzyskał w 1963 na podstawie pracy Tkactwo małopolskie w wiekach średnich przygotowanej pod kierunkiem Romana Grodeckiego, specjalisty w zakresie historii gospodarczej średniowiecza. Jerzy Wyrozumski wspominał: „Czułem jego dobry warsztat badawczy, odpowiadały mi jego bardzo dobrze udokumentowane poglądy uogólniające, jego odwoływanie się wprost do źródeł, a nie do tego, co napisali inni”.
W 1981 został profesorem nadzwyczajnym, a w 1993 profesorem zwyczajnym nauk humanistycznych. Kierował Zakładem Historii Polski Średniowiecznej UJ.
Jego specjalność naukową stanowiły dzieje polskiego średniowiecza, zwłaszcza problematyka gospodarczo-społeczna i ustrojowa oraz ruchy społeczno-religijne w Europie. Opublikował ponad sześćset naukowych pozycji bibliograficznych. Napisał m.in. Historię Polski do roku 1505, Dzieje Polski średniowiecznej, biografię Kazimierz Wielki oraz tom serii Dzieje Krakowa poświęcony wiekom średnim. Kierował wieloma projektami badawczymi, m.in. krytycznym wydaniem wraz z przekładem z języka łacińskiego na język polski Annales seu cronicae incliti Regni Poloniae Jana Długosza oraz serią wydawniczą Acta Nuntiaturae Polonae.
W 1981 roku został wybrany na dziekana Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego i pełnił tę funkcję przez dwie kadencje aż do roku 1987. W latach 1987–1990 był prorektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. W tym okresie „bronił wywalczonej przez „Solidarność” autonomii uczelni”.
Współpracował blisko z Polskim Instytutem Historycznym w Rzymie i Karoliną Lanckorońską.
Był jednym z organizatorów odradzającej się po 1989 roku Polskiej Akademii Umiejętności. W latach 1994–2015 był sekretarzem generalnym PAU, zaś w latach 2015–2018 delegatem Walnego Zgromadzenia PAU. Był członkiem Rady Naukowej Biblioteki Naukowej PAU i PAN w Krakowie, członkiem Rady Naukowej Archiwum Nauki PAN i PAU w Krakowie, członkiem Rady Naukowej i Komitetu Redakcyjnego Polskiego Słownika Biograficznego.
W latach 1980–2015 był prezesem Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. Był członkiem zarządu Kasy im. Józefa Mianowskiego – Fundacji Popierania Nauki. Był członkiem Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów, a także członkiem rady Muzeum Historycznego Miasta Krakowa.
Zmarł 2 listopada 2018. Został pochowany 9 listopada 2018 w nowej alei zasłużonych cmentarza Rakowickiego w Krakowie.
W 1998 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, 2011 wyróżniony węgierskim Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi, a w 2014 otrzymał estoński Order Krzyża Ziemi Maryjnej 4 klasy. Posiadacz watykańskiego Krzyża Komandorskiego Orderu św. Sylwestra i srebrnego medalu Cracoviae Merenti oznaczonego numerem piątym (1995).
26 kwietnia 2005 uzyskał tytuł doctor honoris causa Akademii Bydgoskiej im. Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy.
9 listopada 2010 otrzymał Nagrodę Miasta Krakowa za szczególne osiągnięcia w zakresie badań mediewistycznych, zwłaszcza nad dziejami średniowiecznego Krakowa w dziedzinie nauki i techniki.
W 2015 roku profesor został laureatem Nagrody Lednickiego Orła Piastowskiego. W tym samym roku został uhonorowany złotym medalem „Plus ratio quam vis” za zasługi w zakresie badań mediewistycznych i za ofiarną pracę dla dobra Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz otrzymał medal św. Krzysztofa za zasługi dla Muzeum Historycznego Miasta Krakowa.