Kolegiata św. Ignacego Loyoli w Gdańsku

W dzisiejszym świecie Kolegiata św. Ignacego Loyoli w Gdańsku zajął fundamentalne miejsce w różnych sferach życia codziennego. Niezależnie od tego, czy chodzi o miejsce pracy, o środowisko akademickie, kulturalne czy społeczne, Kolegiata św. Ignacego Loyoli w Gdańsku stał się tematem istotnym i interesującym dla szerokiego grona osób. Jego wpływ i znaczenie wzbudziły zainteresowanie badaczy, specjalistów i ogółu społeczeństwa, którzy starają się zrozumieć jego znaczenie i konsekwencje. W tym artykule szczegółowo zbadamy rolę, jaką Kolegiata św. Ignacego Loyoli w Gdańsku odgrywa w dzisiejszym społeczeństwie, analizując jego ewolucję, wyzwania i możliwe rozwiązania. Dodatkowo zbadamy, w jaki sposób Kolegiata św. Ignacego Loyoli w Gdańsku ukształtował i nadal będzie kształtować obecny krajobraz, a także korzyści i wyzwania, jakie wiążą się z jego obecnością w różnych kontekstach.

Kolegiata Staroszkocka
pw. św. Ignacego z Loyoli w Gdańsku Starych Szkotach
395 z dnia 06.09.1971 r.
kościół parafialny, kolegiata
Ilustracja
Kolegiata Staroszkocka (widok od Kanału Raduni)
Państwo

 Polska

Województwo

 pomorskie

Miejscowość

Gdańsk

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

św. Ignacego Loyoli w Starych Szkotach

Kolegiata
• nadający tytuł

od 21 kwietnia 2011
Sławoj Leszek Głódź

Wezwanie

św. Ignacego Loyoli

Wspomnienie liturgiczne

31 lipca

Położenie na mapie Gdańska
Mapa konturowa Gdańska, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Kolegiata Staroszkockapw. św. Ignacego z Loyoli w Gdańsku Starych Szkotach”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry znajduje się punkt z opisem „Kolegiata Staroszkockapw. św. Ignacego z Loyoli w Gdańsku Starych Szkotach”
Położenie na mapie województwa pomorskiego
Mapa konturowa województwa pomorskiego, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Kolegiata Staroszkockapw. św. Ignacego z Loyoli w Gdańsku Starych Szkotach”
Ziemia54°20′02,06″N 18°38′03,17″E/54,333906 18,634214
Strona internetowa

Kolegiata Staroszkocka pw. św. Ignacego z Loyoli – zabytkowy, pojezuicki kościół w Gdańsku na osiedlu Orunia–Św. Wojciech–Lipce, w rejonie historycznym Stare Szkoty. Znajdują się przy: niej siedziba rzymskokatolickiej parafii św. Ignacego, siedziba kapituły staroszkockiej oraz rezydencja Sławoja Leszka GłódziaArcybiskupa Metropolity Gdańskiego.

Historia

Wnętrze świątyni
Dystynktorium kanonickie Kapituły kolegiackiej staroszkockiej – autor Giennadij Jerszow
Zabytkowa dzwonnica z 1777

Jest to czwarty kościół w historii Starych Szkotów. Poprzednie trzy zostały zniszczone podczas oblężeń Gdańska. Wszystkie zostały wzniesione przez jezuitów. Wcześniej w tym miejscu stała jedna świątynia z 1615, spalona przez gdańszczan w 1734 podczas oblężenia. Budowa kościoła została ukończona 16 listopada 1755. W 1777 wybudowano przy kościele drewnianą dzwonnicę istniejącą do dzisiaj. Kościół był położony niedaleko Kolegium Jezuickiego, w którym kształcił się Józef Wybicki, autor hymnu państwowego.

W 1807 podczas zdobywania Gdańska przez armie Napoleona Bonaparte kościół stracił obie wieże.

W 1839 powstała obecna parafia. Podczas II wojny światowej zostały zniszczone wszystkie witraże.

Od lat 60. XIX wieku na tyłach kościoła istnieje cmentarz św. Ignacego.

Jest to budowla w stylu późnego baroku, trzynawowa o charakterze halowym. Sklepienie beczkowe wsparte jest na filarach. W ścianie północnej znajduje się sześć okien, w południowej cztery. Długość wynosi 53 m, szerokość 24 m. Niegdyś posiadała dwie wieże. Kościół cechuje znakomita akustyka opisywana przez XIX wiecznego historyka G. Löschina.

W podziemiach znajduje się krypta z ok. dwustoma trumnami, głównie jezuitów.

Najważniejsze wyposażenie

  • dziesięć ołtarzy bocznych
  • obraz z XVII wieku w ołtarzu głównym przedstawiający Ignacego Loyolę, który namalował wybitny flamandzki malarz barokowy Cornelis Schut Starszy. Obraz kupiono w Kolonii w 1908
  • feretron z 1745
  • krzyż mosiężny z 1709
  • trzystuletni zegar stojący
  • relikwiarze z XVIII wieku
  • organy z 1876
  • drewniany dźwig w formie koła napędzanego siłą mięśni z XVIII wieku
  • drewniany ołtarz główny, pomalowany w odcień marmuru
  • cztery drewniane konfesjonały

Przypisy

Bibliografia