W tym artykule zajmiemy się tematem Lista dzieł Fryderyka Chopina z innowacyjnej i istotnej dla naszych czytelników perspektywy. Niezależnie od tego, czy Lista dzieł Fryderyka Chopina jest osobą, tematem, datą czy innym elementem, niezwykle ważne jest zrozumienie jego wpływu na dzisiejszy świat i tego, jak wpływa na różne aspekty społeczeństwa. Poprzez dogłębną i szczegółową analizę zbadamy wiele aspektów Lista dzieł Fryderyka Chopina i jego implikacje w różnych obszarach. Naszym celem jest zapewnienie naszym czytelnikom pełnego i aktualnego zrozumienia Lista dzieł Fryderyka Chopina, aby mogli być na bieżąco z najnowszymi osiągnięciami i trendami związanymi z tym tematem.
Pierwszymi kompozycjami Chopina były polonezy g-moll i B-dur powstałe w 1817 oraz polonez As-dur z 1821. Ostatnimi utworami kompozytora były mazurki g-moll op. 67 nr 2 i f-moll op. 68 nr 4 z lat 1848–1849.
W latach 1832–1841 Chopin skomponował na zamówienie 8 utworów, które wydane zostały za jego życia bez numeracji opusowej. Po jego śmierci Julian Fontana wydał 23 utwory, które ukazały się w 1855 w ośmiu opusach pośmiertnych (fr.op. posth.). W 1859 Fontana wydał jeszcze 17 pieśni op. 74. Po śmierci Chopina bez opusu ukazały się 24 kompozycje. 18 utworów uznaje się za zaginione.
op. 4 Sonata c-moll (1827 lub 1828) – dedykowana Józefowi Elsnerowi (à Mr. Joseph Elsner, Professeur à l’Université Royale de Varsovie, Chevalier de l’ordre de St Stanislas)
op. 28 (24 preludia) (1838–1839) – wszystkim Preludiom zostały przez Hansa von Bülowa nadane nazwy, szeroko rozpowszechniony jest tylko podtytuł 15. preludium (w Polsce nazwy te są praktycznie nieznane)
1. Des-durⓘ1. Des-dur (Minutowy – nazwa jest kalką językową; miało być Minute – co oznacza drobny, mały. Mimo to, niektóre wykonania osiągają czas właśnie jednej minuty) (à Madame la Comtesse Delphine Potocka)
Utwory te, mimo późniejszych numerów opusowych, pochodzą z wcześniejszych lat. Chopin nie uważał ich za wystarczająco udane, aby je opublikować i kazał je spalić po jego śmierci. Julian Fontana sprzeciwił się jednak woli kompozytora i wydał część jego utworów w latach 1855–1859.
Dwa mazurki – 1. G-dur (kulawy), 2. B-dur (1825–1826) – wydane w Warszawie jako litografia przez Wilhelma Kolberga, brata Oskara Kolberga
Polonez b-moll „La gazza ladra” (1826) – dedykowane Wilhelmowi Kolbergowi, bratu Oskara Kolberga (à Guil. Kolberg); polonez ten znany jest także jako Les Adieux – Pożegnalny
Ostatnia grupa dzieł, najmniej cenna, to utwory niewydane zarówno przez Chopina, jak i Fontanę, przynależą tu juwenilia i utwory krążące w różnych odpisach.
Autentyczność Mazurka Fis-dur kwestionowana była przez Janusza Miketta, z który nie zgadzał się Jan Ekiert. W 1953 Jan Prosnak podjął obronę autentyczności Wariacji E-dur na flet i fortepian, co spotkało się z różnymi reakcjami środowiska muzykologicznego. Ludwik Bronarski uznał za autentyczne mazurki C-dur i D-dur (wyd. 1910), Walc Es-dur i Contredanse Ges-dur włączając je, jako jeden z redaktorów, do wydania Dzieł wszystkich. W przypadku wspomnianych utworów, autorstwo Chopina jest kwestionowane przez Ekiera oraz Józefa Michała Chomińskiego i Teresę Dalilę Turło.
Fryderykowi Chopinowi przypisywano również, opierając się na tradycji rodzinnej i przyjacielskiej, autorstwo melodii pieśni Witaj, majowa jutrzenko, Dumka na wygnaniu (inc. „Gdyby orłem być”) oraz Ułan na widecie (inc. „Tam na błoniu błyszczy kwiecie”). Tradycja ta została utrwalona przez Marcelego Antoniego Szulca w 1873 oraz Maurycego Karasowskiego w 1882.
Andantino d-moll, Mazurek D-dur (wyd. 1875), nokturny cis-moll i A-dur, Preludium B-dur oraz Walc fis-moll należą do kompozycji, których autorstwa Chopina „nie broni żaden poważny głos”.
wg listu Fontany do Jędrzejewiczowej (Paryż, 6 stycznia 1853); do słów nieznanego autora
Ludwika Jędrzejewiczowa, siostra Chopina, przygotowała na początku lat 50. XIX w., być może na potrzeby Juliana Fontany, czterostronicowy spis tytułów i incipitów (zapisów kilku pierwszych taktów) pt. Kompozycje niewydane. Osiem z zachowanych kompozycji nie zostało włączonych przez Fontanę do wydań dzieł pośmiertnych z 1855 i 1859. Rękopisy prawdopodobnie zaginęły wraz z innymi pamiątkami po muzyku przechowywanymi przez jego siostrę Izabellę w mieszkaniu w warszawskim Pałacu Zamoyskich splądrowanym podczas powstania styczniowego w 1863. Faksymile manuskryptu Jędrzejewiczowej opublikowała Krystyna Kobylańska w pracy Rękopisy utworów Chopina: katalog z 1977.
↑„(...) w Warszawie Cyrulik zewsząd na teatrze chwalony, słychać, że Frejszyca, na którego się już tak dawno zbierają, dawać będą. Ja też zrobiłem nowego poloneza z Cyrulika, co się dosyć podoba; myślę go jutro dać do litografii”
↑Zob. KrystynaK.KobylańskaKrystynaK., Rękopisy utworów Chopina: katalog, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1977, OCLC490656198.brak strony (książka)
↑Zob. JimJ.SamsonJimJ., Chopin’s Violin Sonata, Chopin's Work: His Inspirations and Creative Process in the Light of the Sources, Warszawa: Narodowy Instytut Fryderyka Chopina, 2002, s. 177–189, ISBN 83-917410-1-X.
↑Frédéric Chopin, Polonaise brillante, précédée d’une introduction pour piano & violoncelle, œuv. 3, Paris, Richault, 1835.
↑ ab5. mazurek C-dur op.6 czasami bywa przerzucany do op.7.
↑Fréd. Chopin, Premier Trio pour Pianoforte, Violon et Violoncelle, œuv. 8, Leipzig po 1841.
↑ abKoncert e-moll op.11 jest dziełem późniejszym od Koncertu f-moll op.21; numer opusowy jest w tu wypadkową kolejności wydawania utworów. Stąd wynikają też częste nieporozumienia między zwolennikami któregoś z koncertów. Znawcy przeważnie uznają Koncert e-moll za bardziej dojrzały.
↑ abcPolonez ten jest jednym z tzw. trzech polonezów młodzieńczych Chopina, z których dwa (B-dur i g-moll) napisał w 1817 roku w wieku siedmiu lat, a ostatni (As-dur) – w 1821 roku, w wieku lat jedenastu.