Marcin Szyszkowski
W dzisiejszym świecie Marcin Szyszkowski stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu wielu różnych osób. Od wpływu na społeczeństwo po wpływ na kulturę popularną, Marcin Szyszkowski przykuł uwagę osób ze wszystkich środowisk. Przy tak szerokim zakresie, niezbędna jest dziś pełna analiza i zrozumienie znaczenia i implikacji Marcin Szyszkowski. W tym artykule zbadamy różne aspekty Marcin Szyszkowski, od jego pochodzenia po możliwy przyszły rozwój, aby rzucić światło na to zjawisko i jego wpływ na nasze codzienne życie.
| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | ||
|---|---|---|
| Data śmierci | ||
| Miejsce pochówku |
bazylika archikatedralna św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie | |
| Biskup krakowski | ||
| Okres sprawowania |
1616–1630 | |
| Biskup płocki | ||
| Okres sprawowania |
1607–1616 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Nominacja biskupia |
24 listopada 1603 | |
| Sakra biskupia |
9 maja 1604 | |
| Data konsekracji |
9 maja 1604 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||
| |||||||||
Marcin Szyszkowski herbu Ostoja (ur. 1554, zm. 30 kwietnia 1630) – książę siewierski, polski duchowny katolicki, biskup-koadiutor, następnie biskup łucki, płocki i krakowski.
Życiorys
Urodził się w Iłży, w niezbyt zamożnej rodzinie, nauki pobierał najpierw u jezuitów w Kaliszu, a potem w Krakowie, Rzymie, Bolonii i Padwie. Wobec dużych zalet umysłu jak i serca szybko przebył kolejne stopnie kariery duchownej; był m.in. archidiakonem zawichojskim, proboszczem w Iłży, kanonikiem kapituły krakowskiej, kanclerzem biskupa krakowskiego Piotra Myszkowskiego, kustoszem sandomierskim. Otrzymał koadiutorię przy biskupie łuckim Stanisławie Gomolińskim (14 listopada 1603, ze stolicą tytularną Christopolis). Po śmierci tegoż biskupa w 1604 przeszedł na biskupstwo łuckie.
Jako biskup płocki (od 18 lipca 1607) wniósł duże zasługi. W 1608 odbył synod diecezjalny. Przetłumaczył z włoskiego na łacinę katechizm Bellarmina. W roku 1616 ufundował kolegium jezuitów w Płocku i uposażył je. Zakończył budowę pałacu biskupiego, rozpoczętą jeszcze przez biskupa Baranowskiego. W Pułtusku odnowił zamek oraz założył bursę dla ubogich studentów, jak również postawił szpital dla ubogich.
17 października 1616 przeniesiony na stolicę biskupią do Krakowa. Ingres do katedry odbył 3 czerwca 1617. Za jego rządów pojawiły się w Krakowie dwa nowe żeńskie zgromadzenia zakonne SS Dominikanek i Prezentek. Przy klasztorze Franciszkanów założył Arcybractwo Męki Pańskiej i wybudował dla niego kaplicę. W 1621 zwołał synod diecezjalny, w 1625 złożył w Stolicy Apostolskiej raport o stanie diecezji. W 1624 roku ufundował kościół - sanktuarium św. Karola Boromeusza na wzgórzu Karczówka pod Kielcami, gdzie w 1630 r. osadził zakon bernardynów.
Przeciwnik reformacji, odzyskał z rąk protestantów 37 kościołów. W katedrze wawelskiej ufundował konfesję św. Stanisława, pod którą później został pochowany. W katedrze zachował się pomnik biskupa z czarnego marmuru autorstwa Giovanni Trevano.
Zobacz też
Bibliografia
- Antoni Julian Nowowiejski, Płock. Monografia historyczna...., Płock 1990
- Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965 - 1999, Henryk Gulbinowicz, Warszawa: „Pax”, 2000, ISBN 83-211-1311-7, OCLC 189782455.
- Krzysztof Rafał Prokop: Sylwetki biskupów łuckich. Biały Dunajec: Ostróg : "Wołanie z Wołynia", 2001. ISBN 83-911918-7-7.
- Marcin Szyszkowski , catholic-hierarchy.org (ang.).