W tym artykule poruszymy kwestię Mateusz z Krakowa, która jest dziś niezwykle ważna i aktualna. Mateusz z Krakowa był przedmiotem debaty i analiz w różnych obszarach, ponieważ jego wpływ wpływa na różne aspekty życia codziennego. W całej historii Mateusz z Krakowa był źródłem zainteresowania badaczy, specjalistów i entuzjastów, którzy poświęcili czas i wysiłek, aby zrozumieć jego znaczenie i zakres. W tym sensie ten artykuł ma na celu zbadanie wielu aspektów i wymiarów otaczających Mateusz z Krakowa, oferując szeroką i zrównoważoną wizję, która pozwala czytelnikowi zagłębić się w jego złożoność i znaczenie dzisiaj.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Biskup Wormacji | |
Okres sprawowania |
1405-1410 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Sakra biskupia |
nieznana |
Mateusz z Krakowa znany też jako Matthaeus de Cracovia, według A. Brücknera: Stadtschreiber = "Dictus Notarii" (ur. ok. 1345 w Krakowie, zm. 5 marca 1410 w Heidelbergu) – polski scholastyk, profesor teologii na uniwersytecie w Pradze, biskup Wormacji, kardynał, w 1396 roku rektor Uniwersytetu w Heidelbergu, wychowawca pierwszych profesorów Akademii Krakowskiej.
Urodził się w Krakowie, prawdopodobnie w zamożnej rodzinie mieszczańskiej. Pogląd, że był potomkiem pomorskiej rodziny szlacheckiej, jest podawany w wątpliwość. Jego ojcem był prawdopodobnie niemiecki notariusz z Krakowa. Nauki początkowe pobierał w miejscowej szkole mariackiej. W roku 1347 wstąpił na wydział nauk wyzwolonych Uniwersytetu w Pradze i uzyskał tytuł bakałarza w 1355, a tytuł magistra w 1367. Rozpoczął wykłady, po czym studiował teologię: w roku 1380 uzyskał licencjaturę, rok później magisterium. Później przez kilka kadencji był dziekanem wydziału. Około roku 1390 z powodu zatargów o beneficja opuścił Pragę. Na konsystorzu 19 września 1408 wyniesiony przez papieża Grzegorza XII do godności kardynała prezbitera, nie przyjął jednak tej nominacji.
Uważa się go za przedstawiciela via moderna w scholastyce. W teodycei Rationale operum divinorum sive quod Deus omnie bene fecit zdradzał nie tylko inspiracje Platonem i Augustynem, ale też ockhamowskim nominalizmem, z którym zapoznał się w trakcie pobytu na zachodzie. Utrzymywał kontakty z najwybitniejszymi umysłami epoki.