W świecie Niedobór alfa1-antytrypsyny istnieje niezliczona ilość interesujących i istotnych aspektów, które zasługują na odkrycie. Od swoich początków po najnowsze innowacje, Niedobór alfa1-antytrypsyny wzbudzał ciekawość i zainteresowanie wielu osób, stając się nieuniknionym tematem rozmów w różnych obszarach. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne czy wpływ na kulturę popularną, Niedobór alfa1-antytrypsyny nadal jest tematem ciągłej debaty i refleksji. W tym artykule zagłębimy się w różne aspekty Niedobór alfa1-antytrypsyny i przeanalizujemy jego znaczenie w bieżącym kontekście.
Klasyfikacje | |
ICD-10 |
E88.0 |
---|
α1-Antytrypsyna jest białkiem osocza krwi (frakcji α1-globulin), które należy do najsilniejszych krążących inhibitorów proteaz serynowych (serpin). Genetycznie uwarunkowany niedobór α1-antytrypsyny występuje najczęściej u osób rasy białej, szczególnie pochodzących z Europy Północnej. W badaniach przeprowadzanych na różnych populacjach stwierdzono występowanie tej nieprawidłowości z częstością od około 1:1 500 do ok. 1:5 000 żywych urodzeń. Częstość występowania w rasach żółtej i czarnej jest mniejsza.
Na terenie Europy i Ameryki Północnej częstość choroby wynosi:
Homozygoty ze zmutowanym genem: 1:1500-3500
Heterozygoty: 1:150-300
U osób u których występuje niedobór α1-antytrypsyny mogą występować następujące objawy i stany chorobowe:
rzadziej stwierdzane objawy i stany chorobowe:
Niski poziom A1AT występuje także w zespołach utraty białek i w zespole niewydolności oddechowej noworodków.
Zaleca się zastosowanie profilaktyki polegających na unikaniu czynników upośledzających funkcję płuc i wątroby (np. palenie tytoniu, zanieczyszczenia powietrza, alkohol, infekcje).
Ze względu na to, że nie jest dostępna rekombinowana α1-antytrypsyna w swoistym leczeniu jej niedoboru stosuje się stałą substytucję podawanym dożylnie raz w tygodniu preparatem ludzkiej α1-antytrypsyny uzyskiwanej z osocza zdrowych dawców (nazwy handlowe Prolastin, Zemaira i Aralast). Badania kliniczne wykazały, że w trakcie takiej terapii w płucach leczonych pacjentów dochodziło do wzrostu stężenia aktywnej α1-antytrypsyny. Stosuje się je wyłącznie u pacjentów z objawami rozedmy płuc i fenotypie PiZZ, PiZ(null) Pi(null)(null). Obecnie nie ma badań klinicznych oceniających długoterminowe wyniki leczenia substytucyjnego.
Istnieją plany podawania preparatów α1-antytrypsyny w postaci wziewnej.